It Hurts

15.

Ik houd mijn handdoek extra strak om mijn lichaam heen als ik de badkamer verlaat, ik loop recht naar de deur van de inloopkast. Ik kijk opnieuw mijn ogen uit, deze kast is letterlijk de droom van elke vrouw. Ik loop snel langs de kleding, en pak al snel een simpele joggings broek en een wit shirt van ik neem aan Caleb? Ik loop met de handdoek nog steeds om me heen gewikkeld terug naar de badkamer, daar trek ik mijn ondergoed van eerder weer aan. En vervolgens trek ik de joggings broek en het witte shirt ook aan, de kleren zijn veel te groot voor mij. Als ik mijzelf bekijk in de spiegel om te kijken hoe de kleding mij staat, kan ik een lach niet onderdrukken. Het ziet er niet uit, maar beter dan mijn oude kleren waar de gaten letterlijk in stonden en dan zullen we het maar niet hebben over de modder en de geur. Ik kam nog snel mijn haar door en verlaat dan tevreden de badkamer, waar ik Caleb ongeduldig op het bed zie zitten. Als hij mij in zijn kleren ziet zie ik zijn gezicht van verbaast naar boos naar goedkeurend veranderen, het maakt me bang. Hoe kan iemand zoveel noodswings hebben? Hij glimlacht naar me wat me alleen maar banger maakt, sinds wanneer glimlacht Caleb naar mij? "Je hebt jezelf goed bedekt, daarbij staan mijn kleren je goed." Ik kijk hem niet begrijpend aan, wat bedoeld hij nou weer met goed bedekt? "Hoezo goed bedekt, waar slaat dat nou weer op?" Probeer ik hem zo aardig mogelijk te vragen, hij rolt geïrriteerd met zijn ogen. "Je mag je niet te blood kleden, anders kijken andere mannen naar je. En je bent van mij, dus dat mag niet." Ik knik zachtjes om een ruzie te voorkomen, al ben ik het totaal niet met hem eens. Ik draag wat ik dragen wil, en als meneer het daar niet mee eens is is dat zijn probleem. Maar dat zeg ik natuurlijk niet tegen hem, want dat is vragen om ellende. 

"Je begint het eindelijk te leren, Jij hebt niks te willen. Ik bepaal alles voor jou schat, en in dit geval heb ik bepaalt dat je geen blote kleding mag dragen." Hij kijkt mij breed grijnzend aan, hij geniet gewoon van zijn eigen woorden ik zie het aan hem. Ik voel de woede weer opkomen, deze jongen denkt dat ik een of andere pop ben. "Luister eens Caleb, ik bepaal zelf wat ik draag, en toevallig houd ik van blote kleren, dus als ik die aan wil doen doe ik dat." Ik zie hoe hij zijn woede probeert in te houden, wat er belachelijk uitziet. Zijn hoofd wordt langzaam rood, en hij balt zijn vuisten. "Dan heb jij pech May, Je bent van mij. En als jij weigert naar mijn regels te luisteren zal ik ze aan je moeten leren, en dan is geen pretje." Ik kijk hem met grote ogen aan, hoe weet hij mijn naam? Die heb ik hem nooit vertelt, ik zie hoe hij mij grijnzend aankijkt. 

 "May toch, zo moeilijk was het niet om aan jou naam te komen. Ik heb jouw hele roedel uitgeschakeld, je pappie en Mamie hadden me gesmeekt hun niet van het leven te beroven. In ruil daarvoor hebben ze mij jouw naam gegeven, helaas voor hun houd ik me niet graag aan beloftes." Ik kijk hem vol ongeloof aan, hij heeft mijn ouders vermoord? Ondanks hun acties verdiende ze dat niet, Ik voel hoe de eerste paar tranen over mijn wangen rollen. Hij heeft alles van mij afgepakt, ik wou mijzelf van het leven beroven zodat mijn familie verder kon leven in rust en vrede en ik ook weer vrede zou hebben. Maar nu is mijn familie dood, en dat komt allemaal door hem. Caleb is een monster, een harteloos monster. En dat harteloze monster is mijn mate. hoe het voelt? It hurts.