Past

23

Dudağına doğru gelince geri çekilip gülümsedi.

"Sorun ne ?"

"Bana haber vermeden oraya gitmiştin."

Gülümseyerek deyince ben de gülümsedim.

"Ama uyuyordun."

"Bu geçerli bir neden değil..."

Yataktan kalkıp üstünü düzeltti ve bana dönük bir şekilde odadan çıktı.
Telefonum çalınca kimin olduğunu görmek için baktım. Bilinmeyen bir numaraydı.

"A-Alo ? J-Jungyeon ?"

Ses Mina'ya aitti. Ağlıyordu. Telefonu kapatıp Nayeon'un yanına gitmek için yataktan kalktım.

Mutfakta bir şeyler hazırlarken ben de ona yardımcı olmak istedim. Doğradığı ekmekleri alıp ekmek kızartma makinesine koyunca elime vurdu.

"İşlerime karışılmasında hala hoşlanmıyorum."

"Yardım etmek istiyorum ama..."

"Belki Mina'ya da yardım etmişsindir."
Sesi ciddi değildi, yine gülümseyerek konuşuyordu.

"Ne konuda ?"

"Bilmem. Ne konuda !?"

Sesi sert çıkınca yarım ağız gülümseyip konuştum.

"Şakaydı..."

Ekmeklerin kızardığını görünce konuştum.

"Ekmekler...Kızardı."
"İyi, sağol."

Ekmekleri tabağa yerleştirdi ve masaya koydu.

"Çok işimiz var çabuk ye..."
"Ne işi ?"
"Evde hiçbir şey yok. Alışveriş yapacağız."

Alışveriş yapmaktan hiç hoşlanmazdım. Ama belki onunla keyifli olur...

...

Üstünü önümde değiştirince yatakta oturup onu izlemeye başlamıştım.

"Senide mi ben giydireyim Jungyeon ?"

"Bu fikiri beğendim."

Gülümseyip bana doğru eğildi ve yanağıma minik bir öpücük kondurdu.

"O zaman sana benim kıyafetlerimden çıkarayım."

Tekrar telefonum çalınca açmadan kapattım.

"Sana bana ilaçlarını içmediğini söyledi. Doğru mu ?"

"Ben ne ilacı olduğunu anlamadım..."

"Doktoruna da gideriz tamam mı ? "

"Nayeon ne doktoru ?"

Yüzüme anlamamışçasına bakarken konuştu.

"Belki de bugün doktora gitmeliyizdir..."

Gözlerimi kapattım ve başımı oğdum.
Ben de hazırlanınca evden çıktık.
Arabayı Nayeon kullanıyordu.

"N-Nereye gidiyoruz ?"

Gözünü yoldan ayırmadan konuştu.

"Doktora dedim ya..."

Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Sonuç olarak Jungyeon'u hiç tanımadım ve nesi olduğunu da bilmiyorum.
Hasta taklidi mi yapmam gerek ?

Bir hastanenin önüne arabayı park edince ikimizde indik. Elimi tutunca yürümeye başladık.

İçeri girince garip hissetmiştim. Ne yapacağımı bilmiyordum...
Psikiyatrinin odasına girince doktor konuşmaya başladı. Cidden Jungyeon'a bu kadar benziyor muyum ?

"Jungyeon, hoşgeldin."

"H-Hoşbuldum..."

Önümdeki koltuğu işaret edince oturdum. Keşke Nayeon'da yanımda gelseydi.

"İlaçların bitti mi ?"
"N-Ne ilacı ?"

Doktor elindeki kağıttan gözünü ayırıp bana odaklandı.

"Ne demek ne ilacı ?"

Kafamı anlamadığıma dair sallayınca konuştu.

"Kötüye gidiyorsun... Verdiğim ilaçları kullanman gerektiğini biliyordun. Her neyse ilaçları bile hatırlamadığına göre ben açıklayayım."

Derin bir nefes alıp gözlüğünü gözünden çıkartıp bana odaklandı.

"Sen disosiyatif hastasısın. Yani çoklu kişilik bozukluğu... Hemen ne yapacağım şimdi diye düşünme. Biz bunu halledeceğiz ama senin de yardımına ihtiyacımız var. İlaçlarını kullanmalısın."

"B-Ben... K-Kullanırım."

"Son geldiğindede aynısını dedin ama halin ortada... Bu sefer sana güveniyorum. Bir daha ki randevuda görüşürüz Jungyeon."

Cevap vermeden odadan çıktım. Nayeon'un bana baktığını görünce bakışlarımı yere indirdim. Cidden şimdi ne yapacaktım ?

"N-Ne dedi ?"
"Disi... "
"Disosiyatif."
"Ah, evet "

" İlaçlarını artık kullanacak mısın ?"
"Ş-Şey... Evet."

Elimden tutunca arabaya doğru ilerledik.