Umut Yıldızı

12.Bölüm "Geçmiş Geleceğimizdir"

Yeni bölüm ile karşınızdayım.
Beğenmeniz dileğiyle.
Yeni bir karakter eklemeyi
düşünüyorum isim önerin...

Gel seninle bir daha ağlayalım,
Yaşanmışlara
Yaşanmamışlara
Bir de hiç yaşanamayacaklara...

Oguz Atay

☆İlke☆

Bu bambaşka bir histi.
Tanıdık olduğu kadar da yabancıydı. Hem bulutların üstüne çıkarmış hem de kor alevde yakmıştı canımı.

Başımda hissettiğim ağrıyla sarsıldım. Hızla kendimi geri çektiğimde bir görüntü düştü aklıma.

Karanlık bir sokak.
Cılız bir ışık yayan sokak lambasının altındaaltında biz. Gözleri gözlerimde, elleri ellerimi sıkıca tutmuş.
Huzursuz bir hali var. Gitmem den korar gibi.

Omzuma dokunan parmaklarla kendime geldiğimde ona bakakaldım. İstemsiz bir yaş kayıp gitti sol gözümden.

Endişeli gözlerle bana bakıyordu. Pişman olmuş gibi bir hali vardı. Bir adım daha yaklaştı bana. Kararlı, kararsız. Kımıldamaya çalıştım. Uzaklaşmak istedim. Ona kızmak istedim. Bağırıp kızmak istedim ama yapamadım.

Orda öylece baktım ona. Hatırlamak istiyordum onu ve yasanılanları. Beni böyle arafta bırakan geçmişimi hatırlamak istiyordum. Bir damla daha düştü gözümden. Çaresizdim. Çaresiz ve yalnız.

Bana bir adım daha attığını farkettiğimde onu durdurmak istedim. Kaçmak en mantıklı şeydi ama orda ona bakmaktan baska hiçbir şey yapamadım. Bana bu kadar yakınken herşey daha da karmaşık bir hal alıyordu.

Elime uzanan eline baktım sessizce. Buz gibi elleri ellerimi bulduğunda ona doğru çekildim. Hiç bir soru sormadan sadece sıkıca sarıldı. Derin nefesler aldı saçlarımın arasından.

Güvende olduğumu hissettiriyordu. Kemikli elleri saçlarımı buldu. Yavaş ritmik hareketlerle saçlarımda gezindi ellerini bir süre.

Istemsiz bir hıçkırık kaçtı boğazımdan. Mümkünmüş gibi daha da sıkı sarıldı bana.
Sanki her an kaybolabilirmişim gibi özenle tutuyordu beni.

Ne kadar öyle kaldık, nasıl zaman önemini yitirdi anlayamadım. O an sadece o ve ben vardık. Gözler başkasına kör, kulaklar ondan başkasına sağır oldu.

Istemeye istemeye uzaklaştı benden. Tamamen bırakmadı beni. Elleri omuzlarımda uzun boyu el verdiğince eğilmiş gözlerimin içine bakıyordu.

"Ağlama güzelim."
Derin bir nefes aldı. "Ağlama."
Ne söyleyeceğini bilmez gibi bir hali vardı.
"Sen ağladığında yaşadığım hayat anlamını yitiriyor."

Yavaşça başımı salladım. Küçük bir çocuk gibi burnumu çekip göz yaşlarımı sildim. Bu hareketimle gülümsedi. Sert yüzünde gülümsemenin bu kadar güzel duracağı kimsenin aklına gelmezdi. Ama en çok ona yakışmıştı gülümsemek.

Omzumdaki elini indirerek elimden tuttup ilerlemeye başladı. Kulübeye gidiyordu. Arkasında sarsak adımlarla ilerlemeye başladım. Kapıya geldiğimizde kendimde o cesareti bulamadım.