Daddy kiss me, kill me ✔

19

 
Minęły dwa lata odkąd poznałem tą rudą małpkę, którą pokochałem. W tym czasie wiele się zmieniło.

Po pierwsze dowiedziałem się że Kris zamieszkał z powrotem ze swoją żoną, a pieniądze, które dostał za mnie oddał Jiminowi, aby mnie wykupić.

Po drugie Jin został oficjalnie mężem Namjoon'a i chodź mieli trochę smutne chwilę to jednak postanowili iść przez życie razem.

A po trzecie ja z Jiminem wyprowadziliśmy się do tego domku nad jeziorem. Sprzedaliśmy moje stare mieszkanie i dzięki temu mogliśmy jakoś normalnie żyć.

Leżałem na kanapie chrupiąc chipsy i pijąc cole, oglądałem właśnie "Jestem legendą"
Nie mogłem powstrzymać łez, gdy główny bohater musiał zabić swojego psiaka, płakałem jak małe dziecko, które zgubiło rodziców. Dlaczego ten dziad to kurwa zrobił? Dlaczego?

Do pokoju nagle wbił Jimin, który wyłączył telewizor.

— No co ty do cholery robisz? — zapytałem z głosem pełnym znienawidzenia.

— Kochanie chciałem Cię o coś zapytać — zabrałem mu pilota i włączyłem TV.

— No później. Jiminie oglądam. — starszy jednak mnie nie słuchał i ponownie wyłączył urządzenie.

— Teraz. Czy ty Jeonie Jeongguk'u dasz mi tą przyjemność i wyjdziesz za mnie skarbie? — w pewnej chwili mnie zamurowało, znam go dwa lata, wiem jaki jest, wiem że mnie kocha i ja także go kocham.

Wtuliłem się w jego ramiona, i wykrzyczałem zwykłe : "Tak".
Starszy założył mi piękny pierścionek z małym niebieskim oczkiem.
Jimin nagle zagwizdał, a z pokoju obok wybiegła mała czarna puszysta kulka, która miała czerwoną kokardkę na szyi.

— Jak go nazwiesz? —wtuliłem się bardziej w chłopaka i cichutko powiedziałem w jego tors imię pieska.

— Naprawdę nazwiesz go Kenzo? — pokiwałem tylko głową na tak i przytuliłem do siebie psa i Jimin'a. Ludzie mówią, że w tym momencie mogą właśnie umierać, ale ja w tym momencie chciałem żyć, bo wiedziałem, że mam dla kogo.