Hücreler...Çoğalan ve durmak bilmeyen hücreler...Lösev Hayattır.Lösemi Kabusum.
Ben bir hasta değilim,bir doktor değilim,tıp öğrencisi hiç değilim sadece...
5 yaşındaydım
Tanrının en güzel eserlerinden biriydi o benim için.
Asla sahip olamayacağım dümdüz,sapsarı saçlar, küçük burun ve dudaklar,şekilli gözler...O aynı annelerin masallarda okuduğu gibiydi.
Bense kıvırcık, kahverengi saçları olan,uzun burunlu bir kızdım. Tanrı adaletli değildi.
Onun bir prenses olduğunu sanıyordum o benim oyun arkadaşımdı,en iyi arkadaşım...
DİLARA
5 yaşıma kadar serumlarla yetişen bir çocuktum.Annem öleceğimi düşünüp başımda ağlardı.
Dilara benden küçük ama zekiydi serumun iyi bir şey olmadığını bilirdi ve bana hep
''Heyy koluna bir kelebek konmuş sakın kıpırdama yoksa gider''derdi.
Heyecanlanır ve koluma takılı serum iğnesini kelebek sanar onu izler ve öylece uyurdum.
O bir melekti.
