It Hurts

21.

Als we aankomen in het packhuis loopt Caleb meteen door naar de woonkamer en nestelt zich op de bank, ik voel me ongemakkelijk worden aangezien ik nog steeds in zijn perfecte armen lig. "Caleb, zou je mij los kunnen laten?" Ik zie hoe teleurstelling door zijn ogen flitst, maar hij laat me wel los wat mij een opgelucht gevoel geeft. Ik neem vervolgens naast hem plaats op de bank, wel met een kleine afstand tussen ons in. Ik vetrouw hem niet, dus een afstand tussen ons leek me wel zo gepast. "Dus ik dacht dat je het misschien wel leuk zou vinden om wat op netflix te kijken?" Hij kijkt me hoopvol aan, en weet voor even zichzelf geen houding te geven. Ik moet een lach onderdrukken, waar is die stoere alpha gebleven? Ik besluit er wijselijk geen opmerking over te maken, als ik dat doe verpest ik het moment. Daarnaast heb ik opzicht wel zin in een goede film of serie, ik knik dan ook instemmend naar hem. Wat voor hem het teken is om de televisie aan te zetten, vervolgens start hij Netflix op. 

Uit het niets staat Caleb op van de bank, meteen begin ik in paniek te raken. Ik duik in elkaar bang voor een klap of erger, maar er komt niks. Ik kijk langzaam door mijn wimpers heen, en zie dan dat Caleb me verbaasd aan staat te kijken. Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen, dit is zeer ongemakkelijk. Ik ga snel weer rechtop zitten en geef Caleb dan een kleine glimlach, ik hoop dat hij het laat rusten ik heb geen zin in een opmerking of een belediging na mijn actie van daarnet. Caleb doet er gelukkig niks mee. "Ik ga snacks halen, blijf hier." Ik durf hem niet tegen te spreken dus knik ik snel naar hem als bevestiging dat ik niet weg zal lopen. Hij ziet het blijkbaar als een teken om weg te kunnen lopen, niet veel later komt Caleb terug met twee zakken chips. Ik voel mijzelf ik paniek raken, als er iets is wat ik niet mag eten is het chips. Ik heb toen ik dertien was een eetstoornis bij mijzelf ontwikkeld, sindsdien eet ik vrijwel niks. Ik probeer me zo normaal mogelijk te gedragen wat moeilijk gaat, maar voor nu lijkt Caleb nog niks door te hebben. En dat wil ik graag zo houden.

Caleb haalt me uit mijn gedachte door te vragen welke film ik graag zou willen zien. "Doe maar Moana." Ik hou al van kleins af aan van Disney, dus zodra ik de kans krijg om een film uit te kiezen is het bijna altijd een Disney film. Ik zie hoe Caleb verveeld met zijn ogen rolt maar hij klikt dan toch de film aan, tevreden nestel ik me in de bank en kijk enthousiast naar de film. Als we halverwege de film zijn heeft Caleb een van de zakken chips al half opgegeten, hij heeft me al een paar keer chips aangeboden maar ik weiger telkens. Ik merkte dat hij achterdochtig begon te worden, maar hij had er verder nog niks over gezegd. "May, we gaan vanavond patat halen." Ik voel hoe een paniekscheut door mijn lichaam schiet, waarom moet hij nou weer zin in patat hebben? "Ik heb eerlijk gezegd niet zo'n zin in patat." Ik spreek de woorden kalm uit in de hoop dat Caleb wat anders kiest, ik zie hoe zijn ogen mij bezorgd aan kijken. "Je eet gewoon mee May." Ik schud protesterend mijn hoofd, ik heb hier totaal geen zin in. "Laat mij dan een salade eten?" Caleb kijkt me dodelijk aan, en ik zie dat zijn ogen zwart beginnen te kleuren wat mij laat weten dat hij boos begint te worden. "Je eet gewoon mee wat de pot schaft." Hij schreeuwt de woorden boos uit, ik knik snel naar hem als reactie. Ik was doodsbang voor hem. De rest van de film verliep in stilte, door Caleb zijn uitbarsting was de gezellige sfeer opslag verdwenen. 

Na de film ging Caleb patat halen en moest ik vanzelfsprekend hier blijven, ik voelde me soms net een pop. Ik had hier geen mening meer die telde, daarnaast bepaalde Caleb alles voor mij.  Het  voelde alles behalve goed, ik voelde me machteloos. Ik sloeg mijn ogen neer, het besef kwam dat ik hier voor altijd zal moeten blijven. Ik zou Caleb zijn Luna worden, en dan was er al helemaal geen weg meer terug. Een eenzame traan rolt over mijn rechter wang, ik besluit naar de keuken te gaan om een salade voor mijzelf te maken. Ookal had Caleb me dat eerder vandaag verboden, ik moest en zou wat gezonds eten. Ik trok het niet, het idee alleen al van patat maakte me misselijk. Ik open de koelkast en zie dan een krop sla liggen, feta, tomaat en  olijven. Ik maak dan ook een salade met die ingrediënten. Tevreden kijk ik naar het resultaat en neem de salade bak mee naar de bank waar ik het vervolgens op het bijzet tafeltje leg. Nu wachten tot Caleb terugkomt, en dan gezellig avond eten. Een tevreden zucht verlaat mijn mond, misschien is het leven hier zo slecht nog niet?