Όταν μπαινω βλέπω τον Σταμάτη καθισμένο στην καρέκλα,στο διαδρομο.
Ένα βάρος έφυγε από πάνω μου.
Πάω κοντά και τον αγκαλιάζω.
«Πως είσαι;Χτυπησες πουθενά;»του λέω.
«Όχι εντάξει είμαι.Τιποτα σημαντικό»λέει.
Φενεται στεναχωρημένος και έχει χτυπήματα στο κεφάλι.
«Σίγουρα;»τον ρωτάω
«Ναι με είδε ο γιατρός.Καλα είμαι»λέει.
«Η Φαιη όμως είναι ακόμα μέσα.Δεν έχει βγει κανείς να μου πει τίποτα.Και αν έπαθε κάτι....»λέει κλαιγοντας.
Όχι θεε μου όχι.
Ελπίζω να μην έχει παθει κάτι.
Ελπίζω να είναι καλά.
Δεν θα το αντέξω.
Τι λέω;Μια χαρά θα είναι.Τωρα θα βγει τρέχοντας και....ναι.Μια χαρά θα είναι.
Βλέπω τον μπαμπα της Φαίης με ένα βλέμμα νευριασμενου και ανήσυχου.Απο πίσω του ο Κώστας.
Πάει στον Σταμάτη και τον πιάνει από την μπλούζα και τον κολλάει στον τοίχο.
«ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ;ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;»φωνάζει
«Συγνώμη αλήθεια.Χιλια συγνώμη δεν το είδα και μιλάγαμε και είχαμε μια διαφωνία....»
«ΤΙ ΕΝΟΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΔΕΣ;»
Αργεί να απαντήσει.
«Είχε ένα στοπ και δεν το είδα επειδή διαφωνούσαμε για κάτι...»λέει κοιτάζοντας κάτω.
Το κάτι σίγουρα θα ήμουν εγώ.
Το κάτι που προκάλεσε το ατύχημα ήμουν εγώ...
«ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΤΑ ΕΧΕΙΣ;ΜΑ ΤΟ ΘΕΟ ΑΝ ΠΑΘΕΙ ΚΑΤΙ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ!»φωνάζει και τον αφηνει και πάει μέσα.Μαλλον να μιλήσει με τους γιατρούς.
«Μην του δίνεις σημασία.Απλα ανησυχεί.»λέει ο Κώστας και πάει από πίσω του.
«Αν παθει κάτι....»λέει
Αν παθει κάτι....
Όχι όχι....
Μόνο η ιδέα ότι μπορεί να έχει χτυπήσει με σκοτώνει.
«Εσυ;Δεν έπαθες και τίποτα σοβαρό έτσι;Πως και έτσι;»λέω
«Τυχερός ήμουν μάλλον....»λέει.
Δεν μαρεσει ο τρόπος που το λέει.
«Και η Φαιη είναι ακόμα μέσα.Περιεργο»λέω
Κάτι μασάει κάτω από τα δόντια του αλλά δεν καταλαβαίνω.
«Τι είπες;»λέω
«Εγώ...εγώ φοραγα ζώνη...»λέει σιγά.
Όχι!
Πάω κοντά και τώρα είναι η σειρά μου να τον ρίξω στον τοίχο.Κρατιεμαι να μην τον χτυπήσω.
«Τι εννοείς φόραγες ζώνη;»
«Εγώ φοραγα ζώνη.Η Φαιη όχι...»
«ΕΙΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ;ΞΕΚΙΝΗΣΕΣ ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΒΑΛΕΙ ΖΩΝΗ;»λέω
Δεν φόραγε ζώνη.
Αυτό είναι κακό.
Πολύ κακό.
«Της είπα να βγει αλλά....»
«ΜΗΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΣΑΙ!ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕΣ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ;»λέω.
Νιώθω το αίμα να μου έχει αναιβει στο κεφάλι.
«Παρακαλώ.Καντε ησυχία.Ειμαστε νοσοκομείο εδώ»λέει μια νοσοκόμα και τον αφήνω.
«Έχετε δίκαιο.Συγνωμη.»λέω και φεύγει μέσα.
«Μα το θεο Σταμάτη,Στο ορκιζομαι στην ζωή μου ότι αν παθει κάτι θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια!»λέω και πάω στον μπαμπά της μέσα.
«Θα γίνει καλά δηλαδή;»λέει ο μπαμπάς της.
«Έσπασε το χέρι της και της άνοιξε το κεφάλι.Της κάναμε ράμματα απλά τώρα περιμένουμε να ξυπνησει»
«Δηλαδή είναι καλά;»ξαναρωταει.
«Δεν ξέρω με σιγουριά.Περιμενουμε να ξυπνησει»λέει.
«Αλλά θα μπορούσε να παθει χειρότερα.Δεν φόραγε ζώνη.Θα μπορούσε να.....»
«Δεν φόραγε ζώνη;»λέει ο μπαμπάς της και πήγε έξω.Στο Σταμάτη φαντάζομαι.
Δεν θα τον σταματήσω.
Θα μπορούσε να....
Να πεθάνει....;
Όχι όχι όχι.
Όχι τώρα που επιτελους είναι δίκη μου.
Όχι.
Θα ξυπνησει.
Και θα είναι μια χαρά.
Όλα θα πάνε μια χαρά.
VOUS LISEZ
Μεταξύ Αγάπης και Μίσους
Roman d'amour*5ο βιβλίο * Φαίη και Χρήστος. Λένε ότι υπάρχει μια πολύ μικρή γραμμή που διαχωριζει το μίσος και την αγαπη. Η μήπως το μίσος ποτέ δεν υπήρχε..; «Το καταλαβαίνεις ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό πια έτσι;»λέω. Είναι λάθος. «Ξέρεις τι;Σε μισώ!!Ει...
