DeadLock ~ Sekai

İncinmekten korkan sevmesin.

***

"Ölüm her şeyin çözümüdür Sehun."

***

Bazen saniyeler saat, saatlerse saniye gibi gelir ya insana, işte tam olarak öyle bir anın içinde sıkışıp kalmıştım.

Taehyung konuştuğunda Yixing bir anlığına ona baktı ama çoktan kararını vermiş gibi gözüküyordu.

Gözlerini gözlerime kilitlediğinde elindeki silahı da yeri boylamıştı. Bense hala suratına doğru tutuyordum tabancamı. Bu sefer daha temkinli olacaktım. Birkaç adımda iyice yakınıma gelip alnını silahımın ucuna değdirdiğinde aramızda bir kol boyu mesafe kalmıştı.

Şimdi tek ortak noktamız ikimizin de dolu dolu olan gözleriydi. Kendimi gerçeğe hazır hissetmiyordum ama zaten yeterince geç kalmıştım. Gözlerinin içinde kaybolduğumda dudaklarından dökülen isme bir silah sesi eşlik etti. Tetiğe basan elime bakakaldım. Zaman durmuştu. Soğuk soğuk terlemeye başladım. Gözlerimi iyice açıp olanları kavramaya çalıştığımda ise her şey bir anda hızlanmıştı sanki.

Benim kurşunum karşıdaki duvarı boylamıştı. Yixing üzerime yığıldığında onunla birlikte kendimi yerde buldum. Hayır! Hayır, böyle olmamalıydı! Bu sefer değil!

"Yixing! Tekrar söyle! Yixing, Hayır!"

Kendimi kaybetmiş gibi kucağımdaki bedeni sarstığımda ne yazık ki geç kalmıştım. Her zaman olduğu gibi. Hala elimde olan silahı Taehyung'a doğrulttuğumda çoktan arkasını dönmüş kapıya ulaşmıştı. Gözümü kırpmadan onu vurduğumda bu sefer ipleri onun eline bırakmamam gerektiğinin de gayet farkındaydım.

Sol ayağından vurmuştum onu. Yixing'e yaptığı gibi, şakağından vurmak isterdim ama ne yazık ki bahsettiği sırları bilen başka kimse yoktu. Acıyla inleyip kapının hemen önünde yere düştüğünde Yixing'i itip ona yaklaştım. Yakalarından tutup suratına ard arda yumruklar indirirken gözlerimden akan yaşlara engel olamıyordum. Görüşüm yarı yarıya bulanıktı bu yüzden yüzünün neresine vurduğumu dahi bilmiyordum.

"Şerefsiz orospu çocuğu! Bilerek yaptın! Bilerek yapıyorsun! Söyleyeceksin! Bunu kimin yaptırdığını söyleyeceksin, duydun mu beni?! Gebertirim seni Taehyung! Yemin ederim leşini yediririm köpeklere! SÖYLE!" Onu yakalarından tutup kafasını duvara vurduğumda ağlamalarıma, vücudumda dolanan sinir hissine, ellerimi kaşındıran intikam arzusuna karşı koyamıyordum. Bilincinde olduğum tek şey kendimi kaybettiğimdi. Ne yazık ki bu da çok işe yarar bir bilgi değildi.

Kafasını duvara tekrar vurduğumda belimdeki dikişe yumruk atmıştı. Ondan biraz uzaklaşıp ikinci bir yumruğu engellemeye çalıştığımda tabancasının arkasıyla kafama vurup beni iyice uzaklaştırdı kendinden. Yerde dönen başımı tutmuş kendime gelmeye çalıştığımda sürüne sürüne kaçmaya başlamıştı. Çok geçmeden kendime gelip sağa sola çarpa çarpa peşine düştüğümde evin önündeki arabaya binmek üzereydi.

"Ölüm her şeyin çaresidir demiştin değil mi?! Haklısın Taehyung! Daehyun'un kalbini parçalayıp sana getirdiğimde tekrar görüşeceğiz!"

Sinirle arkasından bağırdığımda bir süre kayan gözleriyle bana bakmaya çalışmış sonra da basıp gitmişti. Bahçedeki taşlardan birine oturup Luhan'ı aradım. Tek istediğim bir an önce Daehyun'dan kurtulmaktı.

***

Olanları Luhan'a kısaca anlatıp ellerimdeki, Yixing'e mi yoksa Taehyung'a mı ait olduğunu bilmediğim kanı silmeye çalışırken çoktan evime gelmiştik. Hızla Daehyun'u yatırdığım odaya koşuşturduğumda düşünebildiğim tek şey kalbini parçalayıp Taehyung'a yedirmekti.