Mutfak kapısından diğer odalara bakıyordum. Salon olduğunu anladım odaya doğru yürüdüm. Geniş bir odaydı. Ve neredeyse her şey siyahtı. Gerçi mutfak ve yatak odası da aynı şekilde simsiyahtı. Aslında bu hoşuma gitmişti.
Odayı biraz daha ilerleyince birkaç çerçevenin yanyana dizilmiş olduğunu gördüm. Çerçevelere doğru yürüyünce Jungyeon ve Nayeon'un fotoğrafları olduğunu gördüm. Bu beni biraz germişti. Çünkü cidden Jungyeon bana tıpatıp benziyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nayeon ile beraber olmadığı fotoğraflar da vardı. Acaba nasıl öldü? Ya da öldü mü? Yan taraftaki fotoğraflara doğru yaklaştım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nayeon'un sesi ile sıçrayarak ona döndüm. "Seni tanımasam Mina'yı benden çok özlediğini sanacağım. "
"Ş-şey ben sadece fotoğraflara bakıyordum. " "Otursana."
Koltuğa doğru ilerledim ve oturdum. O da karşıma oturdu.
"Sana'yı özlemişsindir. İstersen ona haber vereyim de gelsin. " "Sana... "
Yere bakarak düşünmeye başladım. O sırada ayağa kalkıp daha demin baktığım fotoğrafların yanına yürüdü ve eline bir fotoğraf alıp geldi. Gülümseyerek elindeki fotoğrafı bana uzattı. Elinden alıp bakmaya başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bak... Ben eskisi gibi senden şüpheleniyorum... Hem onunla sadece çocukluk arkadaşı olduğunuzu biliyorum... "
"Y-yani ?"
"Yani eğer istersen haber vereyim de gelsin. "
"Tamam g-gelsin. "
Gülümseyerek elimden tuttu ve mutfağa doğru gittik. Masanın üzerindeki telefonunu aldı. Kilit ekranında benim fotoğrafım vardı. Ya da Jungyeon'un, bilmiyorum...
Sana'yı ararken bana tebessüm ederek bakıyordu. Telefon açılınca derin bir nefes aldım.
"Efendim Nayeon? " "Sana, buraya gelir misin? " "Nereye? "
Sesi çok ciddiydi.
"Benim evime." "Bir şey mi oldu Nayeon? " "Hayır, sadece... Lütfen gel. " "Görüşürüz. "
Ve telefon kapandı.
"O çok ciddi. " "Sana mı? Sen gittiğinden beri böyle...b-beni suçluyor " "Ben, üzgünüm. " "Bu hiçbir şeyi değiştirmiyor. "
Kapının çalmasıyla Nayeon kapıya doğru yürüdü.
Kapıyı kapatıp geri geldiğinde sipariş ettiği pizzanın geldiğini gördüm.
Pizzayı tabağa koyup masanın üstünde koydu ve sandalyeye oturdu. Ben de oturup elime bir dilim pizza aldım.
Kapı çalınca sıçradı. Onu kucağımdan indirip yavaşça koltuğa koydum. Üstüme düzeltip kapıya doğru yürüdüm. Kapını önündeki aynaya son kez bakıp kapıyı açtım. Gelen Sana'ydı.
Ağzı açık bir şekilde bana bakıyordu. Gözleri dolmuştu ve bir damla yaş akmıştı. Yere baktı ve hafifçe gülümsedi. Eliyle gözyaşını silip bana bakmaya devam etti. Konuşmayınca ben konuştum.
"Sana? "
İsmini duyunca tamamen hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Hızla bana sımsıkı sarıldı. Ağlamaktan konuşamıyordu.
"J-jungyeon... Ç-çok... Ç-çok özledim seni çok özledim... "
Onu kollarından tutup karşıma aldım ve kapıyı kapattım.
"Sakin ol. " Gülümseyip devam ettim. "Ben de seni çok özledim. "
Ben gözyaşlarını silerken o konuşmaya devam ediyordu.
"Çok özledim. "
Ona gülümsemeye devam ederken içeriden Nayeon gelmişti. Gözlerini ovarken bize bakıyordu.
"Hoşgeldin Sana. "
Sana ona bakmadan benimle konuşmaya devam ediyordu.
"Neden gittiğini biliyorum. Anlatmana gerek yok tamam mı? "
Nayeon ona doğru dönük bir şekilde bakıyordu. Neden ona böyle davrandığını anlamamıştım. Tekrar Sana'ya bakıp konuşmama devam ettim.
"İstersen salona geçelim. " Nayeon'a nefretle bakıp cevap verdi. "Olur, Jungyeon. "
