Gece saat yarımı geçmişti , bense balkonda oturuyordum. Saçıma dağınık bir topuz yapmıştım ve üstümde pijamalarım vardı. Seokjoon uyuyordu. Önümde çizim defterim , çizim yapıyordum. Evet çizim yapmak bir hobi oldu.birden düşüncelerim arasında kayboldum.Babam tam olarak seokjoon u niye istiyordu bilmiyordum ama bence birini sevmem ve bunca olaydan sonra mutlu olmaya çalışmam zoruna gitmişti...beni üzmek..beni alt etmek, lafını geçirmek istiyordu...ama olmayacak... yoongi... diye düşündüm..onu ne kadar özlediğimi fark etmemiştim...onuda ne kadar üzdüğümü...
Bir yarım saat sonra çizim bitmişti. Çizimle çok mutluydum. Güzel olmuştu ama birden mutluluğum gitti. Bu..yoongi ye benzemişti... Defteri sertçe kapatıp masanın kenarına ittim... O hep aklımdaydı hemde sürekli aklımdaydı...ama ondan uzak durmalıydım..
Başka çarem yoktu...ve artık oda bunu biliyordu...
Min yoongi
Evde bir başıma oturuyordum... Beakhyun evde yoktu... Evin içinde esen serin rüzgar içimi ürpertiyordu...ev..çok boştu.. Kendimi çok yanlız hissettim....
Bugün olanlar aklımdan çıkmıyordu ..o beni unutmamıştı..oğlumuz..ismi seokjoon...gülümsedim.. lee sang kötü durumda görünüyordu..ona yardım etmek istiyordum ama o izin vermiyordu... Birden dedikleri aklıma geldi.. "AH! NIYE BU KIZ HEP BAŞKALARINI DÜŞÜNÜYOR?!" sinirlenmiştim..lee sang ın bu tavrına sinirlenmiştim.. hepsi o adam yüzünden di , o piskopatın teki yüzünden di!..
"O adam bir gün elimde kalacak ama ne zaman kalacak bilmiyorum.."
Beakhyun (malesef siyah yazamadım)
Min hun bugün ablamın evine misafirliğe gidicekti. Bu son 1 buçuk yıl içinde sürekli gidip gelmiş ve yardım etmişti. "Beak! Ben çıktım!" "Tamam sevgilim!" Herşey yolundaydı ve babamın durumu kötüye gidiyordu.. hem mutlu olurken hemde üzülüyordum.. garip bir histi ama ailemizin böyle olma sebebi oydu.. o adam öldüğü zaman yeteri kadar acı çekecektir... ama hemen ölürmü bilmem..
Min hun
Evden acele ederek çıktım ve doğru yola koyuldum..koşuyordum çünkü geç kalmıştım ve lee sang unni nin benim için endişelenmesini istemiyordum. Karşıdan karşıya geçecektim ki....sonrası karanlık...
Duyfuklarımla birlikte titremeye başlamıştım... "Hangi hastane?!"
Evden aceleyle çıktım. Kapıyı bile kitledimmi bilmiyordum ama umrumda değildi şuan..min hun..benim min hun um.. Koşuyordum..hemde delice koşuyordum. Gözlerim gözyaşlarımı tutmaktan acımaya başlamıştı ve artık dayanamayınca gözyaşlarımın akmasına izin verdim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
