The Vampires [Book 2]

Κεφάλαιο 20

Ο Τάιλερ είχε ήδη φύγει από το σπίτι μου... Πρέπει κάτι να κάνω... πρέπει να βρω τον Ντέιμον. Δεν είχα τίποτα δικό του για να κάνω το ξόρκι εντοπισμού. Το μόνο που είχα ήταν... Το κολιέ... Αλλά μου το έδωσε..άρα είναι δικό μου τώρα...αλλά δεν νομίζω να χάσω κάτι με το να δοκιμάσω. Έβγαλα το κολιέ από τον λαιμό μου και άρχισα το ξόρκι.
Τον βρήκα... Δόξα τον Θεό τον βρήκα.. έβαλα ξανά το κολιέ στον λαιμό μου και έφυγα να για πάω να τον βρω... Δεν περίμενα ποτέ ότι θα τον έβρισκα σε αυτό το σημείο... Ήταν στο δάσος πίσω από το σπίτι του... Στο σημείο που ήταν ο καταρράκτης εκεί που με είχε πάει ο Τάιλερ... Τι έκανε εκεί; Μόνος του.
"Ντέιμον" του λέω και τον πλησιάζω.
"Φαντάστηκα ότι θα με έβρισκες...αλλά δεν είχα φανταστεί το πως" μου λέει.
"Το κολιέ που μου έδωσες έκανε δουλειά" του λέω και κάθομαι στο παγκάκι δίπλα του.
"Ξέρεις τι είναι αυτό το κολιέ που σου έδωσα;" Με ρωτάει.
"Ξέρω μόνο ότι μου είπες... Ότι είναι φτιαγμένο από μια ισχυρή μάγισσα" του λέω.
"Εκτός από αυτό και άλλα πολλά περισσότερα" μου λέει.
"Τι εννοείς;" Τον ρωτάω.
"Ξέρεις γιατί έπιασε το ξόρκι σου ενώ χρησιμοποίησες κάτι που τώρα είναι δίκιο σου;" Με ρωτάει.
"Όχι δεν ξέρω" του λέω.
"Αυτό το κολιέ ήταν της μητέρας μου... Λίγο καιρό πριν πεθάνει μου το έδωσε... Βλέπεις ήμουν ο μεγάλος της γιος... Δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι γινόμουν αυτό που είμαι.... Τώρα... Τότε ήμουν 20... Ήταν κάτι μήνες πριν την αλλαγή μου...μου άρεσε μια κοπέλα... Μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ... Η μητέρα μου... Μου έδωσε αυτό το κολιέ και μου είπε να επιλέξω εγώ να το δώσω στην κοπέλα που θα ερωτευτώ... Για 145 χρόνια το κρατούσα... Και το πήρες εσύ" μου λέει.
Όσο ζω ο Ντέιμον δεν θα σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσει. Για αυτό με ρώτησε ο Τάιλερ για το κολιέ... Ήξερε τι ήταν.
"Ντέιμον... Σ ευχαριστώ πάρα πολύ που επέλεξες μετά από τόσα χρόνια να το δώσεις σε εμένα ..αλλά" του λέω και σταματάω.
"Ξέρω... Και ξέρεις κάτι... Έχεις δίκιο... Σου αξίζει κάτι καλύτερο από εμένα... Ο Τάιλερ είναι για εσένα... Είναι αυτός που θέλεις... Ενώ εγώ δεν είμαι τίποτα... μακάρι να μπορούσα να σε κάνω να ξεχάσεις όλα όσα έχουν συμβεί μεταξύ μας... Αλλά είσαι μάγισσα και αυτό με εμποδίζει... Ίσως αν σε έκανα να τα ξεχάσεις να μην είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο τώρα" μου λέει και πριν προλάβω να απαντήσω με μια γρήγορη κίνηση φεύγει. Αχ ρεε Ντέιμον... Πώς γίνεται να αλλάζεις τόσο εύκολα... Την μία δείχνεις πόσο κακία έχεις μέσα σου και την άλλη... Πόσο άνθρωπος είσαι.... Πώς το κάνεις αυτό;

Μεριά Τάιλερ

"Ντέιμον που ήσουν;" Τον ρωτάω όταν επιτέλους έρχεται σπίτι.
"Στο μόνο μέρος που ποτέ δεν θα έψαχνες για να με βρεις" μου λέει και πάει στο δωμάτιο του.
Ξαφνικά χτύπησε το κινητο μου.
"Έλα Ίζαμπελ" λέω όταν το σηκώνω.
"Όλα καλά εκεί; Γύρισε ο Ντέιμον;" Με ρωτάει.
"Ναι μόλις τώρα... Αλλά δεν έχω ιδέα που ήταν"της λέω.
"Δεν έχει σημασία... Σημασία έχει ότι είναι καλά... Και είναι σπίτι" μου λέει..
"Ναι έχεις δίκιο" της λέω εγώ.
"Τα λέμε αύριο" μου λέει.
"Τα λέμε"

Μεριά Ίζαμπελ

Πήρα διακριτικά τηλέφωνο για να δω αν γύρισε σπίτι... Δεν ήθελα να κάνει καμία τρελά ξανά.. ευτυχώς είναι στο σπίτι. Πήρα μια βαθιά ανάσα και έφυγα από το δάσος και γύρισα στο σπίτι.
"Γύρισα" λέω.
"Καλώς την... Τι έγινε με τον Ντέιμον; Όλα καλά;" Με ρωτάει η Άλισον.
"Ναι... Είναι σπίτι τώρα...αλλά αν τύχει και ρωτήσει ο Τάιλερ μην πεις ότι εγώ τον βρήκα" της λέω.
"Σύμφωνοι" μου λέει.
"Πάω να ξαπλώσω τα λέμε το πρωί... Καληνύχτα" τους λέω και πάω πάνω.
Έκανα ένα ντουζ έβαλα πυτζάμες και έπεσα στο κρεβάτι μου... Ούτε που κατάλαβα για ποτέ με πήρε ο ύπνος.

______________________________________________

Χεϋ

Τι κάνετε;

Ένα σορό αποκαλύψεις είναι αυτός ο Ντέιμον...

Μα πείτε μου...όχι πείτε μου δεν είναι πολύ γλυκός;

Η Ίζαμπελ δεν ξέρει πια τι να δει σε εκείνον... Τον ανθρώπινο εαυτό του... Η το τέρας.

Αυτά από εμένα.

Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο.

Τα λέμε στο επόμενο με νέες εξελίξεις.

Φιλάκια πολλά 💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋