ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ...ΣΕ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ (2ο ΒΙΒΛΙΟ) {TYS2023}

Κεφάλαιο 12ο - Δαντελωτά εσώρουχα

 Την πήγε στο πρώτο κατάστημα που βρήκε με εσώρουχα. Όμως, το συγκεκριμένο κατάστημα είχε μόνο εσώρουχα με δαντέλα. Εκείνος μόλις το αντιλείφθηκε δακγώθηκε για να μη γελάσει, ενώ εκείνη κοκκίνησε, τον κοίταξε, χαμήλωσε το βλέμμα της, και ξανακοκκίνησε. Αφού η Μέλανι έκανε το ίδιο πράγμα τρεις ολόκληρες φορές, εκείνος αποφάσισε τελικά να την περιμένει στο αμάξι, αφού με αυτόν δίπλα της ένιωθε αμήχανα και δεν μπορούσε να διαλέξει εσώρουχα χωρίς να κοκκινήσει.

"Θέλω να διαλέξεις τουλάχιστον δέκα σετ χωρίς να σκεφτείς το κόστος, διαφορετικά θα διαλέξω εγώ για 'σένα!" είπε ο Χρήστος γελώντας πριν χαθεί από κοντά της, ενώ ήταν σίγουρος πως εκείνη είχε ξανακοκκινήσει στο άκουσμα των λέξεών του.

 Μόλις εκείνη διάλεξε τι θα αγοράσει, τον φώναξε για να πληρώσει, κι εκείνος γελώντας την ακολούθησε πίσω στο μαγαζί. Καθώς έβγαζε την πιστωτική του κάρτα, έριξε μία ματιά στην πωλήτρια που άρχισε να βάζει τα εσώρουχα σε μικρές σακουλίτσες. Άσπρα, κόκκινα και μαύρα δαντελωτά εσώρουχα περνούσαν από τα χέρια της πωλήτριας, ενώ τα έβαζε μέσα στις σακούλες.

 Ένιωσε κρύο ιδρώτα να τον λούζει, και οι παλμοί του άρχισαν αν ανεβαίνουν. Αυτομάτως, σκέφτηκε τη Μέλανι να τα φοράει, και εκείνος να την έχει μέσα στα δυο του χέρια, έτοιμος να την κάνει δικιά του. Κούνησε λίγο το κεφάλι του για να βγάλει αυτές τις σκέψεις από το μυαλό και ξεροκατάπιε, πριν γυρίσει προς το μέρος της Μέλανι. Εκείνη, είχε σκυφτό το κεφάλι και έμοιαζε να ντρεπόταν, λες και είχε δει κι αυτή την φαντασίωσή του. Αφού πλήρωσε, πήρε τις σακούλες με τα μικροσκοπικά εσώρουχα και προχώρησαν προς το αμάξι.

"Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να φοράτε εσείς οι γυναίκες, όμως χρειάζεσαι κάτι άλλο;" ρώτησε με βραχνή φωνή εκείνος αφού ακόμη ένιωθε μία μικρή σπίθα να καίει μέσα του.

"Όχι, είμαι εντάξει. Σε ευχαριστώ!" απάντησε εκείνη αμήχανα ενώ αυτός έβαλε μπροστά τη μηχανή για να φύγουν.

"Παπούτσια!" αναφώνησε εκείνος καθώς περνούσαν έξω από ένα κατάστημα με υποδήματα, ενώ η Μέλανι λεστρεψε το βλέμμα της προς τα ξεθωριασμένα αθλητικά της.

"Δεν πειράζει, αντέχουν ακόμη αυτά που έχω!" δήλωσε με σιγουριά εκείνη, όμως ο Χρήστος της κούνησε το κεφάλι του σε ένδειξη άρνησης.

 Σταμάτησε έξω από το κατάστημα με τα υποδύματα, και βγήκε αμέσως από το αμάξι. Η Μέλανι τον ακολούθησε δειλά, αφού ήξερε πως δε μπορούσε να του αλλάξει γνώμη, και εν τέλει διάλεξε ένα ζευγάρι πέδιλα. Ο Χρήστος, έριξε μία ματιά γύρω του, και είπε στην πωλήτρια να του φέρει στο ίδιο νούμερο, ένα ζευγάρι μπαλαρίνες που είδε στη βιτρίνα. Μόλις η Μέλανι είδε την τιμή, του έκανε νόημα πως δεν τις ήθελε, όμως ένα βλέμμα του ήταν αρκετό για να σωπάσει.

 Είχε πλέον μεσημεριάσει και ο Χρήστος της πρότεινε να φάνε έξω. Εκείνη, αφού κατάλαβε πως ήταν αγύριστο κεφάλι και δεν θα είχε νόημα ούτε καν να προσπαθήσει να του αλλάξει γνώμη,δέχτηκε. Το μετάνιωσε όμως αμέσως μόλις κοίταξε τα ρούχα της. Φορούσε ακόμη τα παλιά της ρούχα, και μετάνιωσε που δεν είχε κρατήσει φορεμένα το τζην και το μπλουζάκι που είχε διαλέξει νωρίτερα.

 Ο Χρήστος, όταν την είδε να κοιτάζει με στεναχωρημένο ύφος τα ρούχα της, τους οδήγησε σε ένα στενό, το οποίο οδηγούσε σε αδιέξοδο. Η Μέλανι κοίταξε γύρω της τρομαγμένη, και ξεροκατάπιε. Εκείνος, βγήκε χαλαρός από το αυτοκίνητο και προχώρησε προς το πορτ μπαγκάζ. Βρήκε τη σακούλα με το λουλουδάτο φόρεμα που της είχε αγοράσει κρυφά, πήρε και το κουτί από τα πέδιλα που διάλεξε εκείνη, και κατευθύνθηκε προς την πόρτα του συνοδηγού. Εκείνη καθόταν άγαλμα εκεί χωρίς να ξέρει τι να περιμένει, μέχρι που της έδωσε τις σακούλες.

"Φόρα αυτά για να νιώσεις πιο άνετα και πάμε να φάμε γιατί έχω πεθάνει της πείνας!" της είπε γελώντας και τα μάτια της έλαμψαν.

"Πώς το κατάλαβες; Σε ευχαριστώ!" αποκρίθηκε εκείνη και έκλεισε γρήγορα την πόρτα για να αλλάξει.

 Ο Χρήστος της είχε γυρίσει την πλάτη του, και μόλις εκείνη του είπε πως ήταν έτοιμη, προχώρησε και πάλι προς τη θέση του για να μπει στο αμάξι.

"Αυτό το φόρεμα δεν το διάλεξα εγώ!" του χαμογέλασε ενθουσιασμένη μόλις εκείνος έκατσε στη θέση του οδηγού.

"Όχι, όμως το διάλεξα εγώ!" της έκλεισε το μάτι και γέλασε απαλά.

"Μου αρέσει πολύ! Ευχαριστώ!" είπε εκείνη χαρούμενα, πριν αφήσει άλλο ένα φιλί στο μάγουλό του.

Εκείνος, χαμογέλασε με την αντίδρασή της και έβαλε μπρος το αμάξι.