KOD ADI Q TAMAMLANDI

Bölüm 94 FİNAL

Acile kucağında kardeşiyle koşarak giren Yamanı doktor karşıladı, yatırdıktan sonra, onları dışarı çıkarttı. Yarım saat, bir saat, iki saat, zaman ilerlemiyor, Tınaz da Yaman da kuduruyordu.Elvan onları sakinleştirmek için elinden geleni yapıyordu ama o da çok endişeliydi. Doktor elinde dosyayla onların yanına geldiğinde yüzü gülüyordu.

"Gülümse hanımın eşi kim?" Tınaz hemen atladı benim, nesi var? Hemen çıkacak mı, yoksa geceyi buradan mı geçirecek? İleri tetkikleri yarın mı yapacaksınız?"

Tınaz, makineli tüfek gibi konuşmaya başladığında doktor eliyle onu susturdu,

"Eşinizi ve sizi tebrik ederim, Gülümse hanım sekiz haftalık gebe. Yarın, bir kadın doğum uzmanı görürse iyi olur. Hem bebeği ultrasonda görürsünüz, hemde size bu süreçte yardımcı olur. Serumu bitince gidebilirsiniz."

Doktor yanlarından ayrıldığında, hiç birinden çıt çıkmıyordu. İlk kendine gelen Tınaz oldu, tebrikleri alayım dedi ve Gülümsenin yanına girdi. Yaman ve Elvanda peşinde.

Gülümse hıçkırarak ağlıyordu, bir birilerine baktılar, neden ağladığını hiç biri anlamadı, Yaman gidip yanına oturdu, "Mavişim ne oldu neden ağlıyorsun? Kötü bir şey yok aksine çok iyi bir şey var."

"Abi, seninle yalnız konuşabilir miyiz."  Yaman Tınaz'a ve Elvana baktı, Tınaz biraz alınmıştı.

"Söyle bebeğim, sevinmedin mi? Bu durum sana olan saygımı ve sevgimi azaltmaz biliyorsun değil mi?  Aksine, dayı olacağım için çok çok mutluyum. Keşke bunu ailemizde tatsaydı."

"Ben de bebeğim olacağı için çok mutluyum. Mutluluğum senin bu yaklaşımınla ikiye katlandı.Sorun bu değil, Tınaz."

"Ne o, eşek oğlu eşek, bebek istemiyor mu yoksa? Şimdi gidip ağzını burnunu dağıtırım onun."

"Of, dur ya. Şu erkekleri anlamıyorum, hemen şiddet. Abi,Tınaz ,beni  ameliyattan sonra doktorun ona çocuğun olmayacak dediği için terk etmiş. Benim onun yüzünden bebeksiz kalmamı istemediği için. Şimdi, asıl sorun, bebeği olmayacağını bilirken, bu bebeğin onun çocuğu olduğuna inanıp inanmayacağı. Bunu düşünmesi bile beni çok aşağılar. Bu bebek ikimizin ama ben bu nedenle sevinemiyorum. Çocuğu olmayacağına öyle inanmış ki, beni bile bıraktı."

Gülümse hem ağlayıp hem bunları anlatınca Yamanın kafası karıştı. "Sakın abi, aklına bile getirme, kendimi de bebeği de öldürürüm. Bu utançla yaşayamam. Düşüncesi bile beni öldürür."

"Düşündüğüm bu değil. Salak herif neden başka bir doktora gidip yeniden tahlil yaptırmamış.?"

"Arkadaşının ve komutanın ölümü, senin yaralanman onun kendini suçlu hissetmesine neden olmuş. Benim yüzümden, onları koruyamadım, psikolojisine girdiği için, kendinle uğraşmamış. Dalağı da yok biliyorsun, enfeksiyonlara açık. Daha bir çok neden. O senin kadar güçlü değil."

"Peki ne yapmayı düşünüyorsun.?"

"Bilmiyorum?"

"Ben biliyorum. En kısa sürede evlenip kızımıza düğün fotoğraflarımızı göstereceğiz. Bu iş zaten Yamanın yüzünden çok uzamıştı. Hamileliğinin her evresini birlikte yaşayacağız. Yarın ilk iş bana çocuğun olmaz diyen herifi bulup ağzına sı...mak olacak. Aylarımı kararttı ,az daha sevdiğim kadını da kaybediyordum."  Tınaz tüm konuşulanları duymuştu. Gelip Gülümseye sarıldı, "Teşekkür ederim sevgilim, bize, aşkımıza inandığın için, beni bırakmadığın için ve beni dünyanın en mutlu adamı yaptığın için. Sen benim kanımsın canımsın."

Yaman dışarı çıkıp, karısına sarıldı. Artık o da gözyaşlarını tutamıyordu.

Evdekilere müjdeyi verdiler. Tınaz Gülümseyi ilk önce yeni evlerine götürüp, gösterdiğinde Gülümse mutlulukla zıplayıp çığlık atmaya başladı. Hepsi bir arada olacaktı.

"Hey..hey, zıplama bebek?"

"Bizim oğlumuz babası gibi güçlü, ona bir şey olmaz. Hem biz onu o kadar severken o bizi bırakmaz."