It Hurts

18.

Pov: Caleb.

Ik loop met veel moeite weg van de cellen, ik wil haar niet opsluiten. Maar ze moet leren luisteren en daarbij wil ik geen pussy zijn, mate of niet een alpha hoor je te gehoorzamen. Ik sluit met veel moeite de deur achter mij dicht die ik vervolgens op slot draai, eindelijk weg van die vieze rogues en mijn oh zo lekker ruikende mate. Die gedachtte sla ik van me af, het is haar eigen schuld. Ze moet niet denken dat zij mij mag aanspreken op zo'n toon. Ik ben een alpha en zij is mijn mate, daar moet ze zich naar leren gedragen. Anders zals ze nooit mijn kleine luna kunnen zijn, bij die gedachte alleen al begint mijn wolf wild te worden. "Je hoort haar niet op te sluiten in een cel, ik wil haar in mijn armen sluiten en genieten van haar heerlijke geu.." verder komt Blake niet, ik kap de link met hem af en loop geiriteerd naar mijn kantoor. Er is een hoop werk te doen, sinds May hier is ben ik niet meer aan mijn werk toe gekomen.  En dat is wel belangrijk, er zitten stukken bij die belangrijk zijn voor mijn pack. En daar kan ik gedachtes over May niet bij gebruiken, dus zet ik muziek aan en begin ik aan mijn taken. 

Pov: May.

Ik denk terug aan een versje wat mijn moeder mij vertelde als ik bang was.
Je hoeft niet bang te zijn, de godin waakt over jou mijn kind.
De maangodin waakt over alle wolven zelfs over de rogues, de maangodin is sterk en zal jou altijd beschermen.
Er is niks wat jou pijn kan doen, je bent slim en moedig.
Jij hebt alle ingrediënten om niet bang te hoeven zijn, de maangodin heeft het zo bedacht.
En alles wat de maangodin heeft bedacht zal zo gaan!
Ze had het volledig zelf verzonnen, het hielp me met mijn angsten te overwinnen toen ik jong was. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik terug denk aan mijn familie, ik hield van ze. Ondanks de nare herinneringen toen ze me verbanden uit hun pack, Ik ben ondanks dat altijd van ze blijven houden. En dat heeft Caleb van mij afgenomen, ik probeer aan wat positievers te denken. Maar het lijkt niet te werken, ik voel me leeg. Het idee dat mijn familie er niet meer is maakt me leeg, ik kan het me gewoon niet voorstellen. Mijn ouders niet meer op deze wereld, dat komt er bij mij niet in. 

Ik voel hoe mijn lichaam begint te trillen, en mijn tanden zijn ook al een flinke tijd aan het klapperen door de kou. Het is hier ijskoud, ik bekijk de cel eens goed. Er staat letterlijk niks in, niet eens een simpel matras. Bij de meeste cellen ligt er een dun matrasje zie ik als ik de ruimte door kijk, het geeft me een eenzaam gevoel. Alsof Caleb mij express in een cell zonder matras heeft gegooid, dat idee alleen al maakt me verdrietig. Hoelang wilt Caleb me hier gaan vasthouden? Gaat hij mij afwijzen als zijn mate? Nog duizend andere gedachtes schieten door mijn hoofd heen, ik wordt er gek van. Ik sluit gefrustreert mijn ogen, waarom moest precies Caleb mijn mate zijn? Waarom niet een mate die mij nooit pijn zou willen doen? Waarom geen liefhebbend persoon? Een eenzame traan rolt over mijn wang, ik veeg hem ruw weg ik wil niet huilen. Huilen staat voor zwakte. Als er iets is dat ik niet wil zijn, is het zwak. Na nog een lange tijd te hebben gepiekerd val ik in een onrustige slaap.