Bazen lösemili olmak istiyorum.
Sadece o acıyı anlamak için.
Dışarıdan gözlemlemek yeterli gelmiyor.
Onları anlamak istiyorum,tecrübe etmek.
Saçlarımı sıkıca bağlıyorum,bir cap takıp aynaya bakıyor ve onlar için saçlarımı kazıtabileceğimi düşünüyorum.Sonra da bu fedakarlık büyükmüş gibi davrandığım için kendime kızıyor ve daha fazla ne yapabilirim diye düşünüyorum.
Neden bilmiyorum sadece uyumadan önce herkes hayatının aşkı olduğunu düşündüğü o insanı hayal ederken, benim beynimde lösemiye dair sorular dönüyor.
Hayatımda olmayacağıma and içtiğim tek meslek doktorluk fakat sanki bunun için yaratılmışım,lösemi için buradaymışım gibi geliyor.Çünkü anlam veremediğim bir tutku,merak ve ilgim var bu hastalığa.Saplantı sanki, psikopat mıyım neyim?
Ama bildiğim bir şey varsa o da -eğer onlara yardım edeceksem andımı bozmaya değer.
###
Çiçeğinin açmasını ümid ederek güne başlayan ve koşa koşa balkona gidip tomurcuktan ibaret bir görüntü karşısında üzüntüyle başını eğen küçük bir kız çocuğu gibi her sabah ümid ile lösev sayfasını ziyaret edip gelişmelere bakıyorum.
Bugüne kadar bulunamayan o sebebi bekliyor göremeyince başımı eğiyorum. Sonra "günaydın" yazan ,kocaman gülücükleriyle fotoğrafa ve dünyaya renk saçan o güzel yüzleri görüyor mutlu oluyorum.
Ama unutmuyorum her sabah tekrar tekrar bakıyorum...Aynı ümid ile tomurcuklarının açmasını bekleyen minik bir kız gibi.
