Bir Ünlüye Aşık Olmak

Bir Ünlüye Aşık Olmak 13.Bölüm

İyi okumalar. :))

 Hangisi daha çok acıtır canınızı? Hatıralar mı, özlem mi? Yaşanılan onca şey hala dünki gibi tazeyken zihnimde, onu böylesine özlemem doğal bir şey miydi? Evet, hala ondan nefret ediyordum. Bana yaşattıklarından dolayı hala ondan tiksiniyordum. Bir de inkar etmeye çalıştığım bir yönüm vardı. Onu çok seven ve ona bağımlı olan bir yönüm. Meğerse onu ne kadar da çok özlemişim. İçimi okuyan o derin gözleri...

 Noah'ın belimi saran kolunu umursamadan gerilemeye başladım. Noah şaşkınlıkla "Neler oluyor hayatım?" dedim. "Bırak beni!" diye tısladıktan sonra arkamı döndüğüm gibi çıkışa doğru koştum. İnsanların bana bakışlarını umursamadan koştum ve bir anda durdum. Nefes nefese kalmış bir şekilde kafamı kaldırdım. Yolun ortasında durmuş üstüme doğru hızla gelen bir arabaya korkuyla bakıyordum. Belkide saniyeler kalmıştı bana çarpmasına. O korna seslerinin acı çığlıkları, farların gözümü acıtması... Aklımdan geçen tek şey oğlumdu. O zaten babasızdı. Annesiz bırakamazdım onu. Geriye doğru bir adım atmak istedim. Ama tüm duyularım çevrimdışı gibiydi. Artık gözlerimi kapatıp arabanın bana çarpmasını beklerken bir çift kol belime dolandığı gibi beni kendine çekip arabanın son anda bana çarpmasından kurtarmıştı. Hızlanan kalbi tam da sırtımda atıyordu. Sıklaşmış nefesleri kulağımı yalayıp geçiyordu."Sen ne yaptığını sanıyorsun?!" dedi kurtarıcım.

 Sesini duymamla ondan kurtulup tekrar suratına bakmam bir olmuştu. "Dokunma bana!" diye çıkıştım. Zayn öfkeden bembeyaz kesildi. Gözleri irileşmiş dudaklarını da büzmüştü. Hızla üstüme yürüyüp kolumdan tuttuğu gibi beni bir yere çekti. "Bırak beni!" diye bağırırken o beni dinlemeden karanlık bir ara sokağa soktu. Kolumu bırakmıştı fakat şimdi de iki kolumu kavrayıp beni sarsmaya başlamıştı. "Sen kendini öldürmeye mi çalışıyorsun?!" diye gürledi. Sustum ve kaşlarımı çatarak gözlerinin içine baktım. Ne demek istediğimi anlayıp beni sarsmaktan vazgeçti. Ama hala elleri kollarımdaydı. Ona bu kadar yakın olmak bana acı veriyordu. "Nerelerdeydin bunca zamandır? Hep seni aradım" dedi yeniden bağırmaya başlayarak. Bunun sorunu neydi? "Neden arıyordun? Yarım bıraktığın işi tamamlamak için mi?" diye bağırmaya başladım bende. Elleri bir anda kaskatı kesilip bıraktı kollarımı.

 Arkasını dönüp elini saçlarına daldırdı. "Ben...Ben sadece korktum" dedi. Gergin bir kahkaha atarak "Neyden? Hamile kalmamdan mı? Ah, merak etme. Yok öyle bir şey. Özgürsün. Hadi git!" dedim acı bir şekilde. Hemen arkasını döndü. Tekrar bana uzanacakken benim bir iki adım gerilememle kolları havada asılı kaldı. "İnan bana o geceki o insan ben değildim. Ben sadece çok içmiştim ve kontrolümü kaybettim. Seni incitmeyi asla istemezdim" dedi. Yüzümü buruşturarak "Bu basit özürün her şeyi tamam kıldı değil mi? Ama işler öyle yürümüyor Zayn. Bana bir söz vermiştin ve o sözü tutamadın. O gece çığlıklarımı, feryatlarımı ne sen duydun ne de başkası. Benim çektiğim acıyı hiç bir özür telafi edemez. Şimdi özrünü diledin, hamile olmadığımdan emin oldun. Daha ne bekliyorsun. Gitsene!" dedim. Gözlerim çoktan dolup taşmıştım.

 Ağlamaktan nefret ediyordum. Bana göre zayıflığın bir göstergesiydi. Acı içinde bana bakarken "O geceden sonra bende acı çektim Melis. Seni düşündüm. Sana yaptığım o iğrenç şeyleri düşündüm. Pişman olmam bir şeyi değiştirmeyecek. Seni düşünmeden geçirdiğim bir anım olmadı" dedi ve uzanıp beni kolları arasına aldı. Ağladığını o an anlamıştım. Onun ağlaması benim ağlamamdan daha çok yakmıştı canımı. Omuzları sarsılırken başını saçlarıma gömmüştü. Ellerim tereddütle kalktı. Ona sımsıkı sarılmayı ne kadar çok isterdim. Yapabildiğim tek şey kafamı gömleğine gömüp kokusunu iyice içime çekmekti. Logan gibi kokuyordu. Bir anda kollarından çıkıp arkamı döndüm. "Yeni bir hayatım var. Başka biriyleyim ve çok mutluyum. Beni rahat bırak" dedim ve hızla ağlayarak sokaktan çıktım. Keşke her şey bu kadar karmaşık ve içinden çıkılmaz olmasaydı.