Την ξαναπαίρνω αλλά δεν το σηκώνει.
Τι έγινε;Γιατί έκλαιγε;
«Ναι...»λέει.
Επιτελους!
«Που είσαι;Πες μου τώρα!»λέω
«Γιατί να σου πω...;»λέει κλαιγοντας.
«Που είσαι;»ξαναλέω.
«Άσε με Χρήστο»λέει και το κλεινει.
Παιρνω στο σπιτι αλλά κανείς δεν το σηκώνει.Τι έχει γίνει;Αρχίζω και ανησυχώ.
Θα πάω σπιτι της.
Μόλις μπαινω στο αμάξι με ξαναπαίρνει.
«Ναι;»λέω
«Μπορείς να έρθεις...;»λέει κλαιγοντας.
Ψυχούλα μου...
«Σε χρειάζομαι...»λέει.
«Που είσαι;»της λέω.
«Στο δασάκι...»
«Έρχομαι.Μην πας πουθενά!»της λέω και βάζω μπρος.
Όταν φτάνω την βλέπω μόνη της στο παγκάκι.Ετσι βγήκε;Κάνει κρυο τέτοια ώρα.
Μπαινω με το αμάξι μέσα.Απαγορευεται αυτό αλλά ποιος νοιάζεται.Το αφήνω κάτω από κάτι δέντρα και πάω κοντά της.
«Φαιη;Γιατί κλαις;Τι έγινε;»λέω και καθομαι διπλα της.Ετρεμε.Βγαζω την ζακέτα μου και της την βάζω πάνω της.
«Η Η μαμά μου...»λέει.Δεν μπορεί αν μιλήσει καθαρά από το κλάμα.Ποιος ξέρει πόση ώρα κλαιει.
«Τι έγινε με τη μαμά σου;»λέω
«Με με πήρε τηλεφωνο.Θελει να να γνωρίσω τον γκόμενο της...»λέει.
Δεν το πειστευω...
Βάζει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου και εγώ γύρω από την μέση της.
«Σσσσσς μην κλαις....»της λέω και με σφίγγει δυνατά.
Λίγο εγώ,λίγο ο Σταματης και τώρα αυτό;
Ποσό θα υποφέρει πια;
Έτσι πως με σφίγγει της πέφτει η ζακέτα.Την πιάνω και της την ξαναβαζω στους ώμους της.
«Μην στεναχωριέσαι.Σε παρακαλώ...»λέω αλλά τίποτα.Κλαιει.Πιο πολύ από πριν.
Μετά από αρκετά λεπτά ηρεμεί.
«Γιατί ήρθες Χρήστο;»λέει.
Τι εννοει;
«Γιατί με πήρες τηλεφωνο και μου είπες να έρθω..»λέω
«Ναι αλλά γιατί ήρθες;»λέει και σκουπίζει με την ζακέτα μου το πρόσωπο της.
«Γιατί...»
«Γιατί;»
«Γιατί είπες ότι με χρειάζεσαι!»λέω
«Και;Γιατί ήρθες όμως;Γιατί έρχεσαι κάθε φορά;Γιατί κάθε φορά που είμαι λυπημένη είσαι διπλα μου;»λέει.
Το πάει κάπου που δεν μαρεσει το όλο θέμα.Δεν θα βγει σε καλό όλο αυτό.
«Γιατί νοιάζομαι γιατί είσαι η...»
«Μην!Μην πεις η κοπέλα του κολλητού σου γιατί δεν είμαι πια!!Πως τολμάς;Πως τολμάς να με φιλάς και μετά να λες τέτοια πραγματα;»λέει.Η λύπη έχει γίνει θυμός πλέον.
«Το καταλαβαίνεις ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό πια έτσι;»λέω.
Είναι λάθος.
«Ξέρεις τι;Σε μισώ!!Εισαι βλάκας και σε μισώ!»λέει.
«Όχι δεν με μισείς.Το λες πάνω στον θυμό σου»λέω.
«Όχι.Σε μισώ!»
«Όχι»
«Σε μισώ!»λέει και με σπρωχνει.
«Δεν με μισείς...»
«Σε μισώ σου λέω!»λέει και με ξανάσπρωχνει.
«Σε μισώ Σε μισώ Σε μισώ Σε μισώ!»λεει και κάθεται κάτω με τα γονατα.Καθομαι και εγώ.
«Δεν με μισείς...»λέω και της σκουπίζω ένα δάκρυ με το χέρι μου.
«Όχι.Δεν σε μισώ....»λέει και την αγκαλιάζω.
Σταματησε το κλάμα.
«Δεν σε μισώ επειδή σαγαπω....»λέει.
CZYTASZ
Μεταξύ Αγάπης και Μίσους
Romans*5ο βιβλίο * Φαίη και Χρήστος. Λένε ότι υπάρχει μια πολύ μικρή γραμμή που διαχωριζει το μίσος και την αγαπη. Η μήπως το μίσος ποτέ δεν υπήρχε..; «Το καταλαβαίνεις ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό πια έτσι;»λέω. Είναι λάθος. «Ξέρεις τι;Σε μισώ!!Ει...
