FAGS

tenth fag; fuck that, get money

  Pamiętała każdą chwilę spędzoną z Johnniem Kaminskym. Ale tę wspominała naprawdę często. Siedziała gdzieś tam w jej świadomości za każdym razem, gdy na niego patrzyła. To ten dzień, w którym Johnnie wiedział, że nie jest nawet w połowie tak dobry, jak o nim mówią. 

  To było jakiś rok temu, jeszcze przed tą jedną pamiętną imprezą w jego domu, kiedy wszystko między nimi się spieprzyło (ale o tym raczej nie chciała myśleć). Były wakacje i Ashley tego wieczoru była naprawdę zagubiona. Nawet przecięła sznurówki w swoich łyżwach (na inną formę buntu nie było ją stać). Kiedy pomyślała o ucieczce, jej pierwszą myślą był Johnnie Kaminsky. Johnnie Kaminsky był wtedy jej każdą myślą. 

  Johnnie przyjechał kilka lat temu z Chicago, a ich rodzice mieli wspólną robotę. Johnnie zawsze był dla niej bezpieczeństwem. Kimś, kto zawsze odprowadzał ją do domu i tłumaczył jej rzeczy, o których nie mówili jej rodzice. Johnnie był rok starszy. Johnnie zawsze był cholernie inteligentny. Johnnie był wszystkimi kolorami (w największej ich jaskrawości). 

  Dom Johnnie'ego był zajebiście duży i miał zajebiście dużo pokoi. On mieszkał w swojej odpicowanej piwnicy. Była wyciszona (jego starsi nigdy nie dowiedzieli się o piątkowych imprezach i innych złych rzeczach). Weszła więc przez małe okno tuż przy trawniku. Jego łóżko stało na niskim podeście, a on leżał na nim. Spał. Jak to Johnnie - w zmiętej pościeli i z rozchylonymi ustami. Pochyliła się nad nim, łaskocząc włosami jego policzek.

  - Johnnie. 

  Otworzył oczy i zerwał się, uderzając czołem o czoło Ashley. Wydawał się (cholernie) niespokojny. Zmęczony. Przybity. 

  - Ash - z powrotem opadł na materac i przymknął oczy. - Przepraszam. Jestem po prostu zmęczony.

  Położyła się po drugiej stronie. Piwnica rozchodziła się pod całym domem, więc pokój był ogromny. Prawie jak w Bowery. Lub Montage. Często było tak, że Johnnie potrafił nie wyłazić stąd przez tydzień.

  - To śpij, Johnnie. 

  Zaśmiał się pod nosem. 

  - Nie tak zmęczony, Ash. Nie w ten sposób. 

  Miał wtedy rozjaśnione przez słońce włosy, a na sobie swoją bluzę w kolorze słońca. Johnnie'ego wszyscy wytykali palcami (ale cholera, w dobrym sensie). To, jak wyglądał, jak się uśmiechał, to, że był jak muzyka prosto z winyla i zapach porannej kawy. A Ash była taką szczęściarą. Cholera, taką szczęściarą.  

  Bawił się mankietem jej swetra. A potem nogawką spodni. I włosami. 

 - Chciałbym rzucić te treningi. Nie mam już na to ochoty, wiesz? Wszystko mnie boli. 

 - Tak? 

 - Tak. 

  Oparł swoje ręce po obu bokach jej głowy i tak ładnie się uśmiechał. I tak ładnie pachniał. Zawsze był dobrze zbudowany. Miał szerokie ramiona. Miał wtedy swój głupi kolczyk w uchu. 

  - Kocham cię, Ash, okej? 

  Pochylił się i dotknął swoim czołem jej czoła. Przez chwilę po prostu oddychał. A potem ją pocałował. Johnnie miał delikatne i ciepłe usta. I trzymał ją za podbródek, i w talii. A potem gładził dłonią skórę pod jej bluzką. Chwyciła kant jego bluzy i zdjęła ją przez głowę. I było jej ciepło, tak ciepło, jak już nigdy nie miało być. Na zewnątrz zaczynało padać. 

  - Są twoi rodzice? 

  Mruknął tylko, nie odrywając ust od jej ust. Przyciągnęła go za szyję. Przejechała dłonią po jego torsie. Johnnie miał dużą bliznę na boku.