The Vampires [Book 2]

Κεφάλαιο 16

"Τζένα" λέω όταν μπαίνω στο σαλόνι.
"Φύγε μακριά" μου λέει.
"Τζένα...τι σου συμβαίνει;" Την ρωτάω.
"Φύγε Ίζαμπελ... Φύγε" μου φωνάζει.
"Όχι... Δεν θα φύγω" της λέω.
Με τρομαζε. Είχε δεθεί σε μια άκρη και ήταν πραγματικά χάλια. Πονούσε... Αλλά τι κάνει;
"Πήρα τον Ντέιμον... Έρχεται εδώ" μου λέει η Άρια.
"Όχι... Όχι δεν πρέπει να έρθει" λέει η Τζένα.
"Τζένα" λέω και την πλησιάζω.
"Μην πλησιάζεις" μου λέει και απομακρύνομαι.
Ο Ντέιμον δεν άργησε να έρθει.
"Αυτό δεν είναι καλό" λέει ο Ντέιμον.
"Τι συμβαίνει;" Τον ρωτάω.
"Όλα καλά... Μην ανησυχείς" μου λέει και πλησιάζει την Τζένα.
"Ντέιμον όχι... Φύγε μακριά... Δεν θέλω να σου κάνω κακό" του λέει.
"Νόμιζα ότι δεν με συμπαθείς" της λέει εκείνος.
"Δεν σε συμπαθώ...αλλά δεν θέλω να σε σκοτώσω" του λέει εκείνη
Δεν καταλαβαίνω. Ο Ντέιμον ήταν χαλαρός δίπλα της... Σαν να ήξερε τι συμβαίνει και σαν να ήξερε πώς να το αντιμετωπίσει.
"Θα μου εξηγήσει κάποιος τι συμβαίνει εδώ;" Ρωτάω.
"Άσε με να την βοηθήσω... Θα καταλάβεις σε λίγο" μου λέει ο Ντέιμον.
"Ντέιμον δεν μπορείς να με βοηθήσεις... Πάρε τα κορίτσια και φγγετσι πριν σαν κάνω κακό" του λέει.
"Δεν σε φοβάμαι" της λέει ο Ντέιμον.
"Θα έπρεπε" του λέει εκείνη.
"Τζένα είναι 145 χρόνων το τι έχουν δει τα μάτια μου και το τι έχω αντιμετωπίσει δεν το φαντάζεσαι... Θα φοβηθώ μιας νεογέννητη λύκαινα;" Της λέει.
Λύκαινα;
"Πες μου ότι δεν είναι αυτό που φαντάζομαι" λέω στον Ντέιμον.
"Η φίλη σου είναι λυκάνθρωπος... Είναι νεογέννητη... Είναι κληρονομικό και αρχίζεις να το αντιλαμβάνεσαι μετά την ενηλικίωση σου... Όπως ακριβώς και η Τζένα" μου εξηγήσει ο Ντέιμον.
"Χριστέ μου" λέω.
"Μην φοβάσαι... Δεν θα σε πειράξει... Εγώ θα έπρεπε να την φοβάμαι" μου λέει.
"Εσύ γιατί;" Τον ρωτάω.
"Αν ένας λυκάνθρωπος δαγκώσει έναν βρυκόλακα αυτό σημαίνει θάνατος... Χωρίς επιστροφή" μου λέει και της κάνει μια ένεση.
"Τι της κάνεις;" Τον ρωτάω.
"Είναι για να ηρεμήσει... Οι νεογέννητη λύκοι δεν μπορούν να ελέγξουν την αλλαγή... Αλλάζουν αυτόματα χωρίς να το θέλουν κάθε νύχτα που το φεγγάρι είναι γεμάτο... Τις υπόλοιπες μέρες επιλέγουν εκείνοι την μορφή τους...Το γεμάτο φεγγάρι είναι το πιο επικίνδυνο... Θολώνει τους λύκους... Δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν.. μέχρι η Τζένα να μάθει να ελέγχει την επιρροή του φεγγαριού πάνω της κάθε νύχτα που θα είναι γεμάτο τι φεγγάρι θα είναι έτσι... Και μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη... Χωρίς όμως να το θέλει" μου εξηγεί ο Ντέιμον.
Η καλύτερη μου φίλη είναι λυκάνθρωπος.
Τίποτα καινούργιο;
"Τι θα γίνει όταν μάθει να το ελέγχει;" Τον ρωτάω.
"Δεν θα την κυβερνάει το φεγγάρι... Και δεν θα χρειαστεί της συμβαίνει αυτό... Όταν μάθει να το ελέγχει θα επιλεγεί μόνη της την μορφή της... Και δεν θα κάνει κακό σε κανέναν γιατί θα έχει αισθήσεις..  ενώ τώρα.. δεν έχει... Αντιδρά παρορμητικα... Είναι η πρώτη της αλλαγή... " Μου λέει.
"Πόσο καιρό θα πάρει αυτό;" Τον ρωτάω.
"Δεν ξέρω... Μπορεί λίγο...αλλά μπορεί και πολύ"

Μεριά Τάιλερ

Ψάχνω να βρω την Ίζαμπελ αλλά δεν είναι πουθενά και δεν απαντάει ούτε στο κινητο της.. επίσης ο αδερφός μου είναι εξαφανισμένος.
"Τι θες Τάιλερ;" Με ρωτάει όταν σηκώνει το τηλέφωνο
"Πού είσαι;" Τον ρωτάω.
"Έχω μια δουλειά... Τι θέλεις;" Με ρωτάει.
"Ήθελα να σε ρωτήσω αν ξέρεις που είναι η Ίζαμπελ... Την ψάχνω και ...δεν την βρίσκω πουθενά" του λέω
"Μια χαρά είναι.. άσε με τώρα...έχω κάτι πολύ σημαντικό να κάνω" μου λέει και μου κλείνει το τηλέφωνο..
Τι στο καλό ήταν αυτό τώρα;

Μεριά Ίζαμπελ

Το φεγγάρι πέρασε... Η Τζένα είχε ηρεμήσει... Κοιμόταν. Έμεινα όλη την νύχτα εκεί... Η Άρια έφυγε... Δεν άντεχε να βλέπει. Ο Ντέιμον έμεινε μαζί της επίσης.
"Θα είναι καλά;" Ρωτάω τον Ντέιμον.
"Ναι... Η πανσέληνος πέρασε... Μέχρι την επόμενη θα είναι μια χαρά" μου λέει.
"Ευχαριστώ" του λεω.
"Για πιο πράγμα;" Με ρωτάει
"Πού ήσουν εδώ... Πού ήσουν δίπλα της..  που κινδύνευσες για να την βοηθήσεις" του λέω.
"Είναι η πιο σπαστικια γυναίκα που έχω γνωρίσει... Αλλά την συμπαθώ... Και ας μην της το δείχνω" λεει.
"Και εγώ σε συμπαθώ...αλλά μην πάρεις θάρρος" ακούγεται η φωνή της Τζένας.
Ο Ντέιμον γέλασε.
"Πώς είσαι;" Την Ρωτάω.
"Χάλια... Τι έγινε;" Ρωτάει .
"Πέρασες την πτώση φάση της αλλαγής σου" της λέει ο Ντέιμον.
"Δεν πιστεύω να.... Δεν έκανα κακό σε κάποιον... έτσι;" Ρωτάει.
"Δεν θυμάσαι;" Την ρωτάω.
"Φυσικά και όχι.. σου είπα όταν είναι κάτω από την επιρροή του φεγγαριού δεν είναι ο εαυτός της... Δεν θυμάται τίποτα από ότι έγινε χθες"

______________________________________________

Χεϋ

Τι κάνετε;

Αυτό είναι το κεφάλαιο.

Τελικά έγινε μια μεγάλη αποκάλυψη σχετικά με την Τζένα.

Πώς θα το αντιμετωπίσουν οι φίλες της;

Θα την δεχτούν όπως είναι η όχι;

Θα καταφέρει η Τζένα να μάθει να ελέγχει αυτό που την κυριεύει;

Αυτά από εμένα για σήμερα.

Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο.

Τα λέμε αύριο με το επόμενο.

Καληνύχτα.

Φιλάκια πολλά 💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋