Για στάσου λίγο...

Άντε μου στο διάολο

"Καπνίζεις?", τον ρωτάω και γυρίζει ξαφνιασμένος να με κοιτάξει. "Ναι", μου λέει και γυρίζει ξανά το βλέμμα του στο απέραντο. "Βλάπτει στην υγεία αυτό", του λέω και κάθομαι δίπλα του. "Ο έρωτας από τον θάνατο, ένα τσιγάρο δρόμος", μου λέει χαμογελώντας χωρίς να με κοιτάξει. Ε? Έλα μου?  

Τι ακριβώς είπες μόλις τώρα? Έρωτας? Αυτός δεν είχε πει ότι δεν ασχολείται με έρωτες και αγάπες? Ώρες ώρες δεν μπορώ να τον καταλάβω. "Που κολλάει ο έρωτας?", τον ρωτάω κοιτώντας τον και τα βλέμματά μας έρχονται σε επαφή. Τα μάτια του είναι τόσο...τόσο ωραία. "Δεν ξέρω, μου βγήκε αυθόρμητα", μου απαντάει ενώ πετάει κάτω το τσιγάρο και το σβήνει με το πόδι του.

Αυθόρμητα? Μμ, μπορεί. Ας αλλάξουμε θέμα. Θέλω να μάθω κι άλλα πράγματα για εκείνον και νομίζω δεν τον έχω ρωτήσει το βασικό, κάτι που σκοπεύω να κάνω εδώ και τώρα. "Και για πες, που μένεις?", τον ρωτάω. Με κοιτάζει λίγο περίεργα αλλά δε δίνω σημασία. "Εε με τους γονείς μου. εφόσον δεν είμαστε καμία ευκατάστατη οικογένεια θέλω να τους βοηθάω οικονομικά", μου λέει και του χαμογελάω. Η αλήθεια είναι ότι δε περίμενα κάτι τέτοιο, ειδικά από έναν άντρα.

Είναι πολύ καλό αυτό που κάνει. "Μπράβο σου, δεν το κάνουν πολλοί αυτό", του λέω και μου χαρίζει ένα στραβό χαμόγελο. "Τι δουλειά κάνουν οι γονείς σου αν επιτρέπεται?", του κάνω άλλη μια ερώτηση και δείχνει να χάνει ελάχιστα το χρώμα του. Δε θέλω σε καμία περίπτωση να φανώ αδιάκριτη. 

"Εεεε, βασικά είναι...είναι έμποροι ψαριών", μου απαντάει και ξύνει το σβέρκο του. Τι στο καλό? Η έκφρασή του είναι λες και νιώθει ένοχος για κάτι. Ντρέπεται? Αποκλείεται να ντρέπεται. "Ααα, ωραία, πολύ ενδιαφέρον!", του λέω χαμογελώντας με σκοπό να χαλαρώσει λίγο. Εκείνος στηρίζει τους αγκώνες του στα γόνατά του και συνεχίζει να κοιτάζει την θέα. 

Τι να σκέφτεται άραγε? Να τον ρωτήσω? Βασικά καλύτερα όχι, μη νομίζει ότι είμαι καμία περίεργη ή κουτσομπόλα. Στρέφω και εγώ το βλέμμα μου προς το απέραντο και βυθίζομαι στις σκέψεις μου. Πφφ, γιατί νομίζω ότι η ζωή μου είναι βαρετή? Όλη την ώρα είμαι δουλειά-σπίτι-δουλειά και άντε να βγω καμία βόλτα το Σάββατο. Νιώθω τόσο μονότονη την καθημερινότητά μου!

Και δε μου φτάνουν αυτά, τώρα έχω και τον Γιώργο να με κυνηγάει. Ναι εντάξει. ήμασταν μαζί κάποτε αλλά πλέον δε με ενδιαφέρει ερωτικά αυτός ο άνθρωπος, δεν με τραβάει σαν άντρας πλέον. Και το κακό είναι ότι μέρα με τη μέρα η συμπεριφορά του γίνεται υπερβολικά κουραστική. Πως θα τον ξεφορτωθώ γαμώτο? Ξαφνικά χωρίς να το καταλάβω τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα και δεν αργώ να ξεσπάσω σε κλάματα.