Sabahın ilk saatlerinde uyandığımda Kerem'in yanından onu uyandırmamaya çalışarak kalktım.
İçimdeki huzursuzluk uyumama engel oluyordu, yatak odasından çıkıp mutfağa gittim. Camdan dışarı bakarken işleri nasıl yoluna koyacağımı düşünüyordum. Begüm'e bir özür borçluydum, bunun özrü olursa tabii. 'Hey Begüm, hayatın boyunca aşık olduğun adam bana aşık oldu ama çok üzülme diye Kayra'yı sana bıraktım.' diyecek halim yok ya.
Kerem'in sürprizine sevinecek fırsatım bile olmamıştı. Ev harikaydı, az eşyalı, ferah ve güzel dizayn edilmiş bir çatı katıydı. Üst katta yatak odası, misafir odası ve banyo vardı. Altta ise mutfak, salon ve spor odası vardı.
Eve girdiğimizde, gözümün içine bakıp, "Bak Derin, içinde bulunduğumuz durum zor ama insanlar ikna olacaklar, sana ne kadar aşık olduğumu gördüklerinde, onlar da inanacaklar." demişti.
İnanacaklar mıydı, Begüm tekrar bana sevgiyle bakacak mıydı ya da Arda?
Bunca olaya rağmen, yaşananları düşündüğümde; yine olsa yine yaparım, diyordum. Tek bir anından bile pişman olmadım, nasıl aşık olduysam aynı öyle, en baştan en derinden aşık olabilirdim tekrar Kerem'e.
Sessizce odaya döndüğümde Kerem, tek kolunu yataktan sarkıtmış uyumaya devam ediyordu. Yatağın boş kısmına oturup bağdaş kurdum, başımı eğip nasıl bu kadar güzel göründüğüne hayret ederken onu izlemeye devam ettim.
"Gördüğünüzden memnun kaldınız mı Fesleğen hanım?"
"Memnun kalmak da ne demek?" Sırıtırken elimi tutup dudaklarına götürdü, küçük öpücükler konduruyordu. "Bir dakika, sen az önce bana ne dedin?"
"Fesleğen dedim." Kaşlarımı çatıp anlamaya çalışarak baktığımda devam etti. "Fesleğen olmak istiyordun ya, ben de seni terfi ettirdim. Yeni evimizde artık bir fesleğensin."
Yanına uzanıp boynuna sarıldığımda sırttım. "Tam bir şapşalsın."
Tek hamleyle beni döndürüp üzerime çıktığında dudağıma küçük bir öpücük kondurdu.
"Öyle bile olsam bu seninle aramızda bir sır."
Küçük bir kahkaha atıp biraz önce onun yaptığı gibi dudağına küçük bir öpücük kondurdum.
~
Kahvaltı sofrasını toplarken astığım suratıma dikkatle bakıp elimi tuttu.
"Aklın Begüm'de mi?"
Onu başımla onaylarken gülümsemeye çalıştım, kendini suçlu hissetmesini istemiyordum.
"Biraz zaman ver, sakinleşsin konuşursun."
"Kayra'ya mesaj attım, bugün onu görmeye gidecem."
"Tamam ben seni bırakırım oradan da şirkete geçerim."
~
Spor merkezine girdikten sonra güvenlikten öğrendiğim Kayra’nın odasına doğru yürümeye başladım.
Beni görür görmez yanıma gelip sarıldı.
“Hey Derincik, nasıl gidiyor?” Ona mahcup ve ağladı ağlayacak halimle bakınca beni göğsüne biraz daha bastırdı.
“Geç otur hadi.” Tekli koltuğa yerleşince önümdeki sehpaya oturup ellerimi avuçlarının arasına aldı.
Bir süre gözlerine baktıktan sonra yutkundum. “Begüm nasıl?”
“Sakin” Yanağımdan süzülen bir damla yaşı tebessüm ederek sildi. “Ondan beklenmeyecek kadar sakin, ağlamadı, sinir krizi geçirmedi, sadece bir kufa çay içip dışarıyı seyretti.”
