Μεταξύ Αγάπης και Μίσους

65-Οπτικη Γωνια Χρηστου ***

Περιμένουμε όλοι.Και τίποτα.

«Έλα Χρήστο.Εφερα καφέ»λέει η Έλενα και μου δίνει ένα πλαστικό ποτηρι.
«Ευχαριστώ»λέω και κάθεται διπλα μου.
«Μην είσαι έτσι.Θα γινει καλά.Θα δεις.»
«Το ελπίζω....Αν παθει κάτι....»
«Τίποτα δεν θα παθει.Η Φαιη είναι δυνατή.»λέει.

Όντως είναι.

«Τελικά την αγαπάς έτσι;»με ρωτάει
«Σαν τρελός»
«Θα γίνει καλά.Θα δεις»
«Και το θέμα ξέρεις πιο είναι;Δεν βγήκαμε το πρώτο μας ραντεβού....»
«Αλήθεια;»
«Ναι.Εγιναν τόσα πολλά.Ηθελα να την πάω και στην συναυλία των Coldplay.Τιποτα δεν πρόλαβα.Τιποτα.»

Αυτές τις μέρες είτε στο σπιτι της ημασταν είτε στο αμάξι.Δεν κάναμε τίποτα.Δεν την πήγα πουθενά.Παντα έλεγε ότι ήθελε να κάνει πραγματα και να μην κάνει τα ίδια και τα ίδια και αντί να το αλλάξω αυτό την είχα κλεισμένη.

Το θέμα ήταν ότι την ήθελα μόνο δικιά μου.Δεν ήθελαν να την μοιραστώ με κανέναν.

«Θα την πας παντού.Θα δεις»μου λέει και πάει στον Σπύρο και στον Σταμάτη.

Ο μπαμπάς της είναι μαζί της.Δεν έχει φύγει από διπλα της.Εγω ακόμα δεν την έχω δει.

Τον βλέπω να βγαίνει από το δωμάτιο και πάμε όλοι κοντά.
«Ξύπνησε;»ρωτάει ο Σταμάτης και τον κοιτάει περίεργα.
«Ακόμα εδώ είσαι εσυ;»του λέει και μετά γυρνάει προς εμένα.
«Δεν ξύπνησε»
Γιατί δεν ξυπνάει;Γαιτι;

«Με θέλουν να υπογράψω κάτι χαρτιά.Μπορεις να κάτσεις λίγο μαζί της;»μου λέει.
«Φυσικά»λέω και μπαινω μέσα.

Το ρωτάει;;

Όταν μπαινω την βλέπω στο κρεβάτι.
Είναι χλωμή.Κατω από τα μαλλιά της φενοταν λίγο τα ράμματα.Ειχε και κάτι μελανιές στα χέρια της.

Παιρνω την καρέκλα και την βάζω διπλα στο κρεβάτι και καθομαι διπλα της.Της πιάνω το χερι.Ειναι κρυο.

«Ζωή μου....»λέω.

Δεν απαντάει.
Πάντα όταν την έλεγα έτσι την έβλεπα να χαμογελάει.Προσπαθουσε να το κρύψει αλλά δεν τα κατάφερνε.Χαμογελαγαν τα μάτια της.Απο εκει το καταλάβαινες.

«Ξυπνά ζωή μου.Πρεπει να κάνουνε όλα αυτά τα γκυκαναλατα πραγματα.Ξυπνα...»

«Μαρεσει.Πολυ.Μαρεσουν όλα αυτά τα γλυκανάλατα που βλέπω στις ταινίες.Οι βόλτες το βράδυ,τα δώρα έκπληξη το να μου φέρουν ένα λουλούδι για καλημέρα έτσι χωρις λόγο.Ολα.»

Δεν εκανα τίποτα.Ουτε δωρα,ουτε βόλτες τίποτα.

«Έχουμε πολλά να κάνουμε.Για αυτό σήκω.Ανοιξε τα μάτια σου.Ακομα δεν σου έχω πει για αυτά τα όνειρα μου.Τα περίεργα.Αυτα που σου είπα ότι θα με περάσεις για τρελό,άρρωστο και ανώμαλο αν στα έλεγα....»της λέω.

Με το άλλο χέρι της χάιδευε τα μαλλιά.

«Επίσης αν δεν ανοίξεις τα μάτια σου πως θα με δεις;Είπες δεν θα με αφήσεις ποτέ από τα μάτια σου.Ξερεις.Ειναι και οι θαυμάστριες στην μέση»λεω.

Δεν μπορώ να την βλέπω έτσι.Με κλειστά τα μάτια.

«Άσε που σου είπα ότι θα σου δειξω με πράξεις ποσό σαγαπαω.Δεν σου έχω δείξει τίποτα ακόμα.Για αυτό πρέπει να ξυπνήσεις.Εχουμε τόσα πραγματα να κάνουμε.Τοσα να σου δειξω»λέω.

Ελπίζω να με ακούει.
Σηκονωμαι και την φιλάω στο μέτωπο.

«Πρέπει να ανοίξεις τα μάτια σου Παπαναστασιου.Η ζωή είναι μεγάλη,και δεν μπορώ να την ζήσω χωρίς εσένα.Γιατι μόνος μου είμαι ένα τίποτα.Μαζι σου είμαι κάτι»

Της χαϊδεύω το χέρι.
«Αλλά μαζί είμαστε τα πάντα»