Για στάσου λίγο...

Στέφανος, παρομοίως!

Μπαίνω στο μπαράκι και ευτυχώς δεν έχει πολύ κόσμο. Χαλαρά τα πράγματα. Εντοπίζω την Νίκη και την πλησιάζω. Είναι μαζί με την Χριστίνα και τον Άρη. Η Χριστίνα και ο Άρης είναι μαζί από το λύκειο, μιλάμε για μεγάλο έρωτα. ''Γεια σας παίδες'', τους χαιρετάω.

''Καλώς τη, τι κάνεις?'', με ρωτάει η Χριστίνα. ''Καλά, αν εξαιρέσεις ότι πήγα να τρακάρω. Αλλά ευτυχώς ο άλλος οδηγός ήταν πολύ καλός και ευγενικός, οπότε δεν είχε συνέχεια το πράγμα''. λέω και τους καθησυχάζω εκτός τη Νίκη. ''Θεέ μου Δήμητρα, είσαι καλά?'', με ρωτάει αγχωμένη.

Αυτή η κοπέλα είναι ή ηλίθια ή ηλίθια. ''Όχι, είμαι στο νοσοκομείο και αυτή τη στιγμή μιλάς με το πνεύμα μου'', την κοροϊδεύω. ''Άντε γαργαλήσου'', μου λέει και γελάμε. Παραγγέλνω μια βότκα λεμονάδα και κάθομαι δίπλα στη Νίκη. 

Συζητάμε εδώ και ώρα με τα παιδιά για το γάμο τους. Το καλοκαίρι παντρεύονται τα πιτσουνάκια. Μπορεί να είναι μικροί αλλά αν όντως αγαπιούνται και είναι ερωτευμένοι τότε γιατί όχι? Κοιτάζω την Νίκη και βλέπω να έχει το βλέμμα της καρφωμένο κάπου. Δεν κάνω τον κόπο να κοιτάξω εκεί που έχει καρφωθεί, απλά την σκουντάω. ''Χάζεψες?'', την ρωτάω. 

''Να είσαι σίγουρη πως δεν είμαι εγώ αυτή που χάζεψε, αλλά κάποιος άλλος'', μου λέει όλο νόημα. ''Εε? Τι λες παιδάκι μου?'', την ρωτάω ανίκανη να καταλάβω τι ακριβώς λέει. ''Είναι ένας εκεί απέναντι που εδώ και 10 λεπτά σε καρφώνει'', μου χαμογελάει πονηρά.

Κοιτάζω προς το μέρος που κοιτάζει και η Νίκη. Ωω όχι. Πλάκα κάνεις! Ο τύπος από πριν. Καταλαβαίνει ότι τον κοιτάζω και τα βλέμματα μας κλειδώνουν. Γεια σου και σε εσένα. Μου χαμογελάει και ανταποδίδω. Γυρνάω το βλέμμα μου στη Νίκη και με κοιτάζει με μισό μάτι. ''Τον ξέρεις?'', ρωτάει καχύποπτα.

''Απλά δε θα το πιστέψεις. Είναι ο τύπος από πριν, που παραλίγο να τρακάρουμε'', της λέω και εκείνη ανοίγει διάπλατα το στόμα της. ''Κλείσε το, θα μπει καμία μύγα'' της λέω και το κλείνει αυτόματα. Γελάω με την αντίδρασή της και με σκουντάει. ''Μαλάκα Δήμητρα έχεις καταλάβει τι έχει γίνει?'', με ρωτάει με γουρλωμένα μάτια.

Αυτό το κορίτσι θέλει γιατρό, δεν εξηγείται αλλιώς. Τι ακριβώς να έχω καταλάβει? ''Πας καλά? Τι να καταλάβω?'', την κοιτάζω με περιέργεια. ''Δήμητρα συγκεντρώσου. Ζεις στην Αθήνα. Η Αθήνα έχει τόσο πληθυσμό και εσύ συναντήθηκες ξανά με αυτόν τον τύπο. Η μοίρα σας έφερε ξανά μαζί για κάποιο λόγο. Θα τα φτιάξετε!'', μου λέει και μου κλείνει το μάτι.