Για στάσου λίγο...

Χευ κούκλα!

 Ανοίγω την πόρτα του γραφείου μου και γουρλώνω τα μάτια μου στο θέαμα που αντικρίζω.

''Έκπληξηηη'', μου λέει και από μέσα μου αναρωτιέμαι τι σκατά έχω κάνει.

''Τι διάολο θέλεις εσύ στο γραφείο μου?'', τον ρωτάω με αρκετά υψωμένο τον τόνο της φωνής μου. Να δεις που με τσίτωσε η άλλη έξω και θα την πληρώσει αυτός. ''Ήρθα να σε δω μωρό μου. Μου έλειψες'', μου λέει και μου κλείνει το μάτι.

Διάολε! Θέλω να τον δείρω! Καταρχάς πως μπήκε μέσα? Η Νάντια δεν τον είδε? Ωραία γραμματέα έχω. Κάτσε να σκυλέψω λίγο και θα πάρουν όλοι σειρά. ''Ποιος σε άφησε να μπεις μέσα γαμώ?'', τον ρωτάω με νεύρα.

''Είπα στη κοπελιά απ'έξω ότι είμαι ο σύντροφός σου και με άφησε. Τόσο κακό είναι?'', με ρωτάει και δείχνει να σοβαρολογεί.  Δε πάμε καλά. Ο κόσμος έχει ξεφύγει. ''Ο ποιος μου είσαι λέει? Να σου θυμίσω ότι είμαστε χωρισμένοι εδώ και ένα χρόνο? Φύγε από εδώ γιατί εσύ θα μου την πληρώσεις'', τον κοιτάζω με άγριο βλέμμα και χαμογελάει.

''Μωρό μου, είναι θέμα χρόνου να είμαστε ξανά μαζί. Και να ξέρεις ότι γίνεσαι πολύ σέξι όταν νευριάζεις'', μου λέει και με πλησιάζει επικίνδυνα. Δε μας βλέπω καλά. Ξαφνικά κολλάει το σώμα του πάνω μου και με κρατάει από τη μέση. Το στόμα του ακουμπάει προκλητικά το λοβό του αυτιού μου. ''Το ξέρω ότι με θέλεις ακόμα'', μου ψιθυρίζει και ακουμπάει γρήγορα τον κώλο μου. Απομακρύνεται και φεύγει σαν σίφουνας. ΣΚΑΤΑ!

Κάθομαι λίγο στο γραφείο μου για να καλμάρω τα νεύρα μου. Θέλω καφέ. ''Νάντια έλα μέσα'', λέω ψυχρά καθώς πατάω το κουμπί της ενδοεπικοινωνίας. Μέσα σε δευτερόλεπτα η Νάντια μπαίνει στο γραφείο μου και στέκεται μπροστά μου. ''Τι θέλεις Δήμητρα?'', με ρωτάει βαριεστημένα. Ααα τους έδωσα πολύ αέρα μου φαίνεται εδώ μέσα. ''Ας ξεκινήσουμε με το ότι από εδώ και πέρα θα μου μιλάς στο πληθυντικό'', της λέω αυστηρά και είναι φανερό το ξάφνιασμά της. 

''Επίσης δε θα αφήσεις ξανά τον οποιοδήποτε να μπαίνει στο γραφείο μου χωρίς την δική μου άδεια. Δε θα το κάνουμε εδώ μπάτε σκύλοι αλέστε! Αν δεν είμαι εδώ και με ζητάει κάποιος θα τον βάζεις να με περιμένει αλλιώς έξω. Και αν είμαι εδώ θα με ειδοποιείς για την άφιξη του καθένα. Έγινα κατανοητή?'', συνεχίζω ψυχρά και με κοιτάζει σοβαρά αλλά μπορώ να καταλάβω ότι από μέσα της με βρίζει.

Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Τόσο καιρό φερόμουν σε όλους τους υπαλλήλους με τον καλύτερο τρόπο και δεν το εκτίμησαν. Από εδώ και πέρα θα δουν. ''Μάλιστα δεσποινίς Παπαδοπούλου'', μου λέει και χαμογελάω ψυχρά. ''Σε 5 λεπτά ο καφές μου να είναι εδώ. Μπορείς να φύγεις τώρα'', της λέω καθώς κοιτάζω κάποια έγγραφα. ''Μάλιστα'', μου λέει και βγαίνει έξω κλείνοντας τη πόρτα δυνατότερα από το κανονικό.