Oh!Baby || Jung Hoseok ✔

Özel Bölüm: Grow Up Pt. 2

Öncelikle merhabalar. Hikayenin son kısmı da geldiğine göre, bu hikaye bugün tamamlanıyor.
Daha önce de söylediğim gibi bu hilaye en keyif alarak başladığım kurguydu. Ama bitmesi gerektiği yerin çoktan geldiğini kabullenmek zorundayım çünkü bundan sonra hikayenin nasıl şekillenmesi gerektiğini bilmiyordum.
Umarım şimdiye kadar okuduğunuz her bölümden çok keyif almışsınızdır.
Kurgunun en gerçeğe yakın kısmı da Hoseok'tu. Eminim ki Hoseok böyle mükemmel bir baba olacak (ilk bölümler hariç keke~)
Hepinize, son kez, iyi okumalar Oh! Baby okuyucuları ~<3
__________________

"Hayır yani Dr. Song, ne yapsak suç, evde yürüsek suç, yürümesek yine suç. Taşınmamız mı gerek anlamadım gitti!
Yürüsek gürültü yapıyoruz, yürümesek neden onu yalnız bırakıyoruz?"

"Hoseok haklı Dr. Song. Yemeği tuzlu yapsam suç, tuzsuz yapsam suç. Her şekilde ben suçluyum..."

Dr. Song tel çerçeveli gözlüklerini düzelterek tedirgince gülümsedi. "Bunu duymak üzücü olabilir ancak oğlunuz bu yaşlarda sizden 'yaşamamanızı' istiyor."

"İnanır mısınız, benim içimdeki hisler de böyle diyordu."

Ufak tefek kadın, açıklamaya girişti.
"15 yaşında ve tam ergenlik çağında. Büyük ihtimalle kapıları çarpıyor, evden kaçacağını söylüyor ve en ufak konuda bile sizi suçluyor. Burada asıl çözüm şu, sizin bu koltuğa oturmanız yerine, oğlunuzun oturması. Malesef sizin üzerinizden onu tedavi edemem. Bana onu getirmelisiniz."

"Haklısınız. Serseri, kapılarımdan ne istiyor anlamıyorum ki. Bebekken yürüteciyle bodoslama dalıyordu kapılara, şimdi komple menteşesinden koparmaya niyetli. Doğramacının oğlu sanki kerata!"

Elkie Hoseok'un koluna dokununca, adam susarak mahcup bir biçimde gülümseyip ayağa kalktı.
"Teşekkürler Dr. Song. Bir dahakine Jun'u getireceğimize emin olabilirsiniz."

Evde akşam yemeği hazır olunca, ailecek yemeğe oturdular. Elkie diken üstündeydi. Jun'un yüzü yine asıktı. Her ergen gibi.
"Anne... Bu yemek çok yağlı! Bunu nasıl yememi bekliyorsun?"

"Jun-"

"Jun yeter artık! Annen akşama kadar çalıştıktan sonra bize yemek hazırlıyor ve sen ona kusur buluyorsun. Onun ne kadar yorulduğunu görmüyor musun?"

"Yağlı yiyeceklerden hoşlanmıyorum!"

"Mutfağımız orada oğlum. Ve annen de ben de çalışıp orayı tıkabasa dolduruyoruz. Yani bunu sevmediysen, kalkıp kendine başka bir şey hazırlayabilirsin. Görüyorum ki bunu yapabilecek yaştasın."

"Yemiyorum!"

"Sen bilirsin."

Genç adam sinirle sandalyesini itti ve ayaklarını vurarak merdivenleri tırmandı. Çok geçmeden çarpan bir kapı sesi duyuldu.

"Kapılarımdan ne istiyor bu velet-"

Hoseok derin bir nefes aldı.

"Hoseok ona karşı nazik olmalıyız. Zor bir dönemden geçiyor."

"Aynı zamanda bize karşı davranışları da şekilleniyor ama. Eğer ona her olumsuzluk karşısında bizi bir boks torbası gibi yumruklayabileceği izlenimini verirsek, bizi patlatana kadar durmayacaktır. Tanrım, çok sorunsuz bir bebek ve çocuktu. Onun böyle öfkeli bir ergene nasıl dönüştüğünü anlayamıyorum..."

"Her çocuk bu dönemden geçer Hoseok. Bizim hatamız değil. Onun hatası da değil."

"Olmadığını biliyorum. Sadece bu kadar öfkeli olması...Bunu düşünmemeliyim ama-"
Hoseok derin bir nefes aldı.