It Hurts

42.

Pov: Caleb.

Ik heb nagedacht over het advies dat Jace mij heeft gegeven, misschien heeft hij enig zins gelijk? Misschien ben ik te hard voor May, misschien moet ik haar liefde gaan tonen. Maar er zijn twee problemen, ten eerste weet ik helemaal niet hoe ik liefde moet tonen. En het tweede probleem is dat liefde zwakte veroorzaakt, en van zwaktes moet ik niks hebben. Ik kan niet zwak worden, dan zullen mijn vijanden hun kansen grijpen en dan zijn we nog verder van huis. Daarnaast zou mijn pack dan vreselijk in gevaar kunnen komen, en dat is het laatste wat ik wil. Maar ik wil May ook niet ongelukkig zien, ik neem gefrustreerd een slok van mijn inmiddels derde glas whiskey. Waarom is het leven zo ingewikelt? Ik hou van haar dat is één ding wat zeker is, maar ik wil niet dat May mijn zwakte wordt. Daar zullen de andere packs ook achter komen, en dan is de kans groot dat ze mijn mate willen vermoorden.  Dit bedoel ik dus, ze veroorzaakt problemen, dit kan ik er niet bij hebben. Ik wil haar als mijn kleine Luna, maar ik wil haar ook niet in gevaar brengen. En toch voelt mijn gedrag van de afgelopen dagen tegen haar verkeert, ik weet het allemaal niet meer. Is dit wat men liefde noemt? Want als dit liefde is haat ik het, het maakt mij alles behalve tevreden. Ik hoor mij niet aan te passen, mijn mate hoort zich aan te passen aan mijn leven. Ik ben een Alpha, ik sta boven haar. Daarnaast ben ik niet een of andere snotneus waar ze alles bij kunnen flikken, vanaf nu zal ik de hekjes gaan verhangen. Ik zal May laten zien wat echte liefde is. En daarbij zal ik haar voorstellen aan de pack als hun nieuwe luna, vanaf nu zal ze zich moeten aanpassen naar de pack regels. En naar mijn behoeften, dan zullen wij gelukkig worden. Zij zal mijn pups met zich meedragen en opvoeden, Ik ga haar de gelukkigste vrouw op aarde maken. Ik weet het zeker, dit gaat werken.

Pov: May.

Ik stop mijn blonde haren in een warrige knot waarna ik mij in een random pyjama hijs, ik had de pyjama gevonden in de kast waar ik me eerder vandaag in had verstopt. Het is een roze hemdje met een roze broekje, het is niet helemaal mijn ding maar het is beter dan niks. Ik zou willen dat Caleb hier was, dan kon ik hem vertellen hoe rot ik mij voel deze dagen. Hoe het voelt alsof hij mijn leven heeft verziekt, dan konden we kijken naar een oplossing. Maar Caleb is zoals bijna elke avond nergens te bekennen, ik voel mij verwaarloosd door mijn eigen mate. Ik zou zijn nummer een horen te zijn, niet een of andere pop die je voor een paar dagen kan wegstoppen in een kamer als je er even geen zin in hebt. Geïrriteerd laat ik mij tegen de muur naar beneden zakken, ik voel me leeg. Zo gaat het nu al dagen, overdag kijk ik een film met Caleb. in de avond eten wij samen en daarna wordt ik weer opgesloten in zijn slaapkamer, er is hier niks te doen.  Het enige wat ik zou kunnen proberen is ontsnappen, en ook dat heeft geen nut gehad tot nu toe. Maar dan besef ik me dat ik het vanuit zijn kamer nooit eerder heb geprobeerd, dat ik daar niet eerder aan heb gedacht verbaasd mijzelf enorm. Langzaam ontstaat er hoop in mijn lichaam, misschien is het niet onmogelijk? Ik moet en zal hier weg komen, vandaag nog.