It Hurts

17.

Ik werd wakker door de harde vloer waar mijn lichaam op belande, een kreun verliet mijn mond. Waarna ik mijn ogen langzaam met veel moeite opende, wat is er nou weer aan de hand?  Een grijnzende Caleb was het eerste wat ik zag, hij had me expres laten vallen. Wat een verassing, not. "Je hebt het voor jezelf verpest, vanaf nu zal ik je altijd bij me houden. Ik wou je vrijheid geven, maar blijkbaar kan ik je niet vertrouwen." Ik voelde hoe ik onregelmatig begon te ademen, Caleb de hele dag om mij heen? Bij het idee alleen al wordt ik misselijk, dat wordt mijn dood. "Ik haat je." Fluister ik verslagen naar hem, mijn stem kraakt. Ik zie hoe zijn ogen langzaam donker kleuren, hij hurkt langzaam voor mij neer waarna hij mijn kin stevig vast pakt. Ik probeer mijn gezicht nog snel weg te draaien maar hij is te sterk, ik geef het op en kijk in zijn inmiddels zwarte ogen. "Waar haal je het lef vandaan om zo tegen je alpha te spreken? Ik moet jou nog veel leren en blijkbaar zal het op de harde manier moeten." Ik kijk hem angstig aan, wat is hij van plan?

Veel tijd om erover na te denken krijg ik niet, hij trekt mij ruw overeind en sleurt me dan mee door de gang. Mijn benen schuren over de houte vloer waardoor ik de splinters letterlijk mijn huid voel doorboren, ik gil het uit. Caleb negeert mij volkomen en blijft stevig door lopen, hij houd halt voor een grote houten deur die hij vervolgens opent. Een enorm onaangename geur komt er uit de ruimte, ik voel hoe ik misselijk begin te worden. Deze geur is het vieste wat ik ooit heb geroken, het is alsof alle vieze geuren op aarde zijn gemixt tot een nieuwe geur. Niet bepaald smakelijk dus, Caleb trekt mij mee een hout trapetje af, en dan zie ik eindelijk waar we zijn. We bevinden ons in de kerkers, ik zie hoe tientallen ogen mij hoopvol aankijken.De gevangenen van Caleb zien er mager uit en hun huid zit onder de wonden, ik slik hoorbaar waarna ik Caleb smeekend aankijk. Ik weet niet wat hij van plan is maar ik doe het nu al bijna in mijn broek, hij gaat me hier toch niet daadwerkelijk opsluiten? Ik ben zijn mate, dat kan hij niet maken. Hij geeft me een klap op mijn linker wang waarna hij me meesleurt naar het einde van de gang, ik voel hoe mijn knieën inmiddels open liggen. 

Waarom doet hij dit? Heeft hij me nog niet genoeg laten lijden? Als Caleb na wat voelt als eeuwen eindelijk halt houd kijk ik hem nog een keer smekend aan, maar hij moet er niks van hebben. Hij kijkt mij enkel dodelijk aan en open vervolgens een van de cellen en gooit mij er ruw naar binnen. Ik zie hoe hij de deur met een snelle beweging op slot draait en zich vervolgens omkeert om mij te kunnen zien. Het maakt me angstig, wilt hij me hier vasthouden tot ik sterf? "Luister May, ik wou dat het anders was gelopen. Ik wil je geen pijn doen maar als jij mij niet leert te gehoorzamen moet ik wel, Ik ben letterlijk je alpha en mate je hoort respect voor mij te hebben. Dus ik heb besloten dat ik je hier vast hou tot je me eindelijk gehoorzaamt, tot morgen." Ik kijk hem ongelovig aan, nog voor ik iets kan terug zeggen is hij verdwenen. Ik voel hoe de eerste tranen naar beneden vallen, ik doe geen moeite om ze tegen te houden ze vallen uiteindelijk toch wel. Ik voel hoe mijn maag begint te knorren, ook dat nog. Ik heb al sinds ik hier ben niks meer gegeten, ik voel me gebroken. Gebroken door Caleb, Ik wou dat ik nog een kind was, zonder zorgen niks wetend van het kwaad in deze wereld. Maar helaas voor mij is tralies als uitzicht op het moment mijn realiteit.