Για στάσου λίγο...

Ο γάμος είναι στην Κρήτη

Της δίνω και εγώ το χέρι μου για μια ευγενική χειραψία. "Δήμητρα, χάρηκα! Είμαι γνωστή και συνεργάτιδα του Στέφανου", της λέω και μου χαμογελάει ψεύτικα. Βασικά είναι όλη ψεύτικη. Ψεύτικη μούρη, ψεύτικα βυζιά, εξτένσιον στα μαλλιά! Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί στην ηλικία της να θέλει να κάνει τόσες πλαστικές.

"Σου αρέσει το φόρεμά μου? Είναι για το γάμο του κολλητού του Στέφανου!", μου λέει και ο ενθουσιασμός της είναι φανερός. Τι να της πω τώρα? Ότι αυτό το φόρεμα δεν είναι για γάμο αλλά για κλαμπ? Αν της το πω θα παρεξηγηθεί. "Υπέροχο είναι βρε! Σου στρώνει τέλεια!!", της λέω και εγώ παίζοντάς το εντυπωσιασμένη. Θα ξεράσω.

"Λοιπόν, Νατάσσα άλλαξε και φύγε γιατί έχουμε κάποιες επαγγελματικές εκκρεμότητες με τη Δήμητρα", ακούω τον Στέφανο να πετάγεται και απευθύνεται στην κοπέλα του. Αυτό το κοπέλα του δεν μου βγαίνει να το λέω. "Μααα και τι θα γίνει με το φόρεμα?", τον ρωτάει ναζιάρικα. "Θα το δω άλλη στιγμή, άντε τώρα τελείωνε", της απαντάει και εκείνη πηγαίνει στην γκαρνταρόμπα.

Περιμένοντας να αλλάξει το βλήμα δεν μιλάμε με τον Στέφανο. Μόνο κάτι ματιές ανταλλάσσουμε. Μετά από 50 ώρες η Νατάσσα μας χαιρετάει και φεύγει. Και τώρα οι δυο μας κύριε Αλεξάκη. "Ακούω!", μου λέει ενώ πλησιάζει το παράθυρο χαζεύοντας απ'έξω. "Ήρθα να σου ζητήσω συγγνώμη", του λέω δειλά και κάθομαι στο κρεβάτι του.

Εκείνος έρχεται προς το μέρος μου και με κοιτάζει από κάποια απόσταση. "Δεκτή. Απλά δεν κατάλαβα την απότομη επίθεσή σου όταν σου έφερα την πρόσκληση. Δε σε είπα και καμπούρα", μου λέει σοβαρά. Πφφφ, είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που αυτό το βλαμμένο έχει δίκιο. Δεν μιλάω. Δεν έχω να πω τίποτα.

"Απλά πες κάτι", μου απευθύνεται ξανά με τον τόνο της φωνής του να είναι πιο δυνατός. Σηκώνομαι πάνω και τον κοιτάζω. "Νευρίασα εντάξει? Νευρίασα! Εξαφανίζεσαι μετά το ατύχημά μου για 2 εβδομάδες και μετά μου λέει η μάνα σου ότι ετοιμάζει το γάμο σου και εγώ κατάλαβα ότι παντρεύεσαι εσύ....

Αφού έλεγα δεν παίζει να παντρεύεται. Και σήμερα το πρωί μου φέρνεις την πρόσκληση και πλέον ήμουν σίγουρη. Που να φανταστώ ότι θα ήταν κάτι τέτοιο? Τρόμαξα ρε!! Ηλίθιε!", του ξεσπάω χωρίς να πάρω ανάσα και εκείνος με κοιτάζει επίμονα. "Τελείωσες?", με ρωτάει σοβαρός.

Του γνέφω καταφατικά και εκείνος επιτίθεται βίαια στα χείλη μου. Αυτό σημαίνει ότι με φιλάει? Ναι. Με φιλάει. Ανταποκρίνομαι στο φιλί του χωρίς άλλες σκέψεις. Νιώθω τα χέρια του να γραπώνουν τη μέση μου και να κολλάει τα σώματά μας. Βάζω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του και παίζω λίγο με τα μαλλιά του.