«Έλα πες μου...»του λέω
«Όχι.Δεν σου λέω!»λέει
«Πες μου....»
«Ξεχνά το Φαιη!»
«Ένα μόνο.Ενα.Ενα.»
«Είσαι σιγουρη πως θες να το ακούσεις;»
«Ναι!!»λέω
Τον παρακαλάω τόση ώρα να μου πει για αυτά τα όνειρα που έβλεπε.Τα περίεργα.
«Εντάξει τότε.Σε ένα ήσουν με το μαγιό πάνω και με κοντό σορτσάκι.Βρεγμενη.Και μου έπλενες το αμάξι.Ξερεις...»λέει
Χαχαχαχαχαχχαχαχα
Δεν το πειστευωωωω
Χαχαχαχαχαχ
«Σοβαρά τώρα;»
«Μην γελάς!»λέει
Το πιο κλισέ του 2000 δηλαδή.
«Μην γελάς...»λέει
«Άλλο;»
«Ξεχνά το!Ειπες ένα.Αυτο είναι το πιο απλό»λέει
«Το πιο απλό;Δηλαδή τα αλλά;»
«Άστο...»λέει
«Έλα...»τον παρακαλαω.
Μπορεί να είναι...όχι δεν νομίζω.
«Μην μου πεις περιέχει και στολές γιατί θα με τρελάνεις!»λέω.
Δεν μιλάει.
Δεν το πειστευω!!!
«Με εχεις δει και με στολές;!;!»λέω
«Σσσσς μην φωνάζεις.Θα μπει ο μπαμπάς σου!»μου λέει
Αυτό είναι!!
«Σοβαρά τώρα;Σαρεσουν οι στολές;»
«Με τρελαινουν οι στολές!»λέει
«Σαν τι;»
Δεν ξέρω γιατί αλλά θέλω να μάθω.
Αν είναι κάτι στα όρια του φυσιολογικού,αν αυτό θεωρείται φυσιολογικό βέβαια,θα μπορούσαμε να το κάνουμε.Αν του αρεσει δηλαδή τόσο πολύ.Μια στολη δεν θα έβλαπτε κανέναν φαντάζομαι.
«Σαν σεξυ υπηρέτρια»λέει
«Υπηρέτρια ε;Δηλαδή στιλ'τι να σας φέρω κύριε Αθανασίου ' και έτσι...»λέω και γελάει.
Ανοίγει η πόρτα και μπαινει ο μπαμπάς με τον Κώστα.Ο Κώστας έχει κόκκινα μάτια.Ερχεται κοντά και με αγκαλιάζει.Ο Χρήστος σηκώνεται.
«Φαιη!Εισαι καλά!»λέει.
Δεν περίμενα να στεναχωρηθεί τόσο.Ενταξει αδερφός μου είναι και εγώ θα ανησυχούσα αν πάθαινε κάτι αλλά να κλαιει.Δεν το περιμενα.
«Καλά είμαι μπόμπιρα.Ανησυχησες;»λέω
Σκουπίζει τα μάτια του.
«Όχι βέβαια!»λέει
Ναι καλά...
«Δηλαδή δεν εκλαιγες;»λέω
«Οι άντρες δεν κλαίνε!»λέει
Ο Χρήστος διπλα μου γελάει.
Ο μπαμπάς μου κανεί νόημα.
«Σωστά»λέω
«Πονάς;»με ρωτάει
«Οχι.Αλλα πεινάω»λέω και γελάνε.
«Τι είπα;»λέει ο Χρήστος στον μπαμπά μου.
Τι γίνεται έσω;
Κάτι έχασα;
Χτυπάει η πόρτα και μπαινει ο Σταμάτης.
«Ακόμα εδώ είσαι;»λέει ο μπαμπάς μου.
«Μπαμπά!»λέω.Δεν χρειάζεται να μιλάει έτσι.Δεν το έκανε επίτηδες.Ηθελε αυτός να τρακάρει;!
«Φαιη;Να σου πω λίγο;»λέει
«Ναι ναι έλα»λέω και πλησιαζει.
«Εμείς θα ήμαστε έξω»λέει ο μπαμπάς μου και βγαίνει με τον Κώστα.
«Σου έχει φέρει ένα σάντουιτς ο μπαμπάς σου.Θες κάτι άλλο;»με ρωτάει ο Χρήστος.
«Κάτι με σοκολάτα παρακαλώ!»λέω και με φιλάει στο μέτωπο πριν φύγει.
«Πως νιώθεις;»με ρωτάει ο Σταματης.
«Καλά.Καλυτερα.Εσυ;Δεν χτυπησες μου είπε ο Χρήστος»
«Όχι.Μια χαρά είμαι.»λέει και πλησιαζει.
«Φαιη χίλια συγνώμη.Δεν το ήθελα.Νιωθω χάλια που ξεκίνησα χωρίς να εχεις βάλει ζώνη και που δεν είδα το στοπ.Συγνωμη αλήθεια»λέει.
Φενεται μετανιωμένος.Φυσικα και δεν τον κατηγόρησα ούτε για ένα λεπτό.Ουτε που μου πέρασε από το μυαλό.
«Σταμάτη μην το ξαναπείς.Και εγώ βρήκα στιγμή να σου μιλήσω.Δεν σε κατηγορώ.Ατυχη στιγμή.Ολα καλa.Αφου είμαστε καλά αυτό έχει σημασία»λέω
«Ο Χρήστος.Τρελαθηκε από την αγωνία του.Αν και έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά,ανησυχουσε.»λέει
Τους ανησύχησα ολους...
«Σαγαπαει.Πραγματικα»λέει
«Και εγώ»
«Το βλέπω...»λέει.
«Και εσένα σαγαπαει...»λέω
«Ήμουν σκληρός.Ειπα κάποια πραγματα πολύ ασχημα.Συγνωμη για αυτό...»
«Δεν θα έπρεπε να είστε έτσι μεταξύ σας Σταμάτη...»του λέω και μπαινει ο Χρήστος.
«Σε αφήνω να ξεκουραστείς.Περαστικα»μου λέει και πάει στον Χρήστο.
«Ολα καλά;»λέει και του δίνει το χέρι.Στην αρχή δεν του δίνει και με κοιτάει.
Του κάνω νόημα να του το δώσει και αυτός.Και το κάνει.
«Όλα καλά»λέει αυτός και τον αγκαλιάζει.
Να και ένα καλό.
Μέσα σε τόσο κακό.
BẠN ĐANG ĐỌC
Μεταξύ Αγάπης και Μίσους
Lãng mạn*5ο βιβλίο * Φαίη και Χρήστος. Λένε ότι υπάρχει μια πολύ μικρή γραμμή που διαχωριζει το μίσος και την αγαπη. Η μήπως το μίσος ποτέ δεν υπήρχε..; «Το καταλαβαίνεις ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό πια έτσι;»λέω. Είναι λάθος. «Ξέρεις τι;Σε μισώ!!Ει...
