Για στάσου λίγο...

Σε θέλω

Μπαίνω στην εταιρεία και καλημερίζω τους υπαλλήλους. Μπαίνω στο ασανσέρ και πατάω το 1. Πολλή δουλειά σήμερα, πολλά ραντεβού, υπομονή Δήμητρα! Το ασανσέρ φτάνει και βγαίνω ενώ κατευθύνομαι προς το γραφείο μου. Δεν δίνω καμία σημασία στη ξινή από την υποδοχή. 

''Καλημέρα Νάντια'', χαιρετάω την γραμματέα μου σοβαρά. ''Καλημέρα σας δεσποινίς Δήμητρα'', μου λέει και από μέσα μου χαμογελάω αφού τηρεί αυτό που της είπα για το πως θα μου μιλάει. ''Σε 5 λεπτά ο καφές μου να είναι στο γραφείο μου και φέρε μου το πρόγραμμα και ότι άλλο υπάρχει για εμένα'', της λέω καθώς μπαίνω στο γραφείο μου και κλείνω την πόρτα πίσω μου.

Βγάζω το σακάκι μου και το τοποθετώ όμορφα στην καρέκλα μου. Ανοίγω τον υπολογιστή μου και μετράω επίτηδες τα λεπτά περιμένοντας την Νάντια. Μετά από 7 λεπτά ακριβώς χτυπάει την πόρτα του γραφείου μου. ''Περάστε'', λέω και τον βλέπω να μπαίνω μέσα με ένα δίσκο όπου πάνω υπήρχε ο καφές μου και ένα ποτήρι νερό και στο άλλο χέρι κρατούσε τα χαρτιά που της ζήτησα. 

Τα αφήνει στο γραφείο μου και στη συνέχεια αφήνει προσεκτικά και τον καφέ με το νερό. ''Άργησες δύο λεπτά'', της λέω με σταθερό τόνο στη φωνή μου και δείχνει να ξαφνιάζεται καθώς γουρλώνει τα μάτια της. ''Συγγνώμη, δε θα ξαναγίνει'', προσπαθεί να δικαιολογηθεί. ''Το ελπίζω'', της λέω και πίνω μια γουλιά από το καφέ μου.

Μόνο με τέτοια συμπεριφορά στρώνουν κάτι τέτοιες σαν και αυτή. Ε μα πια! Της κουνάω το χέρι μου ως ένδειξη για να φύγει και βγαίνει έξω. Κοιτάζω λίγο τα χαρτιά που μου έφερε. Στις 10 έχω ραντεβού με αυτόν τον Σηφάκη. Θέλει τη βοήθεια της εταιρείας μας και συγκεκριμένα τη δική μου, για να διαφημίσει τα ξενοδοχεία του στην Κρήτη. Σαν καινούριος στον χώρο θέλει λίγο σπρώξιμο, βέβαια όμως με την κατάλληλη χρηματική του προσφορά προς την εταιρεία μας.

Αν κλείσει αυτή η συμφωνία πρέπει την άνοιξη να πάω Κρήτη κάτι που θέλω εδώ και καιρό αλλά με τη δουλειά δεν έχω και πολύ χρόνο. Άραγε τι να κάνει ο Στέφανος? Λογικά τέτοια ώρα θα κοιμάται αλλά όχι μόνος φυσικά. Με καμία δίμετρη δίπλα του. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου βέβαια αλλά κουβέντα να γίνεται. 

[...]

Μπαίνω πτώμα στο σπίτι και βλέπω στο βάθος την μαμά μου με την κ.Βικτωρία να κάθονται στο καθιστικό. Είναι η μόνη που έχω συμπαθήσει από αυτόν τον γελοίο αριστοκρατικό περίγυρο της μαμάς μου. Τις πλησιάζω και χαμογελάω. ''Καλησπέρα'', τους λέω και η μαμά μου με κοιτάζει κάπως παρηγορητικά. ''Ρε κορίτσι μου τόση πολλή δουλειά είχες σήμερα? 6 ώρα είναι'', μου λέει και της χαμογελάω.