It Hurts

54.

Pov: Caleb.

Is dit dan het einde? Dit mag niet het einde zijn, dit kan niet het einde zijn. Ik voel hoe een eenzame traan over mijn rechter wang rolt, ik veeg hem ruw weg. De krijgers en Jace mogen mij niet zwak zien, maar de situatie die zich voor mij afspeelt zorgt voor het tegenovergestelde. Ik voel hoe een andere traan over mijn linker wang rolt, wat gebeurd er met me? Dit kan niet echt zijn, dit moet een nachtmerrie zijn. Ze gaat niet dood, ze kunnen niet nog iemand van mij af nemen. Ik kijk naar haar levenloze lichaam dat Jace nog steeds aan het reanimeren is, ik hoop zo erg dat ik zo wakker wordt in mijn warme bed. Dat dit een nachtmerrie is, dat ik May in mijn armen zal sluiten en haar over deze bizarre droom vertel. Maar dat is niet de realiteit besef ik mij maar al te goed, ik zie hoe Jace steeds sneller gaat reanimeren terwijl ook bij hem de tranen in zijn ogen staan. 

Waarom moet alles wat mij dierbaar is, van mij worden afgenomen? Ik hou van haar, met heel mijn hart. Ik heb mij voor haar open gesteld, ik heb mijn verdomde hart voor haar open gezet. Ik voel weer emoties, ik heb dat voor haar gedaan. Ik heb haar dagen gezocht zonder ook maar iets  rust te nemen, ik heb mijn eigen lichaam uit geput voor haar. Ik wou van May mijn kleine Luna maken, ze zou mijn steun en toeverlaten worden. Mijn reden om opnieuw te leren geloven in liefde, mijn reden om mijn hart weer te gaan gebruiken. Ik wou voor haar gaan zorgen, ik zou haar laten zien hoe ze weer van het leven kan gaan houden. Ik zou haar al het geluk in de wereld gaan geven, ik wou een gezin met haar maken. 

Zij was mijn persoon, en toch wordt ze van mij afgepakt. 

Hoe het voelt? It hurts.