I'm His Unwanted Wife (COMPLETED)

Epilogue

Bigla akong natuod sa kinatatayuan ko. Gusto kong pumasok sa loob ng bahay namin para iwasan siya pero hindi ako makagalaw. Nakatitig lang ako sakanya at ganun din siya saakin.

It's been three months since I last saw him. Gusto kong umiyak habang nakatingin sakanya, miss na miss ko na kasi siya.

Nagsimula na siyang humakbang papalapit sakin kaya hindi na nakakapagtaka ang unti-unting pagbilis ng tibok ng puso ko. He's the only one that can make my heart pound like crazy.

Hindi ko namalayan na nakalapit na pala siya sa'kin. His eyes are moistened. Naiiyak na rin siya kaya hindi ko na napigiling umiyak. Hindi lang pala iyak kundi hagulgol na.

The next thing I know nakakulong na ako sa mga bisig niya, I huged him back. No more hesitations. Astrid cleared up my mind already kahit hindi ko pa alam ang buong kwento.

NAKAUPO KAMI ngayon sa lilim ng puno ng mangga na lagi kong pinupuntahan, hindi ko tuloy maiwasang maglaway pagkakita sa mga bunga nito. Magpapakuha ako sakanya mamaya. Napangiti ako, iniimagine ko kasi kung anong itsura niya habang umaakyat ng puno, sure kasi akong hindi pa siya nakakaakyat ng puno.

Nawala ang iniisip ko ng mas humigpit ang pagkakayakap niya sakin. Kanina pa nga siya nakayakap sakin e, ayaw niyang bumitaw.

Humarap ako sa kanya at hinawakan ang magkabilang pisngi niya. Pinagmasdan ko ang kabuohan mukha niya.

"Ang panget mo na." Biro ko sakanya. Agad namang nagkasalubong ang dalawang kilay niya na parang iginuhit ng isang magaling na artist dahil sa perpekto nitong ayos.

"Then what? You're going to look for an handsome guy?" I can taste the bitterness from his words. Kailan pa 'to naging bitter? "I won't let you. You're stuck with this ugly guy beside you. Forever."

Kinurot ko ang pisngi niya. "Psh! binibiro lang naman kita. Syempre gwapo ka pa rin sa paningin ko."

Biglang namula ang mga tenga niya. May sumilay na ngiti sakanyang mga labi tsaka niya ako hinalikan sa noo. Napasimangot ako pero hindi ko pinakita sakanya. Ba't kasi sa noo pa e pwede namang sa labi? Namimiss ko na kasi ang mga labi niya.

Nagkaroon ng katahimikan sa aming dalawa. Niyakap niya akong muli, so I hugged him back. After a few minutes of silence, he start talking.

"I'm sorry, love." He started. Hanggang sa naikwento na niya lahat ng nangyari three months ago.

It all started with the crisis in the company. Iyong problema sa nawawalang pera ng kompanya, na ang lolo pala niya ang kumuha. Gusto daw kasi nitong subukin ang pagmamahal ng apo niya sa'kin by using the crisis. Hindi lang sinasadya na marinig ko ang usapan nila. At ako namang si 'assuming' hindi na pinatapos ang usapan, bigla nalang nag-assume ng kung anu-ano.

"Please don't run away again. If you want to run away, please bring me with you." He said in a soft voice hanggang sa may naririnig na akong mumunting hikbi.

Kinalas ko ang pagkakayap niya sakin at tinignan siya ng mariin.

"I'm sorry for being weak." I said as my tears started to flow but he immediately kiss it away. Imbes na maiyak, natawa na ako. Pinalo ko siya sa balikat. "Ang lagkit na ng mukha ko kakahalik mo." Pero tuloy parin siya sa paghalik at kada halik niya ay may katumbas na 'I love you'.

"I love you, wife." Sabay halik ulit sakin. This time sa mga labi na. I snaked my arms in his nape and kiss him back. Okay na magPDA, 'yung puno ng mangga lang naman ang makakakita.

Napatigil ako sa paghalik sa kanya. Bigla kasi akong nagcrave ng mangga. Siya naman ay nagpatuloy sa paghalik sa'kin. "Kiss me back, love." Pero itinulak ko siya ng marahan. He groaned.