Για στάσου λίγο...

Συγγνώμη είσαι τρελός?

Κάποιος μου κάνει φάρσα. Δε μπορεί. Τα μάτια μου έχουν γουρλώσει και κοιτάζουν έντονα τα επίσης γουρλωμένα μάτια που βρίσκονται απέναντί μου. "Στέφανε από εδώ η Δήμητρα. Δήμητρα από εδώ ο Στέφανος!", μας λέει η φίλη της μαμάς μου χαρωπά και νιώθω τα πόδια μου να με εγκαταλείπουν.  

 ''Εμ...Στέφανος χάρηκα!'', μου δίνει το χέρι του για χειραψία. Θεέ μου! Ας τον σκοτώσει κάποιος πριν το κάνω εγώ!  ''Δήμητρα, παρομοίως!'', ανταποδίδω τη χειραψία και τον κοιτάζω ενώ μου χαμογελάει αμήχανα. Το έχω ξαναζήσει αυτό το πράγμα! Απλά έπρεπε να συστηθώ πολιτισμένα και όμορφα για να μην καταλάβει τίποτα κανείς!

Καλά 2 εβδομάδες τώρα μου έλεγε ψέμματα? Και για ποιο γαμημένο λόγο να μου πει ψέμματα? Βασικά ο λόγος είναι προφανής! Ήθελε να το παίξει διαφορετικός για να με εντυπωσιάσει. Ο Θεός όμως αγαπάει τον κλέφτη αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη! Γιατί όλοι οι άντρες να είναι καθάρματα? Πάντα έχουν κάποιον σκοπό.

Αυτή τη στιγμή θέλω να τον πιάσω από το κεφάλι και να τον κοπανάω στον τοίχο. Μαλακισμένο! "Λοιπόν ελάτε όλοι στην τραπεζαρία να ξεκινήσουμε το φαγητό", ανακοινώνει φωναχτά η μαμά μου κατεστραμμένου και κατευθυνόμαστε όλοι προς το μεγάλο γεμάτο φαγητά τραπέζι. 

"Δήμητρα, εσείς η νεολαία καθίστε εκεί μαζί να τα πείτε κιόλας", μου λέει η μαμά μου και είναι η πρώτη φορά που θέλω τόσο πολύ να την σκοτώσω. Αυτή η βραδιά είμαι σίγουρη ότι θα είναι η χειρότερη της ζωής μου. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς όμως, γιατί με την παραμικρή περίεργη κίνηση θα μας πάρουν χαμπάρι.

Κάθομαι δίπλα του και δεν του ρίχνω καμία ματιά. Οι υπόλοιποι έχουν ξεκινήσει να συζητάνε για επαγγελματικά θέματα και άλλες τέτοιες μαλακίες. Παίρνω το ποτήρι μου στα χέρια μου και πίνω μια γουλιά κόκκινο κρασί προσπαθώντας να χαλαρώσω. Όσο νιώθω όμως ότι είναι αυτός ο μαλάκας δίπλα μου δεν μπορώ. Με εκνευρίζει!

Ξαφνικά νιώθω το χέρι του να με αγγίζει ελαφρά στο πόδι μου. Όχι με πονηρό τρόπο. Πλησιάζει το στόμα του στο αυτί μου. "Θα σου εξηγήσω", μου λέει και βγάζει το χέρι του από πάνω μου. Τον κοιτάζω με ένα άγριο ύφος και γυρίζω το βλέμμα μου αλλού. 

"Εμάς μας συγχωρείτε για λίγο", τον ακούω να λέει στους υπόλοιπους και πιάνει ελαφρά τον αγκώνα μου προσπαθώντας να με κάνει να σηκωθώ από το τραπέζι. Τον κοιτάζω με ενοχλημένο ύφος όμως εκείνος το αγνοεί. "Πηγαίνετε παιδιά, σιγά!", λέει η μαμά μου και όλοι κρυφογελάνε πονηρά.