it hurts, so much!

How my heart broke into a thousand pieces.

Zo snel ik kan ren ik naar de kamer waar we net vandaan kwamen. Ik vind mijn moeder huilend op de grond leggen, met de worden " Mama, ik wil naar je toe." iedereen komt om haar heen staan en ik krijg niet eens de kans om haar te omhelzen en te zeggen dat het goed komt, want mijn tante trek me weg. "Ik wil haar zo graag omhelzen" roep ik naar mijn tante, maar ze luistert niet en zegt dat mijn vader dat beter kan doen. uiteindelijk knik ik en loop ik terug naar de zaal waar bijna iedereen alweer is. Ik ga weer zitten op de plek waar ik net zat en ik kijk naar beneden. Zo net schrok ik me dood, ik heb mijn moeder nog nooit zo gezien dat ik mijn hart voor de zoveelste keer voelde breken in duizend stukjes. Pas als ik iemand naast me voel gaan zitten schiet ik uit mijn gedachten. Ik kijk recht in de ogen van zoey en nu zie ik dat zoey haar ogen ook heel rood zijn. Natuurlijk, ik herinner me meteen dat zoey niet tegen huilende mensen kan en dat ook gaat huilen. Zodra ik door heb dat ik iets te lang in gedachten naar haar kijk, kijk ik snel weg. Als het om haar gaat kan ik soms zo verlegen worden. " Sorry!" zeg ik tegen haar, wijzend naar haar opgedrogte tranen. Zoey Schut haar hoofd en zegt " Je hoeft nergens sorry voor te zeggen." Veder kijk ik zwijgend rond, mijn moeder en vader zijn nog steeds nergens te bekennen en ik zie mijn zusje met mijn tante praten. Waardoor ze mij ook aankijken. " Hey, hoe gaat het met je?" word er opeens tegen mij gezegd en ik kijk weg, ik zie mijn tante ook wegkijken in mijn ooghoeken. Als ik opkijk zie ik dat iemand die ik hun gezicht even niet kan plaatsen. " Ja het gaat." Zeg ik terug op haar vraag en denk natuurlijk gaat het niet met me , maar dat hoef jij niet te weten. " Ik ben de zus van je tante." Zegt ze uit het niks en ik heb door dat ik erg moet nadenken wie zij ook alweer was. " oja, tuurlijk." Zeg ik maar terug. Ik weet weer wie ze is en eigenlijk boeit me het geen ene reet wie iedereen is. ik wil gewoon naar huis en in mijn bed liggen voor de komende 100 jaar.

" Kijk!" Hoor ik zoey zeggen en geeft haar mobiel aan mij. Ik schrik op uit mijn gedachtes en kijk naar het filmpje. Het is een grappig filmpje over een kat dat tegen een raam blijft springen omdat hij naar binnen wil. " Leuk!" zeg ik met een geforceerde glimlach terug. Ik waardeer dat ze me zo probeert op te vrolijken, maar niks werkt op dit moment.

" Het word tijd dat we gaan" Hoor ik opeens mijn tante zeggen. " Wil je dat we je thuis brengen" vraag ik aan zoey. Mijn tante kijkt haar aan, met toestemming in haar blik dat het goed is. " nee hoeft niet, ik ga met de tram wel naar huis" Antwoord zoey op een toon dat ik haar emotie niet kan lezen. " Weet je het zeker?" probeer ik het nog een keer. Maar met geen geluk schut ze haar hoofd ja, van ik weet het zeker. "oke" zeg ik terug en we nemen afscheid. Ik besef me dat dit voor de komende tijd te laatste keer gaat zijn dat ik haar zie.

Nadat ik zoey uitgezwaaid hebt zie ik dat mijn moeder weer een beetje bij de wereld is en ik heb zo een vaag gevoel dat dit nog lang niet over is.

Het eerste wat ik doel is mijn moeder een knuffel geven. ik trek terug en vraag aan haar of het gaat. Ze knikt ja maar ik weet zeker dat ze dat niet meent. "Ze rijd met mij wel mee." Zegt mijn tante tegen mijn ouders. "Oke, is goed. Breng Hannah maar naar ouwe zijn huis." Zo noemt iedereen mijn opa altijd. Mijn tante knikt dat het goed is.

Het is nou al ongeveer 2 uur geleden dat de begrafenis is afgelopen. Mijn tante zou me naar mijn opa zijn huis brengen. Maar ben ik eerst nog mee geweest naar het huis van me nicht en het huis van me tante. Het was wel fijn of even in de auto te zitten en gewoon niks te doen en niks te denken, helemaal leeg van binnen. maar nu komt het hoor. Me tante heeft me afgezet en heb ik haar uitgezwaaid. Ik sta voor het huis van me opa. " Je kan dit, Hannah!!" blijf ik mezelf herhalen. Ik ben niet meer binnen geweest sinds.... Het overlijden van me oma. Na een paar minuten met me voeten aan de grond genageld gestaan hebben, durf ik aan te bellen. Mijn voeten lopen vermoeit naar boven met veel tegenzin, het duurt daarom ook een paar minuten langer dan normaal. Eenmaal boven hoor ik alleen maar stemmen. Bijna iedereen van de familie zit in het kleine huisje van me opa. 'Neemt diepe zucht' en ik loop met een leeg hooft naar binnen. Ik begroet niemand en ga naast me moeder zitten op de bank. Ik hoor iedereen praten door elkaar, maar toch hoor ik alles op de achtergrond. En ik blijf omlaag naar me handen kijken, om zo min mogelijk om me heen te kijken. Dat is nog te pijnlijk. " Ga je mee naar huis?" hoor ik van naast me komen en schrik uit mijn trans om uiteindelijk in mijn vaders ogen te kijken, wachtend op antwoord. Ik knik ja en sta op om naar beneden te lopen. Ik weet niet hoelang ik daar gezeten hebt maar het is ondertussen al donker, dus best lang denk ik. Ik ga in de auto zitten van iemand die ik zijn gezicht weer niet kan plaatsen en laat me naar huis rijden met mijn ouders en zusje.

Mijn geheugen is mij in de steek aan het laten want hoe ik in mijn bed belandt bent weet ik niet. Als ik wakker in mijn bed wordt, is het donker in mijn kamer en komt er licht vanuit de woonkamer. Ik hoor mijn maag knorren en besef dat ik al bijna een hele dag niks gegeten heb. Maar toch blijf ik in mijn bed liggen en besluit weet te gaan slapen, want volgende ochtend moet ik weer werken.

Hallo mensjes, ben ik weer.

Even een wat saaier hoofdstuk, maar dat hoort er bij toch. :)

Zet vooral in de comments wat jullie er van vinden en vergeet geen stem achter te laten. ;)