Damsels 01: Creating You (#MoonStarAwards 2018-2019 And #WattisAwardPrtcpnt2018)

01: Bald

Eryl Jasmine Valencia

"Mr. Valencia, Its already time can.you now go in front and show us your art work." nakangiting command ni Ms. Del Prado.

Ayokong pumunta sa harapan at magpaliwanag dahil baka maligaw ko ang usapan sa dapat nitong kahantungan.

"Mr. Valencia, do you have a plan to start your work? Did you do it?" Lumapit si Ms. Del Prado.

Lumakas ang tibok ng puso ko.

"Ibabagsak kita kung di ka pupunta sa harapan para ipakita ang ginawa mo." nakatingin na ang lahat ng mga kaklase ko sa akin ngayon.

Ayoko nito. Ayokong tinitignan ako, ayokong kinakausap ako. Napaparanoid ako. Ayoko.

Ayoko rin namang bumagsak.

Tumayo na lang ako at pumunta sa harapan kahit sobra ang nginig ng mga tuhod ko.

Sana palang naghome study na lang ako.

Kaso mahal ang bayad. Average ang kaya ng pamilya namin.

Limang hakbang na lang nasa harapan na ako.

Apat...

Tatlo...

Dala....

May kumatok. Ang punong guro.

Lahat ng mga kaklase ko ay napatingin sa principal at sa kasama niyang... Kalbo? Why is our principal is with a bald person? Is she a he?

I roamed my eyes and averted the gaze to my classmates.

"Good morning, hinatid ko lang ang bagong niyong kaklase kahit Fourth quarter na kaya be good to her." The Principal smiles.

"Hi! I am Irene Michael Uala, transfere here in San Bartolo University and I will study Arts and Design here with you! " Masigla siyang tignan kahit wala siyang buhok.

The bell rang after her introduction.

I immediently ran to my seat and sighed. Even though I still don't have any idea if I am safe bacause of my new bald classmate.

"Mr. Valencia, bukas mo na ituloy ang iyong pagpapakita ng gawa." Sabi ni Ma'am Del Prado.

Napasubsob ako sa mesa. 4th Quarter na at heto pa rin sila. Kinukumbinse akong magkaroon ng confidence magsalita sa harap. Try and error ang nangyayari di pa rin sila sumusuko. Ang hindi ko rin alam kung bakit eager na eager silang maging tulad nila ako.

Nakakainggit sila, Si President Aila na magaling magsalita sa harap, si Rico na magaling magpaliwanag, Si Dizon na Magaling sa mga Essays.

All of my classmates can express their selves but me.

"Anong gumugulo sa isip mo kuya?" hindi ko namalayan yung babaeng kalbo pala ang nasa tabi ko.

"You are Eryl, Tama?" ngumiti siya. " I am Irene... Irene Adler! joke! Ako talaga si Irene Michael Uala as in none. Hahaha." inilahad niya ang kamay niya at nilayuan ko naman.

"Maybe you're wondering why this girl in front of you don't have any hair to show as her crowning glory." Nakangiti niyang bigkas saka ibinaba na rin ang kamay niyang hindi ko man lang hinawakan.

"Nandidiri ka rin ba sa mga kalbong babae? O kaya naman akala mo rin tomboy ako kaya ganito? " She said.

Hindi ako nandidiri sayo Ms. Uala. I didn't even think na kasapi ka ng LGBTQ Community at isa pa if ever na kasali ka sa kanila You are one of those brave people na nagpakatotoo at nagpapakatotoo hanggang ngayon.

"You have a lot to say but you're afraid to tell." sabi ni Ms. Uala sa akin.

"Irene na lang. Masyadong formal ang Ms. Uala akala mo talaga eh." She smiled.

How did she know what I'm thinking? Does she have powers?!

"Di ko rin alam kung meron eh." She said so unsure.

Pero kitang-kita naman kung anong ginagawa niya. She's reading my mind and it bothers me!

"Sorry but I can't stop this strange phenomenon in my head. Pero wag kang mag-alala minsan lang naman 'to nangyayari sa isang araw pinaka matagal na ang dalawang oras." She smiled sadly.

She's weird. I don't talk a lot so I bet pupunta siya mamaya sa mas maraming kaklase ko. Wala namang nagtiya-tiyagang makipag usap at kung meron man I will make sure na magsasawa sila.

I was fooled once when I talked to a stranger. It was a shame. It was me was should blame. So I don't talk.

Less talk. Less people. Less problem.

Tama naman si Irene, I have a lot in mind but I don't talk. I feared it since then. Hindi ako makahinga nang maayos. Aside sa trust issues may sobrang lalang stage fright ako.

Takot ako sa harap, sa Ipis, sa palaka, sa madilim, sa uod at sa lahat ng pwedeng makapahamak o makasakit sa akin.

Kaya minsan napagkakamalan akong bakla, I don't talk. Di ako emo.

I can feel they are staring at me like they are judging me. They have a lot in mind too, but they don't ask. That's nice. I won't answer either.

Dahil alam ko naman sa sarili kong lalaki ako. I was hurt, crushed, fooled and many bruises to deal. A gun was triggered here. In my heart. After that foolish act I've done. I have changed. I know. Because I am scared.

"Would you mind to join me to grab a lunch? Sabi ng Principal natin masarap daw ang brownies nila rito. Have you ever wondered why brownies are called brownies even though some of them are black?" Is she trying to pick a joke here?

Nagkibit balikat ako. I don't know the answer.

"Eryl!" sumigaw 'yung grupo nina Dino sa sakin.

Isa sila sa grupong gusto akong pagsalitain na sobrang haba. Try and error din sila tulad ng iba.

"Sabay ka na sa amin na kumain! Wag mo sabihing tatanggi ka ulit?" I just looked straight to their eyes at umiling.

Hindi ako nagugutom.

Lumapit si Royce yung mala k-pop artist kong kaklase.

"Sabay ka na sa amin. Fourth grading na wala ka pa ring imik tungkol ba iyan ka--" sabi niya saka napatingin sa gawi ni Irene.

"Hi Irene! Sana maging magkaibigan tayo!" masigla niyang sabi.

"Sure." maikli pero nakangiti si Irene.

Umiling ako kay Royce.

"Sabay na kasi kaming maglu-lunch ni Eryl eh. " si Irene na ang sumagot kay Royce.

"Ah. Ganoon ba? Sige. " Umalis na si Royce. May pagkamakulit iyon pero mabait. Kuya sa lahat.

"He's cute don't you think?" nagkibit balikat lang ulit ako.

I really don't have the urge to move anything on my mouth.

- - - - - - - - - -

Sinuot ko yung helmet ko saka sumakay sa Mio na iniregalo sa akin ng tito ko na nasa abroad para di na raw ako mapagod sa paglalakad.

Mga apat na kilometro kasi ang layo ng tinitirhan kong dorm sa school.

Habang nagmamaneho, I saw the person. The reason why I lost my trust in humanity.

J... And I'm thinking kung sasagasaan ko siya...

Sampung bilang lang. Sampu...