Onsterfelijke waarheid - Fred Weasley

22

'Ik snap niet waarom Snape niet gewoon met ze mee is gegaan' klaagde Fred voor de honderdste keer 'Jij wilt Cassandra echt een week met Snape aandoen?' vroeg George lachend en Fred keek hem beledigd aan 'Snape lijkt haar te mogen en ik heb alles liever dat haar alleen met hem'
'De leraren hebben het allemaal erg druk jongens, al ben ik nog steeds van mening dat je niet twee minderjarige alleen weg mag sturen' mengde Molly zich in het gesprek, 'Ik vertrouw die gast gewoon voor geen meter' zeurde Fred door en dit keer mengde zijn vader zich in het gesprek 'zolang je Cassandra maar vertrouwt'

'Hoelang denk je dat we nodig hebben?' vroeg Cassandra terwijl ze over de Ierse grasvelden heen liepen 'Ik heb geen idee Cassy, maar voor nu geniet ik van het mooie uitzicht en onze tijd samen' Cassandra keek Christian vol verwarring aan maar besloot er niks over te zeggen omdat ze de uitleg  misschien niet wilde horen.
Ze zochten en zochten, maar iedere keer als ze de plant vonden die ze nodig hadden was deze al uitgebloeid of nog niet in bloei 'Ik weet niet hoeveel kilometer we hebben gelopen vandaag, maar mijn benen voelen aan alsof ik de 300 gepasseerd ben' grinnikte Cassandra en aangezien Christian hetzelfde probleem begon te krijgen besloten ze kamp op te zetten.

Met de hulp van een beetje magie stond de tent binnen de kortste keren en was er een vuurtje aan het knapperen, 'Je moet toegeven dat dit zo slecht nog niet is' zei Christian toen ze om het vuur zaten, 'Daar heb je gelijk in; de omgeving is prachtig en kijk die sterrenhemel eens' zuchtte Cassandra en er viel een fijne stilte, terwijl Christian blij was dat hij eindelijk tijd kon brengen met zijn lang verloren liefde zat Cassandra aan Fred te denken. 'Je zal er vast naar uit kijken om weer een normaal leven te leiden' zei Cassandra uit het niets, 'Hoe bedoel je?' 'Nou, je begint weer met school, de vloek is dan waarschijnlijk ook verbroken en dan kunnen we een normaal leven oppakken zonder constant te moeten verhuizen' legde ze uit en Christian haalde zijn schouders op 'Ik ben gewoon blij dat ik niet meer alleen ben, het was raar toen je ineens verdween en ik had niet eens de kans om te vertellen dat je niet alleen was. Anders hadden we misschien samen de afgelopen 291 jaar door kunnen brengen'
'Ik hoop gewoon dat we snel het laatste ingrediënt vinden, ik ben nog nooit zo dichtbij de oplossing geweest en om heel eerlijk te zijn begint mijn geduld op te raken' probeerde Cassandra van onderwerp te veranderen, gelukkig werkte het en na nog even gepraat te hebben vielen ze beide in slaap.

'Cassy word wakker' klonk een stem zachtjes, 'Nog heel eventjes' 'We hebben nog een flinke afstand af te leggen' zei Christian en Cassandra wist dat hij gelijk had, tegen haar zin in stond ze op 'oh wat heb ik een spierpijn in mijn benen zeg' kreunde ze terwijl ze opstond.
Na een klein ontbijtje, een drankje tegen de spierpijn en zich opgefrist te hebben vervolgde het tweetal hun zoektocht.
'Hoe moeilijk kan het zijn om die stomme plant te vinden' zuchtte Cassandra geïrriteerd, 'We zijn er al een paar tegen gekomen' reageerde Christian positief 'Ja, dat weet ik, maar deze waren niet in de juiste bloeifase' 'We hebben nog 5 dagen Cassy, we vinden het echt wel'
'Gelukkig houd jij de positiviteit erin Chris, zonder jou was ik al een aantal keer mijn geduld verloren denk ik' glimlachte Cassandra dankbaar, Christian kreeg het warm van deze actie en genoot van ieder moment alleen met Cassandra, van hem mocht dit een eeuwigheid duren.

Alles wat Christian wilde was Cassandra gelukkig maken, samen met haar zijn en de toekomst delen, maar op dat moment kwam hij voor een keuze te staan.
Hij zag de plant staan die ze nodig hadden, in de juiste fase van de bloei en hij kon een aantal dingen doen; niks zeggen en nog een paar dagen samen doorzoeken, riskeren dat ze geen andere zouden vinden en de eeuwigheid doorbrengen of de waarheid spreken en hopen op het beste...
Bij het zien van Cassandra haar glimlach was de keuze al snel gemaakt