AŞKIN BEDELİ

Onaltıncı Bölüm

AŞKIN MERKEZİ KONYA'YA YOLCULUK

Elli dakika sürecekti Konya yolculuğumuz. Yerlerimizi aldıktan kısa bir süre sonra İbrahim omuzumda ağlayarak uyuyup kalmıştı. İlk defa ayrılıyorduk anne babamızdan. O yüzden ağır gelmişti can parçama. O tek ayrılık ateşinde, bense biri bin kat ayrılıktan... Ah, annem... Ah, babam... Ah, Yekta... Adı sürülünce dilime, indi kadim yaşlar gözlerimden. Ayaklarımın altında yer, can çekişti. Geçtiğimiz şehirler parçalandı. Bir çağ öldü gözlerimin önünde. Benim en güzel çağım öldü. Sen neredesin kim bilir?
Neredeydi bilmiyorum ama her neredeyse ne kadar şanslıydı o şehir... Artık ben yoktum. İstanbul yoktu. Simit sarayı yoktu ve ben! Evet, ben yoktum! Çünkü o yoktu! 2-1 sıfırdı artık. Hiçtim yokluğunda. Kayıptım. Onsuz sıfır kadar anlamsızdım.
Dakikalar sonra çantamı elime aldım. Kulaklığımı çıkartıp telefona taktım. Ağır geliyordu düşünceler, dayanamıyordum, yorulmuştum. Yormuştu yokluğu. Halime özdeş bir ezgi açtım. Sesini sonuna kadar yükselttim. Başımı cama dayadım. Seyahat de cam kenarı başını koyacak bir omuz bulamayanlar içindir. Gözyaşları ile eşlik ettim esere. Bazıları hakkını veriyordu eserin. Yürekten okuyan sanatçıyı ben de yürekten dinliyordum. Alıp götürdü eser hüzne doğru gecenin kucağında.

Kimi zaman gülmektir,
Kimi zaman sevmektir,
Kimi zaman ölmektir dünya...

Kimi zaman durmaktır,
Kimi zaman koşmaktır,
Kimi zaman kaçmaktır dünya...

Kimi zaman bulmaktır,
Kimi zaman sunmaktır,
Kimi zaman sanmaktır dünya...

Kimi zaman kanmaktır,
Kimi zaman ummaktır,
Kimi zaman yanmaktır dünya...

Hadi git sen de,
Ardına bakma,
Hadi kaç sende,
Hiç korkma!

Mustafa Cihat / Dünya

&

Uçak yavaş yavaş Konya havalimanına inerken saat gece 22.00'yi gösteriyordu. Gözlerimi araladım. Nasıl da yanıyordu göz kapaklarım. Nasıl da sızım sızım sızlıyordu. Çantamı almak için kolumu kaldıracaktım ki tutulduğunu hissettim. İbrahim omzumda deliksiz uyumuştu. Kafamı kaldıracak gücüm yoktu. Ayrılık takatimi kesmiş, özlemi artırdıkça artırmıştı. Geceden kalma hüzünlerim canımı acıtıyordu.
Ah Konya... Basar mısın beni bağrına? Unuttururmusun koca şehirdeki koca sevdamı? Sarar mısın gizli yaralarımı? Üşütme beni Konya... Yakma beni Konya... Düşsün yollarına yarin ayak izleri. Kimseler bilmedi, anlayamadı beni. Ya kimse anlamadı beni, ya da ben kendimi anlatamadım. Neresinden tuttuysam hayatın elimde kaldı hep. Kırıktı, düküktü her şey ve her seferinde can kırıklarıydı payıma düşen.
Oysa öylesine sevdim ki mavi gökyüzünü, kışı, baharı... Hep benim olsun istedim ucunu bir türlü göremediğim denizlerin. Seni her şeyinle sevdim ben hayat. Sense önce dizlerimden başladın kanatmaya. Hızını alamadın, şimdi yüreğimi kanattın!

NE HALLERDEYİM!...

Soruyorlar;
İyi misin?
Ne alemdesin?
Uzunca bir düşünce sararken kafamı,
Derince bir acı sarıyor içimi.
Girdiğim hiç imtihanda,
Bu kadar zor bir soru ile karşılaşmadım ben!
İyi miyim?
Değil miyim?
Halimi bilemeyecek kadar dalgınım bugün!
Yokluğunun yoksulluğunu yaşıyorum.
Ama hiçbir şıkta yanıt bulamıyorum halime!
Sen;
Hiçbir şıkta!
Hiçbir acıya!
Hiçbir cevaba sığmıyorsun ki sevgilim!...
Hani yoksun ya?
Hani gelmiyorsun ya?
Hani gelmeyeceğini bile bile bekliyorum ya hala?
Bu yüzden belki,
İçimde sen varken
Yanımda yokluğunu hissederken,
İyiyim demek gelmiyor içimden!

Evet, iyi değilim aslında.
Ayak izlerinde bıraktığın hüzünleri,
Gönlümden süpüremiyorum bir türlü!
Gözlerimin altındaki morlukları,
Kapatamıyorum mesela!
Gözyaşlarımdan şişmiş gözlerime,
Hiçbir merhemi tutturtamıyorum!
Mide ağrılarım geçmiyor mesela!
Sızım sızım sızlarken içim
Hiçbir ilaç deva olmuyor sevda ağrıma.
Hiçbir yağmur eritmiyor sevda/kar/ımı!
Nasıl bir gidişse artık bu,
Bedenim toparlanmasını bilemedi!
Gözlerim, her değdiği yere dalıyor
Ve seni düşünürken yakalıyorum kendimi!
Ve o an gelemiyorum kendime.
Ağlamak için sebepler arıyorum...
Otobüs duraklarına çevriliyor gözlerim;
Bekleyişler dolu!
Otogara çevriliyor;
Ayrılıklar dolu!...
Hıçkıra hıçkıra!
Uluorta ağlıyorum!
Kulağıma dolan her bir ezgide,
Dalgalar vurmuş gibi sen/deliyor,
Boğuluyorum adeta!
Ağlayan bir çocuk görsem bende ağlıyorum!
Yalnız, yaralı bir kuş görsem bende kanıyorum!
Dalından bir yaprak düşse ağacın,
Hıçkırıklara boğuluyorum!
Şimdi güleceksin belki.
Belki de, her şeye ağlıyorsun diyeceksin...