It Hurts

37.

Na een kleine tien minuten vliegt de deur open en komt Caleb de kamer ingestormd met een zuster op zijn hielen, ze kijkt me met een vriendelijke glimlach aan. Ik geef haar een glimlach terug, zij heeft mij immers geholpen. Daarnaast lijkt ze mij erg vriendelijk, ze begint mij al snel te onderzoeken. En stelt mij vervolgens verschillende vragen, vragen die ik liever niet beantwoord. Vragen die haar en Caleb niks aan gaan, maar ondanks dat stelt ze ze toch. "Wat heeft u de afgelopen dagen gegeten?" Ik frons mijn wenkbrauwen van verbazing, komen deze vragen van haar af of van Caleb af? "Ik snap niet helemaal wat het nut is van deze vraag?" Ze geeft me een klein glimlachje, wat mij enkel irriteert op dit moment. "Wij maken ons zorgen om uw gezondheid u bent veel te licht, vandaar dat ik de vraag wel moet stellen." Ik kijk de vrouw nors aan haar vraag negerend, ik heb hier totaal geen behoefte aan. "Beantwoord de vraag May, anders zal ik je ze straks laten beantwoorden." Fluistert Caleb in mijn oor, ik voel zijn adem bij mijn nek het zorgt ervoor dat ik verstijf van angst. Hij bedreigt mij gewoon, ik besef me dat maar al te goed. Na een paar seconde verdwijnt zijn ademhaling bij mijn oor, Een opgelucht gevoel stroomt door mijn aderen. 

Ik kijk de zuster opnieuw aan waarna ik de vraag met tegenzin beantwoord. "Ik eet gewoon wat een mens hoort te eten." Ze kijkt me voor even onderzoekend aan, waarna ze verder gaat met haar vragen. "En wat hoort een mens te eten volgens jou?" Een grom is het antwoord vanuit Caleb zijn kant, wat ons vervolgens beide doet omkijken. De zuster haar ogen staan bang, en ik geef haar geen ongelijk. Die grom klonk dreigend, misschien is dat ook de reden waardoor ik mij nu ook angstig begin te voelen. "U." Caleb spuwt het woord richting de zuster, de vrouw weet zichzelf geen houding te geven.  "Het is u voor jou, ze is jou Luna. Dus is het u." Het laatste schreeuwt hij naar de vrouw wat haar laat trillen van angst, ik grinnik een keer waarna ik het wegwuif met mijn handen. Dit slaat natuurlijk weer helemaal nergens op, de vrouw mag gewoon je tegen mij zeggen. Caleb moet zich maar wat gaan indammen. "Zeg maar gewoon 'je' anders voel ik me veel te oud." Fluister ik naar haar waardoor ze een glimlach niet kan onderdrukken, Caleb maakt mensen zoals gewoonlijk onodig bang. Hij irriteert mij daar mateloos mee, deze vrouw probeert mij alleen maar te helpen. Wat bijna niet te doen is door Caleb zijn ego. "Ik heb nog geen antwoord gekregen?" Ik kijk Caleb niet begrijpend aan, in hoeverre ik weet vroeg hij ook niks. Caleb kijkt de zuster vervolgens dreigend aan waardoor ze ineen lijkt te krimpen van angst, ze ziet eruit alsof ze elk moment in huilen kan uitbarsten. Ik voel mijn bloed koken van woede, dit slaat nergens op. "Sorry Alpha, het is duidelijk. Luna zal vanaf n met U worden aangesproken." Ik kijk Caleb ongelovig aan die mij grijnzend aankijkt, hij weet dat ik het hier niet mee eens ben en toch dwingt hij de arme vrouw zijn bevelen uit te voeren. Ik probeer in mijn hoofd tot tien te tellen om zo niet te ontploffen van woede, ik wil niet een ruzie veroorzaken met Caleb waar die arme vrouw bij is. Caleb heeft haar al volledig van haar stuk gebracht, haar handen trillen en haar ogen schreeuwen angst uit. En dat komt allemaal door Caleb, Ik haat het. Nee, ik haat hem.