Για στάσου λίγο...

Φουσκωτό μπαλόνι

Ο Στέφανος αφήνει το αυτοκίνητό του στο πάρκινγκ και βγαίνει από μέσα, το ίδιο κάνω και εγώ. "Θα έρθεις πάνω?", τον ρωτάω αφού μου κάνει εντύπωση η στάση που κρατάει απέναντί μου. "Λες να κάτσω να περιμένω εδώ κάτω σαν μαλάκας? Δεν το νομίζω", μου λέει και δεν μπορώ να καταλάβω που το πάει. "Ειλικρινά δεν σε καταλαβαίνω. Δηλαδή θα κάτσεις στο γραφείο μου μέχρι το μεσημέρι?", τον ρωτάω μπας και βγάλω άκρη.

"Είσαι βλαμμένη? Θα περιμένεις λίγο μέχρι να έρθει όλο το προσωπικό, θα τους πεις ότι έχεις να τους πεις και μετά θα φύγουμε", μου δηλώνει και αναρωτιέμαι τι σκατά λέει. "Θα φύγουμε? Που θα πάμε?", τον ρωτάω γιατί δεν έχω καταλάβει Χριστό. "Σπίτι σου. Θα φτιάξεις τη βαλίτσα σου και θα φύγουμε με την απογευματινή πτήση για Κρήτη", μου λέει και γουρλώνω τα μάτια μου. Συγγνώμη αύριο δε θα φεύγαμε? Πότε θα προλάβω να φτιάξω βαλίτσα? Δε πάμε καλά!

"Υποτίθεται θα φύγουμε αύριο", του λέω ειρωνικά. "Δημητρούλα, άσε τις ειρωνείες. Μετά από το χθεσινό απόγευμα χρειάζεσαι ηρεμία, δε θα γίνει τίποτα αν λείψεις μια μέρα παραπάνω. Άντε μπράβο. Προχώρα τώρα", μου λέει και ξεκινάει να περπατάει προς την είσοδο. Αααα δε θα τα πάμε καλά. Μήπως να μου βγάλει και το καθημερινό μου πρόγραμμα? Πότε θα τρώω, πότε θα κοιμάμαι..ααα και πότε θα κατουράω!

Τον ακολουθώ και μπαίνουμε μαζί στην εταιρεία. Μόνο οι απλοί υπάλληλοι έχουν έρθει. Μπαίνουμε στο γραφείο μου και κλείνω την πόρτα. "Κάτσε, θα πιεις καφέ?", τον ρωτάω για να φανώ ευγενική. "Μπαα, έχω πιει. Θα χαζέψω λίγο στο κινητό", μου λέει και του γνέφω. Τακτοποιώ τα πράγματά μου και κάθομαι στην πολυθρόνα μου ώστε να αρχίσω τη δουλειά. Θα λείπω που θα λείπω μια εβδομάδα, ας κάνω και τίποτα.

Αρχίζω να υπογράφω κάποια χαρτιά μέχρι που η ενοχλητική φωνή του ηλίθιου με διακόπτει. "Μαλάκα μια σεξοβόμβα!", τον ακούω να λέει και τον κοιτάζω παραξενεμένη. Εκείνος σηκώνεται από τον καναπέ και με πλησιάζει. "Να κοίτα! Η Νατάσσα είναι", μου λέει και κοιτάζω τη φωτογραφία που είδε στο instagram.

natasa_koyklara