Unutkanlığın Alışkanlığı

Yeni Evimiz

Hayatim yavas yavas duzene giriyordu. Ara sira babamdan da haber aliyordum. Tek basima olmaya alismistim. Cansu, Eren, Murat ve Cem beni bir an olsun yalniz birakmiyorlardi zaten.

Cem ile para biriktirmeye baslamistik. Ayri eve cikicaktik. Bunun icinde fazlasiyla paraya ihtiyacimiz vardi. Islerimize yogunlastigimiz icin dogru duzgun gorusemiyorduk. Ancak aksamlari bize geliyordu yarim saat kadar ozlem gideriyorduk. Zaten ikimizde cok yorgun oluyorduk. Bazen oturdugumuz yerde uyuyakaliyorduk falan. Onunla gecirdigim her an huzur kokuyor. Varligi bile mutlu ediyor.

Koltukta uzaniyorken zil caldi. Gelen Cemdi. Kapiyi acar acmaz "Ben geldim minigim ozledin mi beni" dudaklarini dudaklarima bastirdiginda onu ne kadar ozledigimi yeni anliyordum. O kokusu beni alip bambaska yerlere goturuyordu sanki.

Iceri gectigimizde ona hemen yemek hazirladim. Benim boyle hamarat olmam cok hosuna gidiyordu. Kendimi ovmek gibi olmasin ama oyleydim. Cem nedense acele ediyordu. "Neden nefes almadan yiyorsun Cem kitliktan mi ciktin" guluyordu. Ayni zamandada yemegini yemeye devam ediyordu. Bitirmesi uzun surmedi. "Hazirlan hayatimin anlami gidiyoruz" hemen ayaklandiginda "Nereye ya" mizmizlanmaya baslamistim. Cok yorgundum ve ne giyinecek halim vardi ne de bir yere gidecek. "Bunu sen istedin" Cem aniden beni kucagina alip evden cikardi. Arabaya bindirdiginde ona sert sert bakiyordum. "Hic bosuna sinirlenme minigim. Giderken boylesin ama donuste kim bilir nasil olucaksin" nereye goturuyordu beni kim bilir. Sessizligimi koruyordum. Basimi cama yasladigimda Cem radyoyu acmisti ve calan sarki beni alip bambaska yerelere goturmustu; Teoman-Ayna. "Geldikk" Cemin sesiyle kendime geldigimde arabadan indim. Iki katli bir villanin onunde durmustuk. Acaba burasi kimin eviydi. Hangi mutlu hayatlardan biri yasiyordu acaba burda. "Burasi kimin evi" merakla sormustum. Cem kolunu belime attiginda icim kipir kipir olmustu. "Yeni evimiz" Ceme baktigimda gulumsuyordu. Ciddi olamazdi. Bu evde yasayacak olamazdik.