TÜM GÜNAHLARIN BOYNUMA - YASAK SERİSİ I - FİNAL

10.BÖLÜM - YÜREĞİN İTİRAFI

ve... OLAYLAR...

Nazelin odasına geçtiğinde nefes nefeseydi. İçindeki minik kelebekler çırpınırken, yüzündeki şaşkın ifade ufak bir tebessümle yok oldu. ‘Boşanıyorum Nazelin’ cümlesi beyninin içinde dönüp duruyor, adeta kalbi ile vals yapıyordu. Elini alnına koydu. Neden boşanıyordu ki? Eşinden ayrı evde kaldığını o gece fark etmişti. Ama ufak bir kavga ettiklerini düşünmüştü.

Kendini yatağa attı ve tavana bakarak gülmeye başladı. Yüreğindeki sızı kendini mutluluğa bırakmıştı. Bazı şeyler imkansız değildi demek ki...
Eli önce yanağına gitti. Dokunuşları ile hiç bilmediği bir sızı oluşmuştu bedeninde, ona o kadar yabancı bir duyguydu ki bu, kendi bile bilmiyordu ne olduğunu.
Öpecekti onu... Eğer kalkmasaydı öpecekti. Bu düşünce ile yine bacaklarının orada bir karıncalanma yaşadı. Telefonuna gelen mesajla yüreği farklı atmaya başladı.

T: “Düşünme Nazelin. Düşünürsen gidersin. Sadece beni bekle...”

Nazelin okuduğu satırlarla gülümsedi. ‘Beklerim’ diye fısıldadı. Ama bunu ona söylemeye pek gücü yoktu. Sessizlikte bir onaydır sonuçta.

***

Timur takım elbisesini giyerken gülümsüyordu. İçinde büyük bir rahatlık ve mutluluk vardı. Bir yüreğin tutsaklığına girmiş olsa bile, kendini bulutların üstünde gibi özgür hissediyordu.
Kol düğmelerini de takınca, yatak odası bölmesinden çıktı. Oturma odası tarafından ceketini ve dosyayı aldı. Öğlen Nazelin’le oturdukları koltuğa bakıp, gülümsedi. Oda kartını da alıp, cebine koydu. Kapıyı açtığında derin nefesler alıyordu. Lisedeyken mezuniyet balosuna kız arkadaşını evinden almaya gittiği zaman bile böyle heyecanlanmamıştı.

Nazelin’in kapısını iki kez tıklattı. Açılan kapı ile kalbi farklı bir yere, aklı bambaşka bir zamana uçtu. Kızın üzerine yapışan mini, taşlı beyaz elbise yüzünden sesli bir şekilde yutkundu.
“Çok güzel görünüyorsun.”
Nazelin sadece tebessüm etti. Çünkü konuşursa kekeleyecek ya da saçmalayacaktı.
Birlikte koridorda yürüdüler. Timur asansöre binerken elini kızın beline koyup, onu yönlendirdi.
“Nasılsın?” diye fısıldadı sessizce.
Nazelin adamın ses tonu yüzünden gözlerini yumacaktı.
“İyiyim Timur bey. Teşekkür ederim.”

Asansördeki titreşim ve elektriklenme her ikisini de ele geçirmişti. Nazelin sesli bir şekilde nefes verdiği an, Timur bakışlarını kadına çevirdi.
“İyi olduğuna emin misin?” sesindeki ton Nazelin’i daha zor bir duruma sokuyordu.
“Şey... Kapalı ya asansör. Yani tabi ki asansörler kapalı olur da, işte böyle kapanınca kapı, şey oldu. Öyle olunca da ben de şey oldu-“
Adam kıkırdayınca Nazelin sustu ve gözlerini kapadı. Asansörün kapıları açılınca, Nazelin birden rahatladı.
“Oh açıldı.” Dedi ve gülümseyip, dışarı attı kendini.

Tanıtımın yapılacağı salonun önüne geldiklerinde, Timur gözlerini yumdu. Kapının önü gazeteci doluydu.
Kızı yine belinden tutup, tam geçecekken, önlerini kestiler.

“Timur bey, eşinizin hamile olduğu doğru mu?”
Nazelin’in bedeninin kasıldığını fark etti. Dişlerini sıktı.
“Hayır arkadaşlar öyle bir şey yok.”
Tam geçecekken, başka bir gazeteci soru sordu.
“Geceye eşiniz neden katılmadı Timur bey?”
“Uzun zamandır ayrı bir evde yaşadığınız doğru mu?”
“Yanınızdaki sevgiliniz mi?”

Nazelin kaşlarını çattı.
“Arkadaşlar lütfen sorularınıza dikkat edin. Nazelin hanım benim asistanım ve günü geldiğinde gerekli açıklamayı yapacağım. Şimdi müsaadenizle, malum iş için buradayız.”
Nazelin’i resmen sürükleyip, içeri geçirdi.