Μεταξύ Αγάπης και Μίσους

18-Νομίζω πρώτη φορά βλέπω αυτό το χαμόγελο.

«Πάμε να φαμε κάτι;»με ρωτάει ο Σταματης.
«Δεν πεινάω.Ασε που έχω και πολύ διάβασμα»του λέω
«Το απόγευμα;»λέει.
«Θα δούμε»
«Να σε πάω σπιτι;»με ρωτάει και προχωράμε προς το αμάξι.
Τωρα;

«Βασικά μόλις θυμηθηκα ότι θα μίλαγα με έναν καθηγητή για ένα διαγώνισμα που τα πήγα χάλια.Παω να τον βρω.Πηγαινε εσυ.Μπορει να αργήσω»λέω
«Καλά.Στειλε μου μετά»λέει και μπαινει μέσα και φεύγει.

Όταν δεν τον βλέπω πουθενά πάω πίσω από το σχολειο.

Τον βλέπω να κάθεται όρθιος με το λάστιχο στο χέρι.Οχι και πολύ χαρούμενος.

«Στο τσαντίρ κέφι είσαι βλέπω»λέω και γυρνάει να με δει.
«Εξαιτίας σου είμαι εδώ.Εσυ έπρεπε να τα ποτίζεις»λέει
«Όχι.Εσενα επιασαν!»λέω
«Τι κανείς εδώ;»μου λέει
Ελα μου ντε.

«Η αλήθεια είναι ότι νιώθω λίγο χάλια που βάλαμε το στοίχημα και έπρεπε να το πεις αυτό.Τωρα αντί να είσαι σπιτι σου με την αδερφή σου είσαι εδώ»λέω
«Έχει μπαλέτο έτσι και αλλιώς»λέει.

Φυσικά και πάει μπαλέτο.

«Πως πάει το....πότισμα;»λέω και γέλαω.
«Ώστε σου φενεται αστειο ε;»
«Έτσι πως σε βλέπω πολύ!»λέω

Κοιτάει το λάστιχο και μετά εμένα.
Όχι όχι όχι όχι δεν μαρεσει αυτό.

Βάζει το λάστιχο πάνω μου και με κάνει μούσκεμα.

Δεν το πειστευω.

Το νεροοοοοο
Είναι πολύ κρυοοοοο

«Πας καλά;»του λέω και κοιταω την μπλουζα μου.Ευτυχως δεν φόρεσα άσπρη σήμερα.Θα φενοντουσαν όλα.Οχι ότι έχω και τίποτα Τελοσπαντων...

Τα μαλλιά μου τα παπούτσια μου όλα έγιναν χάλια.
Δεν το πειστευω ότι το έκανε αυτό...

Τον κοιταω.Γελαγε.
Βρήκα γρήγορα την ευκαιρία και πήρα το λάστιχο από το χέρι του και το έβαλα στο κεφάλι του.

Χαχαχαχαχα
Ο Αθανασίου βρεγμένος είναι ένα θέαμα που γίνεται συχνά τώρα τελευταία.
Σαν βρεγμένη γάτα είναι.

«Παπαναστασιου την εχεις βάψει!»λέει και τρέχει προς τα μένα.Τρεχω όσο πιο γρήγορα μπορώ.

Φυσικά και με φτάνει.
Και με κάνει πάλι μούσκεμα.

«Φτάνει!»του λέω καο κλεινει το νερό.

«Κοιτά πως γίναμε!»του λέω
«Μπήκε νερό και στις κάλτσες μου»λέει
«Εσυ το ξεκίνησες!Καλα να πάθεις»
«Τι κακόψυχή που είσαι.Θες να αρρωστήσω;Να έχω υψηλό πυρετο;Να πάω νοσοκομείο;»λέει
«Καλά υπερβάλεις λίγο...»του λέω
«Τωρα;Πως θα μπω στο αμάξι έτσι;»λέει.
«Εσυ το ξεκίνησες.Προβλημα σου»λέω
«Η γιόγκα βλέπω δεν κάνει δουλειά.Ακομα με νεύρα είσαι...»λέει και παιρνει τα πραγματα του.
«Μόνο μαζί σου!»του λέω
«Και με τον αδερφό σου από ότι είδα»λέει και περπατάμε μέχρι το αμάξι του.
«Είδες πως έτρωγε;»
«Και είδα και άκουσα»λέει και γελάω.

Ρεζιλίκια.

«Μήπως βρω καμία σακούλα να την βαλω κάτω μην λερώσω το κάθισμα...»λέει και ψάχνει.
«Το σπιτι μου είναι πιο κοντά.Ελα να σου δωσω κανένα φούτερ.Μην τα κανείς όλα χάλια...»του λέω.
«Όχι δεν πειραζει»λέει
«Έλα.Δεν με πειραζει.Εχω τόσα φούτερ.Και νόμιζω είναι αντρικά...»του λέω
«Του Σταμάτη;»ρωτάει
«Όχι.Απλα αν κάτι μαρεσει το παιρνω.Και ας είναι στα αντρικά»
«Αυτό είναι περίεργο»λέει και κλεινει το αμάξι και ξεκινάμε για το σπιτι μου.

«Καθόλου.Απλα πάω κόντρα στο κατεστημένο!»λέω περήφανα.

Γελάει.
«Γιατί γελάς;»
«Απλά δεν μπορώ να καταλάβω κάτι.Σαρεσει να πας κόντρα και να κανείς του κεφαλιού σου αλλά Σαρεσουν και τα ρομαντικα ραντεβουδακια.Ποιο κατεστημένο από αυτά δεν έχει»λέει.

Ένα δίκαιο το έχει.

«Είσαι σπάνιο πλάσμα Φαιη...»λέει και χαμογελάει.

Όχι αυτό το πονηρό χαμόγελο η το ψεύτικο.Αυτο ήταν αληθινό.Ειλικρινες.

Νομίζω πρώτη φορά βλέπω αυτό το χαμόγελο.
Και μαρεσει.