Yasak her zaman cezbedici olandır.
Peki ne kadar ileri gidebilirsiniz?
Ne kadarına cesaretiniz var?
Aşkı mı seçerdiniz, gönülsüz tutsaklığı mı?
Onlar araftaydı...
Ne gidebilendi ne de kalan...
Ne karar verendi
Ne vazgeçen...
Tutarsızdı adam...
Çares...
HAFTA SONUNU NAZELİN VE TİMUR'LA BİTİRELİM DEDİM =) BU BÖLÜMDE DE TİMUÇİN VE PETEK YOK, AMA DİĞER BÖLÜMLERDE BOL BOL OLACAKLAR =) KEYİFLİ OKUMALAR =)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Timur kapının önüne park etti arabayı. “Nazelin, seni bırakıp gitmekten hoşlanmıyorum. Bana yerleşsen artık?” Nazelin adamın yanaklarını ellerinin arasına aldı. “Benim bir evim var Timur ve bir ev arkadaşım. Arada onunla da ilgilenmem gerekiyor.” “Timuçin ilgileniyor onunla sen merak etme. Sana gerek yok. Sen bana lazımsın.” Deyip, kıza uzun bir öpücük verdi. “Şımarık.”
Başını eğip, eve baktı. Işıklar kapalıydı. “Bak, evde bile değil. Timuçin’dedir kesin. Hadi evimize gidelim.” “Ya sen Timuçin’e gitmem gerekiyor, demedin mi?” “İyi de orada yatmayacağım. Uğrayıp, evime döneceğim.” “Hadi Timur... Git.” Deyip, arabadan indi. Yoksa ona kanıp, onunla eve gidecekti. Timur gülümseyerek oradan uzaklaştı.
Nazelin eve girdiğinde, evde kimsenin olmadığını düşündü. Ama oturma odasından gelen hıçkırık sesi, bunun hiç de öyle olmadığını gösteriyordu. Hızla çantasını yere fırlattı ve ışıkları yaktı. “Petek?” deyip, yerde oturmuş ağlayan kızın yanına oturdu. “Bu ne hal?” Petek sümkürüp, yere fırlattı peçeteyi. “Ba-bana ‘bir gece güz-güzel vakit ge-geçirdik diye beni sahi-sahipleneceğini mi sandın’ dedi.”
“Ne? Bir şey anlamadım Petek?” “Ya Allah aşkına neyi anlamadın?” “Hiçbir cümleni.” “Timuçin!” diye bağırdı. “Benimle gönül eğlendirdi. Tek gecelik bir macera gibi, kullanıp attı! Olan kısaca bu.”
Nazelin kaşlarını çattı. “Saçmalama. Timuçin serseridir, delidoludur ama şerefsiz değildir herhalde.” “Yok canım bildiğin tam bir şerefsiz!” Nazelin kızı kollarına aldı ve uykuya dalana kadar onu avutmaya çalışsa da pek de başarılı olamadı.
***
Timur Timuçin’e uğramış, fakat içip sızdığını görünce, konuşamadan geri gelmişti. Eve vardığında salonun ortasında durup etrafa baktı. Sabah Nazelin’in varlığı ile evi canlanmıştı sanki, şimdi de bütün o ruhu gitmişti. Işıkları tekrar kapattı ve araba anahtarını alıp, çıktı evden.
Hızla arabaya bindi. Onsuz değil bir evde olmak, nefes almak bile istemiyordu. Kapısının önüne geldiğinde, Nazelin’e mesaj yazdı.
T: “Uyuyor musun Nazelin? Doğru soru BENSİZ UYUYABİLİYOR MUSUN?” N: “Şimdi yatağa girdim, deneyeceğim.” T: “Eğer başaramazsan, aşağıdayım. Ben başarısız oldum da...” N: “Oldu, çağırırım seni.”
Timur kızın inanmadığını anladı. Arabadan indi ve evi arkasına alıp, fotoğraf çekildi. Fotoğrafın altına da; T: “Sensiz uyuyamadım.” Yazdı.
Nazelin hızla pencereye koştu ve perdeyi çekip, aşağı baktı. Timur arabaya yaslanmış, ona bakıyordu. “Deli ya!” diye mırıldandı. Hırkasını alıp, aşağı koştu. Kapıyı açması ile, Timur’un ona doğru gelmesi bir oldu. “Uyuyamadım.” Diye mırıldandı. Kadın elini uzattı ve onu içeri çekti. “Yatağım tek kişilik ama.” Adam kızın kulağının oraya bir öpücük bıraktı. “Tek beden oluruz biz de...”
