Για στάσου λίγο...

Κυρία με τα όλα της

''Συγγνώμη, πως σκατά πρόλαβαν και έγιναν όλα αυτά? Τι γίνεται?'', με ρωτάει η Νίκη καθώς περπατάει πάνω κάτω στο δωμάτιο. Χασκογελάω εφόσον γίνεται τόσο γελοία όταν συγχύζεται. 

''Ηρέμησε, θα πάθεις τίποτα και θα έχω και τύψεις, δε με λυπάσαι?'', της λέω και κάνω μια λυπημένη γκριμάτσα. Με κοιτάζει εξαγριωμένη και με κάνει να γελάω περισσότερο! ''Απλά σταμάτα να γελάς σας καθυστερημένο. Έχεις καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης μαλάκα?'', με ρωτάει και είναι ελαφρώς φρικαρισμένη.

''Πως κάνεις έτσι? Ποια σοβαρότητα? Δεν έγινε κάτι το πολύ σημαντικό'', της λέω σοβαρά και γουρλώνει τα μάτια της.

''Δήμητρα, ο Γιώργος σε διεκδικεί ξανά και ο Στέφανος ίσως να σε γουστάρει και δεν έχω ιδέα τι νιώθεις εσύ. Δεν είναι σοβαρά αυτά? Πρέπει να δεις τι θα κάνεις. Αν σκοπεύεις να κάνεις κάτι με τον Στέφανο, ξέκοψε του τα όλα του Γιώργου, μη παίρνει και αέρα'', μου λέει σοβαρά η Νίκη καθώς κάθεται μαζί μου στον καναπέ του δωματίου μου.

Την κοιτάζω σοβαρά και σκέφτομαι αυτά που λέει. Μήπως όντως τα γεγονότα να είναι πιο σοβαρά απ'ότι τα αντιλαμβάνομαι εγώ? Μπαα. Καταρχάς ποιος είπε ότι ο Στέφανος με γουστάρει? Δε πάμε καλά! ''Νίκη, απλά χαλάρωσε, τον Γιώργο μπορώ να τον κοντρολάρω αλλά αυτό που είπες με τον Στέφανο δεν έχει νόημα. Μπορεί η γνωριμία μας να εξελιχθεί σε μια πολύ καλή φιλία.'', της λέω σοβαρότατα.

''Πλάκα μου κάνεις έτσι? Μια φορά τον είδα και ο τρόπος που σε κοίταζε δεν ήταν καθόλου φιλικός, εντάξει?'', προσπαθεί να με πείσει αλλά δεν πτοούμαι.  ''Μπορεί απλά να του τράβηξα από την αρχή το ενδιαφέρον σαν άνθρωπος και γιαυτό να με κοιτούσε έτσι, κατευθείαν να πάει το μυαλό σου στο πονηρό εσένα'', υπερασπίζομαι την γνώμη μου.

''Καλάααα εγώ δεν ξαναμιλάω, απλά πρόσεχε, μη τα κάνεις μπάχαλο'', με συμβουλεύει κουνώντας μου τον δείκτη της επιδεικτικά. ''Μάλιστα chef'', της λέω και γελάει μαζί μου.

''Θες να κοιμηθείς εδώ σήμερα?'', προτείνω στην ηλίθια φίλη μου. ''Ρε, αφού δουλεύουμε αύριο. Χελλόουυ, το σαββατοκύριακο τελείωσε'', με ταρακουνάει ελαφρά για να γυρίσω πίσω στη πραγματικότητα. ''Καλά ε, ξεχάστηκα τελείως'', της λέω και κατσουφιάζω.

''Αν θες όμως, κατά τις 6-7 πάμε για ψώνια, εγώ δουλεύω μόνο πρωί αύριο και αφού και εσύ σχολάς 4 μας βολεύει.'', μου προτείνει η Νίκη και αλλάζει κανάλι στη τηλεόραση. Ποιος της λέει τώρα τι έχω να κάνω αύριο το βράδυ? Θα με πρήξει πάλι.