Τι διάολο γίνεται γαμώ?

100 9 3
                                    

Έχουν περάσει δύο ολόκληρες εβδομάδες από τη μέρα που τράκαρα. Πριν από έξι μέρες βγήκα από το νοσοκομείο. Δεν άντεχα άλλο εκεί μέσα. Σωματικά νιώθω αρκετά γερή αλλά έχω ακόμα κάποιες μικρές ενοχλήσεις στη λεκάνη.

Ο γιατρός μου είπε να περιμένω να περάσουν ακόμα επτά ημέρες και μετά θα μπορέσω να επιστρέψω στην καθημερινή μου ρουτίνα. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και η δουλειά μου έλειψε.Κοντεύω να φρικάρω τόσες μέρες κλεισμένη σε ένα δωμάτιο. 

Το μόνο θετικό είναι ότι έρχονται τα παιδιά και μου κάνουν παρέα. Ο Στέφανος από την άλλη έχει εξαφανιστεί. Δεν μου κάνει καμία εντύπωση όμως. Αρχίζω να αποδέχομαι τον τρόπο που συμπεριφέρεται. Αναισθησία μόνο. Μου έχει λείψει βέβαια αλλά υγεία.

Μετά την βόμβα που πέταξε στο νοσοκομείο η αλήθεια είναι ότι μπερδεύτηκα. Εκείνος έλεγε ότι δε κάνει σχέσεις και τέτοια και μια στιγμή μου λέει ότι έχει κοπέλα. Είμαστε σοβαροί? Τι σκατά γίνεται γαμώτο? Σκατά! Δεν ασχολούμαι. Υποτίθεται.

Το θέμα με τα φρένα το αφήσαμε. Χρειάστηκε βέβαια μεγάλη προσπάθεια για να πείσω τους γονείς μου να μην το ψάξουν αλλά τα κατάφερα. Οοο γεςς! Δεν έχω καμία όρεξη να μπλέκω με αστυνομίες. Είναι Σάββατο βράδυ και αντί να διασκεδάζω κάπου έξω, βλέπω τηλεόραση στο δωμάτιό μου. Θα κλάψω.

Είναι η πρώτη φορά που βαριέμαι τη ζωή μου. Κόβω φλέβα που λέμε. Βλέπω την πόρτα να ανοίγει και η μαμά μου μπαίνει μέσα κρατώντας ένα δίσκο γεμάτο καλούδια. Όχι πάλι! "Μαμά αν συνεχίσεις έτσι δε με βλέπω καλά", της λέω και στριφογυρίζει τα μάτια της. "Με το φαγητό παίρνεις δυνάμεις μωρό μου", μου λέει και μου δίνει το δίσκο στο κρεβάτι.

"Δε θα πάρω μόνο δυνάμεις, θα πάρω και κιλά", της απαντάω και της κάνω μια λυπημένη γκριμάτσα. "Φάε τώρα και σώπα", μου λέει και φεύγει από το δωμάτιο. Αυτά είναι. Μπαίνει με καταστρέφει και φεύγει. Ελληνίδα μάνα. Ασχολίαστο!Τρώω δύο κρουασανάκια βουτύρου και πίνω όλο τον χυμό που ήταν μέσα στο ποτήρι. Αφήνω τον δίσκο στο κομοδίνο και πέφτω για ύπνο.

[...]

Ανοίγω τα μάτια μου και καταλαβαίνω ότι στο δωμάτιό μου επικρατεί σκοτάδι. Ούτε ποντικός να ήμουν. Σηκώνομαι και πλησιάζω το παράθυρο. Ευτυχώς ξέρω τα κατατόπια αλλιώς θα είχα σκοτωθεί μόνη μου με τόσα έπιπλα εδώ μέσα.

Ανοίγω το πατζούρι και προς  στιγμήν στραβώνομαι από το φως του ήλιου. Τρίβω τα μάτια μου και χαζεύω έξω. Πφφφ. Αύριο θα πάω στη δουλειά. Δεν τη παλεύω άλλο μέσα. Μπαίνω στην γκαρνταρόμπα και βάζω μια φόρμα με ένα λεπτό αθλητικό φούτερ. Πιάνω τα μαλλιά μου σε έναν πρόχειρο κότσο και κατεβαίνω κάτω.

Για στάσου λίγο...Onde histórias criam vida. Descubra agora