It Hurts

27.

"May, kitten van me." Hij zet een paar stappen in mijn richting na zijn woorden, als reactie daarop zet ik er een paar achteruit. Dit gedrag van Caleb bevalt me niet, ik weet niet wat hij opeens heeft. Maar hij lijkt chagrijnig te zijn. "Gun mij is wat plezier vandaag." Zijn woorden laten mij huiveren en het duurt dan ook niet lang voor al mijn nekhaartjes overeind staan. Ik zie hoe Caleb zijn lippen likt wat ervoor zorgt dat ik hem bang aankijk. Hij loopt nog een paar stappen mijn kant op waardoor ik weer naar achter loopt, en dan knal ik met mijn rug tegen de muur aan. Ik zit in de val besef ik me maar al te goed, bang kijk ik naar Caleb. "Je bent sexy als je bang bent May, zo breekbaar." Ik kijk hem met ogen zo groot als scholletjes aan, hij gaat toch niet doen wat ik denk dat hij gaat doen? Hij zet nog een stap naar mij toe waardoor hij de laatste ruimte tussen ons in verbreekt, ik voel mijzelf in paniek raken. Dit bevalt me niet, ik moet hier weg. "May". Ik hoor hoe Zijn stem overslaat wat mij verbaasd doet opkijken, ik zie hoe zijn smaragd groene ogen zich in mijn zee blauwe ogen boren. Ik blijf erin staren, ze zijn prachtig. Wegkijken is geen optie in dit geval, dat weet ik maar al te goed. "Je bent van mij May, van mij alleen." Ik voel hoe mijn ogen zich vergroten, wat heeft Caleb toch? "Zeg dat je van mij bent May." Een brok ontstaat in mijn keel, ik wil me niet overgeven aan Caleb. 

"Nee Caleb, ik ben van mijzelf." En dat, dat had ik beter niet kunnen zeggen. Ik zie hoe zijn ogen langzaam zwart kleuren, bang probeer ik weg te kruipen van mijn plek maar Caleb legt zijn handen op de muur waardoor ik letterlijk in de val sta. Ik voel me als een muis die in de val is gelopen, hij kijkt me met eens valse grijns aan. En likt vervolgens nog een keer over zijn lippen, mijn hart begint sneller te kloppen en zweet druppels ontstaan op mijn voorhoofd. Mijn lichaam lijkt alleen nog maar op paniek en angst te functioneren, en het enige wat ik kan doen is afwachten. En ik kan bidden dat Caleb me met rust laat, maar wie houd ik voor de gek? Caleb is een monster, hij zal niet rusten tot hij me heeft gebroken en ik van "hem" ben. Ik zie hoe Caleb steeds dichterbij komt, en bij elke centimeter kan ik zijn aanwezigheid beter voelen. De tintelingen voel ik al op mijn huid branden, maar ik probeer het te negeren. Mijn ogen zijn nog steeds in de zijne geboord, ik kan me gewoon niet verlossen van zijn blik. En dan is het moment dat Caleb de stilte doorbreekt. "Zeg dat je van mij bent May, zo moeilijk is het niet." Ik zie hoe hij me afwachtend aankijkt, maar ik weiger de woorden over mijn lippen te laten rollen. Ik ga nog liever dood dan dat ik hem zijn zin geef, ik ben van niemand alleen van mijzelf en dat zal nooit gaan veranderen. Hij kijkt me vernietigend aan, wat er angstaanjagend uitziet. Maar ik geef niet op, ik zal nooit van dit monster zijn. "zeg het May, zeg dat je van mij bent."