Ay Işıltısı

2. Bölüm

Sallayın oy sınırını:')

Telefonun ekranını kapatıp yaslandığım soğuk peteğin önünden çekildim. Kalbim öyle bir atıyordu ki... Kalp krizi geçirebilirdim.

Kabul etmişti.

Benimle konuşmayı kabul etmişti. Bana şans vermişti. İnanması aşırı güç geliyordu ama öyleydi.

Hızlı adımlarla sınıfa girdiğimde bir şeyler yazan Beria kafasını kaldırıp bana baktı. Kaşlarını çatması da bir olmuştu. Sanırım bunun sebebi deli gibi sırıtmamdan kaynaklıydı.

Yanına vardığımda hemen ön sırasına, yerime oturdum. Mor tükenmez kaleminin kapağını kapatıp kalemliğine koyarken "Hayırdır?" diye sordu.

"Ben bir şey yaptım..."

Gözlerini kıstı. "Ne yaptın?"

"Karan'a-"

"Deme! Gidip itiraf mı ettin sonunda?! Oha nasıl? Ne dedi? Nasıl oldu?" diye aceleyle konuştu.

"Dur dur öyle değil Beria!"

"Nasıl değil? Ne yaptın o zaman?"

"Mesaj attım..."

"Ha yani mesajla itiraf et-"

Bu sefer söz kesen ben oldum ve "Anonim olarak." dedim hızla. Hala gülümsüyordum bu arada.

"Anonim mi?"

Kafa salladım. O an sırtını geriye yasladı. Kolları da iki yanında sallanıyordu. Bayılma moduna geçmişti yine. "Allah'ım sen bana sabır ver." Hemen ardından çirkef haline bürünmesi uzun sürmedi. "Ben ne diyorum, bu kız ne yapıyor! Delirtmek mi istiyorsun sen beni?"

"Ama Beria..."

Sıradan kalkıp cam kenarına ilerlediğinde ona bakıyordum. Sınıfımız tek kişilik sıralardan oluşuyordu ve bizim oturduğumuz kısım cam kenarının yanında bulunuyordu. Beklemeden ben de kalkıp yanına gittiğimde bakışlarını takip ederek baktığı yere çevirdim kafamı. Anlamıştım zaten.

Karan ve arkadaşları deminki bankta oturmaya devam ediyordu.

Beria derin nefes alıp verdi. Kollarını da birleştirmişti. Onunla lisenin başından beri arkadaştık. Şansımıza bölüm seçtiğimizde de sınıflarımız ayrılmamıştı ve Karan'a dair her şeyi bilirdi. Defalarca itiraf etmem konusunda ikazlarda bulunmuştu, ama ben... Göbek adı utangaç olabilecek ben... Bir türlü cesaret edememiştim. Aslında kendi çevremde, yakın olduğum kişilerle oldukça rahattım. Hele sanal alemdeyken... Bu yüzden işte ona anonim olarak mesaj atmayı tercih etmiştim.

Yeni ortamlar, yeni insanlar beni geriyordu. Çabuk alışabilen biri değildim. Bu da çekingen olmama neden oluyordu.

Belki de bu sorun için bir terapiste falan gitmeliydim.

"Tamam işte bir adım attım. Bence oldukça büyük bir adım hem de."

"Ne büyük adım ama. Nesin sen karınca falan mı?"

"Çok üstüme geliyorsun bak."

"Geliyorum gelmesine, belki bir hırs yaparsın falan diye ama yok, işe yaramıyor sende."

Dudaklarımı yana kıvırdım somurtarak. Bazen Beria'nın benim tam zıttım olması zor oluyordu. Güçlü bir karakteri vardı ve benim aksime insanlarla kolayca iletişim kurabilirdi. Tabii ki onun böyle olmasını seviyordum ama böyle de üstüme çok geliyordu.

İtiraf et

Söyle ona.

Bilsin artık onu sevdiğini.

Gibi bir çok sözler... Gün içerisinde illa duyardım bunları. Haklı tarafları vardı. Üç yıl olmuştu. Birçok kez aynı ortamda bulunmuştuk ama basit şeyler hariç hiç konuşmamıştık. Basit şeylerden kastım yoldan geçen herhangi birinin sana soracağı türden sorulardan oluşuyordu.

Mete nerede?

Bana da su uzatabilir misin?

Koçu gördün mü?

Mete'ye şunu verir misin?

Bazen Mete'yi kıskanmıyor değildim. Onunla basketbol oynuyor ve eğlenebiliyordu. Benden iki yaş küçük olan kardeşimdi Mete. Karan'ın takım kaptanı, babamın da koç olduğu takımda o da vardı.

Şanslı velet...

"Sakinsen anlatıyorum konuştuklarımızı."

"Sakinim, anlat."

Bütün konuşmayı özetleyerek anlattım. "Kıyamam sana... Ne güzel yazmışsın öyle."

"Yazmış mıyım ya?"

"Evet." Elini omzuma koyup sıvazladı. "Umarım iyi sonuçlanır ve benim bebeğimi üzmez bu Karan zımbırtısı."

Karan'a zımbırtı demesine gülerken "Bebeğin miyim gerçekten?" dedim. Göz devirdi. Ama gülüyordu da.

Bir öğle arası başladı bizim hikayemiz. Zil çaldı, teneffüs bitti ama her bitişin yeni bir başlangıcı oluyordu işte. İyi başlayınca iyi bitecek diye bir şey yoktu. Kötü başlayınca da kötü bitecek diyemezdin. Oluşuna bırakırdın ve olurdu. Sen de yaşardın, iyisiyle kötüsüyle, her şeyiyle.

BÖLÜM SONU

Instagram: leebojogaee