Κεφαλαιο 12

3K 224 7
                                    

Η φωνή στην γραμμή δεν ήταν γυναικεία αλλα ήταν γνώριμη, ήταν ο φρανς!! "Παρακαλω?" απάντησε με εκείνη την εκνευριστική φωνη που όταν την άκουγε εκνευριζοταν παραπάνω! "Παρακαλω ποιος είναι??" είπε με έναν τόνο εκνευρισμου αλλα ο Άρης δεν μίλησε! "Το ήξερα οτι θα πάρεις τηλέφωνο! Χαχα πιστεψες οτι η Μελινα στο τέλος θα διαλεγε εσένα?? χαχα κακομοιρη! Την αγαπάς... Την αγαπάς παραπάνω και απο φίλο αλλα δεν θα το μάθει ποτε! Αύριο θα γίνει ο αρραβώνας μας! Ελπίζω μα έρθεις! Αδερφούλη..." Του έκλεισε το τηλέφωνο κάνωντας τον Άρη εξαγριομενο! Τι ήταν όλα αυτα που είπε~!?! Πως τόλμησε να του μιλήσει έτσι! Αλλα το πιο σημαντικο η μελινα θα αρραβωνιαζονταν τελικα??? τι ήταν αυτο?? πως... Ποτε το αποφάσισε??? το ήξερε οτι δεν έπρεπε να την αφήσει Μονή της, πήρε την λάθος απόφαση... Αλλα αφου αυτο θέλει, θα το σεβαστεί αποφάσισε με δάκρυα στα ματια και έβαλε ενα ποτήρι ουίσκι απο αυτο που είχε!! Είχε ορκιστεί στην φιλία τους να μην το αγγίξει, αλλα απο οτι φενεται πλέον δεν υπήρχε λόγο να μην το κανει! Το ενα ποτήρι έφερε το αλλο και αποτέλεσμα ήταν να μεθύσει, να μεθύσει τοσο που δεν καταλάβαινε τι γινόταν γύρω του, την είχε χάσει! Είχε χάσει την κοπέλα που αγάπησε περισσότερο απο όλες, την κολλητη του! Αυτο ποναγε πολυ! Για άλλη μια φορα είχε ραγίσει η καρδια του, για άλλη μια φορα είχε πληγωθει! Με αυτές τις σκέψεις στράφηκε στο άλλο μπουκάλι που υπήρχε εκει, το άνοιξε και συνέχισε να βάζει στο ποτήρι του μέχρι που τελείωσε και αυτός βρέθηκε αναισθητος στο πάτωμα! Μακάρι να πέθαινε εκείνη την στιγμη, μακάρι να πέθαινε και να ηρεμουσε απο εκείνον τον πόνο! Τον πόνο της απόρριψης, της εγκατάλειψης!!! και να πέθαινε πλέον δεν θα έλειπε σε κανέναν ουτε και στην κολλητη του την μελινα! Είχε βρει πλέον τον σύντροφο της και την είχε χάσει για πάντα! Με αυτη την σκέψη έκλεισε τα ματια του και περίμενε υπομονετικά τον θάνατο να τον παρει μακρυα απο αυτόν τον κόσμο, να απαλλαγεί επιτέλους απο τον πόνο που είχε μέσα του...

Εντωμεταξύ στο σπίτι της Μελινας γινόταν γλέντι με όλων τις οικογένειες να χαίρονται για το να αρραβώνα των παιδιών τους! Το αποφάσισε ο φρανς να γίνει πιο νωρις ισχυριζόμενος οτι ήταν πλέον σίγουρος αλλα στην πραγματικότητα θέλοντας να πληγώσει τον αδερφο του, κατι που είχε καταφερει! Η μελινα δεν αναρωτήθηκε που ήταν ο Άρης, ένιωθε ανακουφισμένη που δεν εμφανίστηκε αλλα σύγχρονος κατι την εενοχλούσε ένιωθε πως κατι δεν πήγαινε καλα, πως ο Άρης πόνουσε αλλα δεν μπορούσε να ασχοληθεί με αυτο, δεν μπορούσε να πονάει αλλο για εκείνον, δεν το άντεχε!! Όλοι γύρω της χαρούμενοι για την δικη της ευτυχία, το θέμα ήταν όμως... Ήταν αυτη η ευτυχία της?? γιατι εκείνη οταν έκλεινε τα ματια της η Μονή ευτυχία που μπορούσε ΒΑ φανταστει ήταν αυτη που της πρόσφερε ο Άρης! Έπρεπε να τον δει, έπρεπε να τον δει για τελευταία φορα οδό και αν πόνουσε! Ξαφνικα η μητέρα της ακούστηκε απο την κουζίνα! "Μελινα αγαπη μ.. Μπορείς σε παρακαλω να πας να πάρεις μερικα παγακια??" της είπε γλυκα και φάνηκε να της κλείνει ελαφρα το μάτι! "Εμ... Ναι ναι μαμα.." Πήρε τα κλειδια απο το τραπεζάκι και στράφηκε προς το αμάξι μπήκε μέσα και ξεκίνησε για το κοτινοτερο σούπερ μάρκετ για να παρει παγακια!

Ο καλυτερος μου φιλοςDonde viven las historias. Descúbrelo ahora