Damsels 01: Creating You (#MoonStarAwards 2018-2019 And #WattisAwardPrtcpnt2018)

13: Its Just Him

THIRD PERSON'S POV

“When the voices started?”

“Voices? Mali ka dad. Thoughts ang tawag sa mga iyon, Dad.” Sagot ng batang si Irene habang nilalaro ang isang kulay green na bow tie na nasa kanyang kamay.

Nag-aalala na kasi ang kanyang ama dahil sa kausap nito ang kapit-bahay nilang si Minmin na hindi naman mahilig magsalita at madalas lang itong tahimik.Isang Psychiatrist ang kanyang ama at alam niyang malalim ang trauma na nangyari sa batang si Minmin dahil doctor siya nito.

“Okay then, when the voices started?” Ulit na tanong ng papa niya. Ngumiti lang ang bata saka itinuro ang litrato nila ng kapit bahay na si Minmin. Kasal iyon ng janyang tita at suot ni Minmin doon ang kulay berdeng necktie na hawak niya ngayon.

“Whenever I'm with him I can hear his thoughts. And dad he has a lot in mind but he is afraid to tell.” Sabi ni Irene saka sumilay ang malungkot na ngiti batid ng pangungulila sa kaibigan.

- - - - - - - - - -

Eryl Jasmine Valencia

“Pasok ka. Malinis naman sa loob.” Nasa loob ako ng kwarto ni Irene. Tama nga ang sinabi ni Dino. Yung One-Fourth ng pader niya ay mga wigs. May mga iba't ibang kulay na bagay naman sa kanya.

“You love wigs.” Napangiti siya saka lumapit sa corner ng mga iyon.

“I do love them. But I love my hair the most.” napahawak siya sa ulo niya na kung saan dapat ay may buhok siya. She smiles.

“I mean my real hair. Hindi naman ako talaga kalbo na ganito well.” napatawa siya.

“Bakit ka ba... Nakalbo?” Tanong ko. “If its just okay to ask you that question.” I forced a smile. Baka kasi na offend ko siya.

“It is okay to ask me. I am glad that my story interests your logic now.” napakamot ako ng ulo sa sinabi niya. Pinagsisisihan ko na bang nalaman niyang hindi ako interesado noon?

“It all started when I met Minmin. He was that silent type kase dad said that he was in trauma but Dad didn't said what it is specifically.” Umupo siya sa kama niya saka kumuha ng unan.

“He don't talk. Hindi pa siya handa pero hindi ko inaasahan nung araw na iyon... Nung ikalawang araw niya sa kabilang bahay. Lumabas siya at doon ko.unang narinig ang boses niya sa loob ng utak niya.” Paliwanag niya.

“Hindi ka ba nabigla? O kaya naman nagtaka kung bakit ikaw?” tanong ko na ikinatawa niya.

“Nabigla ako. Ikaw ba namang marinig ang boses ng isang bata na hindi naman nagsasalita eh.” napahampas siya sa unan niya habang sinasagot ang tanong ko.

“Nagtaka rin. Pero sumaya rin naman ako bandang huli kase naging magkaibigan na kami ni Minmin.” Okay. I get her story pero anong kinalaman non sa pagkakalbo niya?

“Habang tumatagal din kase ng pag uusap namin ni Minmin unti-unting nawawala ang buhok ko. Nangyayari iyon kapag kasama ko lang si Minmin.” Napakamot siya ng mata habang gumagawa ng mga maliliit na bilog sa unan niya.

“My hair always falls when I'm with him. But a hair doesn't matter because when I'm with him I can feel that I'm safe.”

“Pero bakit ikaw? Its just him. Mimmin. That Minmin.”

“My mom once said that I am the medicine or the key to his life. Without me he will be just Minmin with scars and bruises and with me he will be the fearless Minmin with Irene.” She laughed but a tear escaped from her right eye.

“But you're happy, right?” tumango siya.

“I am. Sabi pa nga ni Papa sa akin nung bata ako: You created Minmin. You made him speak. Pero lumipat kase sila ng bahay. He was the first notice that my hair is falling out.” Humarap siya sa akin. “But he don't mind if I am bald. He is always my Minmin who always believes that I am brave.” Napahilamos siya ng mukha mukhang pinipigilan niya ang kanyang luha na h'wag ulit pumatak.

Napakunot ako ng noo nang makitang nalalagas na ang kilay niya.

“Ang kilay mo... Nabubura na.” sabay kaming napakurap nang mabilis. Hinawakan niya ang kilay niya.

“Lumabas ka muna Eryl. Tatawagin na lang kita ulit kapag okay na pumasok ulit.” Sabi niya nang hindi man lang tumitingin sa akin.

Okay lang ba siya? Bakit nawawala ang kanyang kilay? Anong ibig sabihin no'n?

“Irene? Ayos ka lang ba? Bakit ka nagkakaganyan?” Tanong ko. Nag-aalala kase ako para sa kanya.

“I am fine. Please Eryl lumabas ka na muna. Tatawagin nalang kita mamaya.” She walked to her wig corner at nagsimulang gumalaw ang braso niya pataas-baba.

She's crying.

“Hindi ka naman okay eh. Umiiyak ka.” Kalmado kong sagot.

I can't go though she wishes me to. I have to stay because she need it.

“Er...er...eryl” Nagsimulang kapusin ng hangin si Irene. Nakakataranta. Nakakakaba. Ilang segundo akong natuod sa kinatatayuan ko. Dapat humihingi na ako ng tulong! Kaya mo yan Eryl.

“I-irene? May asthma ka ba? Meron kang parang sinisinghot o kaya naman kahit ano na pwedeng makatulong sa sitwasyon mo ngayon?” Umiling siya. Bakit siya kinakapos ng hininga? May sakit kaya siya para rito?

Binuhat ko nalang siya saka inilagay sa kama niya. Kinuha niya yung Cellphone niya saka iniabot sa akin.

“Three...Seven... Nine... Five... D-dad... Help...” agad kong kinuha ang cellphone niya saka ininput ang four-digit password niya na by word. Saka tinignan ang contact ng papa niya.

Sa ikatlong ring saka niya sinagot ang tawag. A strong voice is on the next line.

“Hello? Irene? Irene? Why are you not talking?” mukhang natataranta na ang tatay niya.

“Mr. Uala? Irene needs help.” pagkasabing-pagkasabi ko non ay bigla niya nalang pinatay ang cellphone niya. Baka siguro papunta sa siya rito.

“Irene? I called your dad but the momebt that I said that you need help he turn down the phone.” nagpapalpitate pa rin siya.

“Come on, Irene. Stay still. Inhale, exhale.” lalong lumalala ang pagpa-palpitate niya.

Biglang bumukas ang pinto a man wearing a labcoat came.

“Umalis ka muna Jasmine. She don't need you right now.” pagkasabing pagkasabi niya non ay natuod akong muli.

Ano bang alam niya sa kailangan ni Irene?

“Didn't you hear me? Get out. Please.” naluluha na ang lalaking nakalab coat na humarap na akin.

“Jasmine please. My daugther needs you out this.” kasabay nom amg pagtulak niya sa akin palabas ng pinto.

Bakit niya ako tinawag na Jasmine?