Μεταξύ Αγάπης και Μίσους

14-Οπτικη Γωνια Χρηστου

«Σίγουρα;»την ρωτάω.
«Ναι σου λέω.Με περιμένει»λεει και βάζει τα παπούτσια της.

Υπό άλλες συνθήκες θα τρελενομουν να πάω σπιτι της.Εστω να την νευριάζω αλλά ξέρω τι θα ακολουθήσει.

Όλη μέρα με ρώταγε αν του είπα εγώ του Σταμάτη να της πάει το λουλούδι.Φυσικα είπα όχι.Δεν το εκανα για να φανώ καλός στα μάτια της.

«Έτοιμη!»λέει και πάμε στο αμάξι της.

Έχει κανονίσει λέει με τον Κώστα να πάει σπιτι του.

Μπαίνουμε μέσα στο αμάξι και όταν βγαίνουμε ανοίγει η πόρτα χωρίς καν να προλάβω να χτυπήσω.

«Κώστα...»λέει η μικρή.
«Έλα έλα να σου δειξω τα σαλιγκάρια!»λέει και την τραβάει από το χέρι και εξαφανίζονται.

Τι έγινε;
Πως εξαφανίστηκαν έτσι;

Πήγα να φυγω αλλά άκουσα μουσική.

Πάω στο διαδρομο και πλησιάζω στην πόρτα από που βγαίνει η μουσική.

Χτυπάω αλλά τίποτα.Που να ακούσει με τόση δυνατή μουσική.

Ανοίγει απαλά.

Και όχι δεν περιμενα να δω αυτό.Οχι.Δεν παραπονιέμαι απλά δεν το περιμενα.

Ήταν η Φαιη στα τέσσερα.
Ναι ναι!

Τι συμβαίνει με τα Όνειρα μου και πραγματοποιούνται όλα;;;!!!!

Μετά πως; Πώς να μείνω μακριά; Πως;

Και δεν είναι μόνο αυτό.
Όχι.
Έχει και άλλο.Φοραει ένα από αυτά τα στενά κολάν και μια μπλούζα με όλη την κοιλιά της έξω.Ναι.

Τσιμπάω τον εαυτό μου.Πονεσα.
Αρα δεν ονειρεύομαι.

«ΑΟΥΤΣ!»λέω.Ακουστηκα γαμωτο.

Σηκώθηκε γρήγορα και έκλεισε την μουσική.

Όχι όχι όχι μην σηκώνεσαι,ήθελα να πω.

«Τι κανείς εσυ εδώ;»λέει
«Γεια»λέω
«Τι γεια βρε;Τι κανείς εδώ στο σπιτι μου;Και συγκεκριμένα στο δωμάτιο μου;Με κρυφοκοίταζες;»λέει.

Ναι....

«Πας καλά;Τι να κοιτάξω;Σιγά το κορμί»λέω και ανοίγει την ντουλάπα και παιρνει μια ζακέτα και την φοράει.

«Έφερα την αδερφή μου»λέω
«Είναι η Ευτυχία εδώ;Που είναι;»λέει και χαμογελάει.

Την συμπάθησε.Πως να μην γίνει αυτό;

«Δεν ξέρω.Εξαφανιστηκαν»λέω

Με κοιτάει.
«Τα σαλιγκάρια»λέμε μαζί και γελάει.